[One Shot Fiction]
ชายหนุ่มที่เหนื่อยล้าหลังจากกลับมาจากการถ่ายทำรายการ High School Rapper ที่อีกคนในห้องนอนนั้นกำลังดูอยู่
“กลับมาแล้ว“ มาร์คโยนกระเป๋าเป้ใบโปรดลงไปที่พื้นก่อนหน้าหันไปมองอีกคนที่นอนอืดอยู่บนเตียง “นี่ แล้วทำไมเสื้อผ้าไม่รู้จักใส่บ้าง นี่มันหน้าหนาวนะ!!”
“แล้วฮยองยุ่งไรด้วยอะ ผมจะใส่อะไรก็เรื่องของผมดิ” แฮชานเหวี่ยงใส่อีกคนที่ยืนบังโทรศัพท์ที่ปรากฎฉากแร็พของมาร์คอยู่
“พูดจาให้มันดี ๆ หน่อยนะอี ดงฮยอก” มาร์คชี้หน้าอีกคนที่นอนกินป๊อปคอร์นอยู่
“เออๆๆ จะไปไหนก็ไป” ว่าจบก็โบกมือไล่อีกคนให้อีกคนออกไปจากหน้าโทรทัศน์
ร่างบางถอนหายใจกับความก้าวร้าวของคนเป็นน้อง แต่จะพูดไปก็เท่านั้น
มือบางกดสวิตช์ไฟห้องน้ำ พบกับสภาพกองเสื้อผ้าของอีกคนที่กระจัดกระจายทั่วพื้น
“อะไรของมันเนี่ย ทำไมไม่รู้จักเก็บให้เป็นที่เป็นทาง” มาร์คบ่นพึมพำกับตัวเองแต่ก็ก้มลงเก็บชุดให้
ปลายจมูกสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายของใครอีกคน…
กลิ่นของแฮชานงั้นหรอ..แต่ก่อนกลิ่นมันไม่แรงขนาดนี้หนิ คงเพราะเขาโตขึ้นหล่ะมั้ง
เพื่อให้แน่ใจว่าอีกคนสนใจแต่โทรศัพท์อยู่ใน มือบางเลื่อนไปล็อคกลอนประตูห้องน้ำ ก่อนที่จะหันมาสนใจกับเสื้อผ้าของอีกคนที่กองอยู่
หัวใจเริ่มเต้นถี่ขึ้น
อย่านะมาร์ค อย่านะเห้ย!!
มือบางนั้นหยิบเสื้อผ้าแต่ละชิ้นขึ้นมาดม สูดรับกลิ่นกายของอีกคน
แฮชาน..ทำไมหอมแบบนี้นะ..
“บ้าจริง!!” พอตั้งสติได้ มองไปยังชุดชั้นในของอีกคนที่อยู่ในมือ สีหน้านั้นก็แดงระเรื่อ
แกนี่มันโรคจิตจริงๆเลยนะมาร์ค ลี!! ตบหัวตัวเองเรียกสติตัวเองซัก 2-3 ครั้ง
แฮชานคงไม่รู้หรอกมั้ง…
ร่างบางปลดเปลืองเสื้อผ้าชุดหรูที่ทางบริษัทจัดหามาให้ ก่อนที่จะนอนลงไปในอ่างน้ำนั้น
จ้องไปยังชุดชั้นในของอีกคนที่อยู่ในมือแล้วเริ่มสูดดมอีกครั้ง
“แฮชานอา..” มาร์คเผลอครางชื่อของอีกคนออกมา กลัวว่าอีกคนจะได้ยิน
มือบางนั้นเริ่มรูดสาวแก่นกายของตัวเองตามจังหว่ะ
นึกภาพถึงตอนที่เขาเอาเสื้อผ้าซักใหม่มาให้แฮชานตอนกำลังอาบน้ำอยู่
ยอมรับว่าแอบมองร่างสมบูรณ์นั้นอยู่บ่อยครั้ง
อยากได้มาครอบครอง แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้
ร่างบางนั้นกระตุกอีกรอบเมื่อนึกถึงร่างกายสีน้ำผึ้งที่เปียกชุ่มตอนอาบน้ำนั้น
“อ๊ะ...” มาร์คครางออกมาอีกครั้ง พร้อมกับปลดปล่อยน้ำรักสีขาวลงบนทั่วพื้นอ่างอาบน้ำ
เขาโยนกางเกงชั้นในบางของอีกคนไปยังอีกฝั่งของห้องเพื่อไม่ให้โดนคราบน้ำรักของเขา
มาร์คลุกขึ้นยืน มือหนานั้นหมุนบิดไปยังก็อกน้ำฝักบัว
ไอน้ำอุ่นปรากฏขึ้นเล็กน้อย
น้ำใสไหลไปตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย เพื่อชำละล้างคราบรักและคราบบาปของอีกคน
“นี่ยังกินอยู่อีกหรอ!!” มาร์คที่อยู่ในสภาพผ้าของหนูห่อหุ้มส่วนล่างของร่างกาย และส่วนบนนั้นเปียกชุ้ม หันไปขึ้นเสียงกับคนที่ยังคงนอนอืดอยู่บนเตียง
“เออ แล้วจะทำไม” แฮชานหยิบขนมในถุงแล้วปาใส่อีกคนที่ยืนอยู่
ไอ้เด็กนี่หนิ!!
มาร์คส่ายหัวไปมา มือบางนั้นปลดผ้าขนหนูผืนบางก่อนที่จะเดินเข้าไปซุกตัวนอนใต้ผ้าห่มข้าง ๆ อีกคน
“อะไรเนี่ย เสื้อผ้าก็ไม่ใส่ ทุเรศ!!” แฮชานทำหน้าตาขยะแขยงก่อนที่เขยิบตัวออกห่าง
“นายก็ใส่แค่กางเกงชั้นในตัวเดียวเองไม่ใช่รึไง” ทำหน้ายี่ยวนใส่อีกคนแล้วก็เขยิบเข้าไปใกล้ ๆ มือบางนั้นจับเข้าไปที่บั้นท้ายของแฮชานแล้วเริ่มขย้ำมัน
“ทำบ้าอะไรของฮยองเนี่ย!!” มือหนานั้นดันหน้าท้องของอีกคนที่เริ่มเขยิบเข้ามาแนบชิดแผ่นหลังเขาออก
“ก้นฟิตขึ้นนะเรา กินเยอะขึ้นใช่ไหม” ริมฝีปากบางเขยิบเข้าไปใกล้ใบหูนั้นแล้วกระซิบบอก
“ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมจะทำอะไรก็เรื่องของผม ทำไมฮยองต้องมายุ่งอะไรด้วย” แฮชานกรอกตาไปมา
ด้วยตากลมนั้นเบิกกว้างขึ้นเมื่อร่างบางของอีกคนผลักเขาให้นอนหงายแล้วเริ่มขึ้นคร่อม
มาร์คสัมผัสได้ถึงแก่นกายของอีกคนที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้น ดันก้นของเขา
“หึ” มาร์คยิ้มเผยเขี้ยวเล็กของเขาก่อนที่จะเริ่มเขย่าตัวลงบนแก่นกายที่อยู่ภายใต้ผ้าขาวบางนั้น
“ฮยองทำบ้าอะไรเนี่ย...อ๊ะ” แฮชานเผลอร้องเสียงดังออกมาเมื่อมาร์คบดขยี้มันลงไปแรงมากกว่าเดิม
“ถ้างั้น ถ้าฮยองจะทำอะไรบ้างมันก็เรื่องของฮยองใช่ไหม” ไม่รอให้อีกคนว่าอะไร มาร์คโน้มตัวลงไปรับรสสัมผัสสีน้ำผึ้งบนแผ่นอกของอีกคน
“อืม..” ครางออกมาด้วยความพอใจก่อนที่จะเปลี่ยนไปเล่นกับยอดอกของอีกคน
“อ๊ะ.. มาร์คฮยอง..” แฮชานเผลอครางชื่อของอีกคนออกมาเมื่อเขาถูกอีกคนนั้นครอบครองยอดอกนั้นอยู่
“ดูเหมือนจะพร้อมแล้วนะ” มาร์ควางคางของตัวเองบนคางของแฮชานแล้วมองไปที่ตากลมของอีกคนแล้วเผยยิ้ม
มาร์คลุกขึ้นแล้วกลับตัวไปอีกฝั่ง
สัมจมูกโด่งนั้นคลอเคลียกับกางเกงชั้นในที่ดึงอย่างเห็นได้ชัด บ่งบอกว่าอีกคนนั้นพร้อมแล้ว
มือบางเริ่มซุกซน ดึงแก่นกายนั้นออกมาก่อนที่จะสาวมันเล่น
“อ๊า..” แฮชานครางเสียงอ่อยเมื่อมาร์คเริ่มครอบงำเขาอีกครั้ง
“อึก..” แฮชานรู้สึกจุกคอ เมื่อมาร์คกระแทกแก่นกายของเขาเข้าไปในโพรงปากของแฮชาน แล้วกระแทกมันซ้ำๆ
“อ๊ะ...แบบนั้นแหละ..” มาร์คเผลอกระตุกตัวเพราะดูเหมือนฟันของอีกคนจะไปเสียดสีกับแก่นกายของเขา
มือหนาสีน้ำผึ้งนั้นลูบคลำไปตามร่างขาวสะอาดของมาร์คพร้อมกับกระแทกปากของตัวเองเพื่อสนองความสุขของอีกคน
“เร็วขึ้นอีก!! แฮชาน!!...แบบนั้นแหละ” ออกปากสั่งอีกคนด้วยความไม่พอใจ
มือหนานั้นถูไถกับต้นขาอ่อนไปมา
“มาร์คฮยอง!!..อ๊ะ...อ๊ะ!!” แฮชานครางเสียงดังมากกว่าเดิม แต่ดูเหมือนมาร์คจะไม่ได้สนใจอะไร
คราบรักสีขาวของแฮชานพุ่งออกมาเต็มโพรงปากของมาร์คจนมันทะลักออกมา
“อึก..” มาร์คตกใจและเผลอกลืนบางส่วนลงไป
“แฮชาน..” มาร์คพลิกตัวหันมามองหน้าอีกคน
ริมฝีปากบางของมาร์คนั้นบดจมูกลงไปบนปากหนาของแฮชาน
โพรงปากของมาร์คที่เต็มไปด้วยน้ำรักจากแฮชาน เปิดของให้เจ้าของให้ลิ้มรสมัน
ลิ้นซุกซนเข้าไปรับรสหวานของป๊อปคอร์นและขนมในโพรงปากของอีกคนที่เพิ่งกินเข้าไป
“อืม..” แฮชานส่งเสริมออกมาเมื่อสัมผัสได้ถึงรสชาติน้ำรักของตัวเองที่ถูกผ่านโดยลิ้นของอีกคนที่กำลังสำรวจโพรงปากของเขาอยู่
มือบางกุมกลุ่มผมสีบรอนด์ทองของมาร์คเอาไว้ก่อนจะดันมันเข้ามาใกล้เพื่อบดขยี้ริมฝีปากนั้น
มาร์คผละแฮชานออกเพื่อหาอากาศหายใจ
ดวงตาคู่คมมองไปยังร่างหนาที่นอนหอบอยู่เช่นกัน
มือทั้งสองข้างของมาร์คพลิกแฮชานให้อยู่ในท่าที่ถนัด
“ฮยองจะทำอะไรอะ!?..อ๊ะ..อย่านะ!!” แฮชานที่กำลังจะหันมาถามแต่ก็ถูกมือหนานั้นดันหน้าให้ติดกับหมอนแล้วกระแทกแก่นกายเข้าไป
“มาร์คฮยอง..อย่าเร็วนักสิ” แฮชานปลายสายตามองอีกคนที่เริ่มกระแทกแก่นกายเร็วขึ้น
“เด็กปากไม่ดีก็ต้องโดนลงโทษ เข้าใจไหม!?” ตวาดอีกคนที่ตอนนี้ทำหน้าเสพสุขกับการที่อีกคนสำรวจช่องทางสีหวานนั้นอยู่
มาร์คจับอีกคนให้อยู่ในท่าสะดวกก่อนจะเปลี่ยนมือไปรูดแก่นกายของแฮชานที่ยังคงเปื้อนน้ำรักนั้นอยู่ ส่วนมืออีกข้างนั้น
กลัวว่าปากของอีกคนจะว่าง..
มือบางอีกข้างของมาร์คล้วงลึกเข้าไปถึงคอหอยของอีกคน
แฮชานสำลักในลำคอกับนิ้วมือที่ลุกล้ำเข้ามาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“โอ้ย!!” มือหนานั้นชักมืออกทันทีเมื่อถูกปฏิกิรยาของแฮชานที่งับมือเขา
“เจ็บนะเว้ย!” มาร์คตะคอกด่าอีกคน
“ผม..ผมไม่ได้ตั้งใจ ผม..อ๊ะ!!” แฮชานร้องลั่นเมื่อตอนแรกเห็นอีกคนถอนแก่นกายออกไป แต่อยู่ดีๆมาร์คก็กระแทกมันเข้ามาจนสุดแรง
แก้มยุ้ยนั้นถูกกระแทกกับผนังเพราะแรงกระทำจากมาร์ค
มือบางนั้นพลิกร่างหนาอีกรอบ
คราวนี้ แฮชานหันหน้ามาผจญกับมารร้ายที่กำลังเล่นสนุกกับร่างกายเขาอยู่
“ทำไมทำหน้าตาแบบนั้นละครับแฮชาน หืม..?” มาร์คเลิกคิ้วสงสัยกับหน้าตาเหมือนเด็กน้อยที่กำลังเหม่ออยู่
ริมฝีบางบางนั้นหอมเข้าไปที่แก้มยุ้ยนั้นฟอดใหญ่
“โอ้ย!” มาร์คร้องลั่นเมื่อแฮชานขมิบช่องทางสีหวานนั้น แก่นกายของเขาถูกตอดรับอย่างเต็มที่
“ทำแบบนั้นให้ได้ตลอดนะ” มาร์คเผชิญหน้าตรงๆกับแฮชาน สายตาคมนั้นมองจ้องเข้าไปยังดวงตากลมโตที่สั่นอยู่
เหอะ ถึงสีหน้าจะไม่ได้บอกอะไร แต่ดวงตาของนายมันกำลังบอกฉันอยู่
มาร์คกระแทกแก่นกายนั้นเร็วขึ้นสวนกับช่องทางหวานที่ตอดรัดเขาแน่นขึ้น
“อ๊ะ...อื๊อ...” น้ำรักสีขาวนั้นถูกปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ถึงจะไม่เยอะเท่าตอนที่อยู่ในห้องน้ำ แต่ก็มากพอจนมันล้นช่องทางสีหวานของแฮชานเปรอะเตียงไปหมด
“เป็นยังไง ยังกล้าปากดีอยู่อีกไหม” มาร์คก้มลงไปพูดกับแฮชานที่เบือนสายตาหนี
มือหนานั้นรวบผมน้ำตาลเข้มนั้นขึ้นก่อนที่จะประทับรอบจูบลงบนหน้าผากนั้น
“จากนี้ก็ทำตัวเป็นเด็กดีของฮยองนะครับ” มาร์คเผยยิ้มเจ้าเลห์นั้นอีกครั้ง
“นี่ครั้งแรกของนายสินะ เจ็บหน่อยนะ” มือหนานั้นลูบหน้าผากของอีกคนเพื่อเป็นการบอกใจ
“จะว่าครั้งแรกก็ไม่เชิงหรอกครับ..” แฮชานตอบเสียงค่อยทำท่าดูเหมือนจะเขินจนไม่กล้าสบตา
“หืม?” มาร์คเอียงคอสงสัย
“คือผม...ผมก็แอบทำแบบนี้กับมาร์คฮยองตอนที่มาร์คฮยองกลับมาจากการอัดรายกรเหนื่อยแล้วเผลอหลับไป” แฮชานยิ้มใส่ซื่อด้วยความแก่นแก้ว
“ว่าไงนะ!” มาร์คตกใจกับอีกคนที่เริ่มหัวเราะคิกคัก
ไอ้เด็กบ้านี่มันแอบลักหลับเขาหรอ!!
“มาร์คฮยองหลับลึกมากเลยรู้ไหม” แฮชานพูดให้อีกคนหน้าเริ่มขึ้นสี
“นาย!!นายทำแบบนี้นนานรึยัง!?” ใบหน้าขาวใสนั้นแดงระเรื่อจนอีกคนอดขำไม่ได้แต่ก็ยังถามต่อไปเพราะอยากรู้คำตอบ
แฮชานกรอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด “ก็...ตั้งแต่เป็นเด็กฝึกด้วยกันละมั้ง”
ปรี๊ดดดด!!
จะว่าอายก็อาย มาร์คลีคนนี้อุสาห์สงบใจมาตั้งนาน แต่ที่ไหนได้ ไอ้เด็กเมื่อวานซึนคนนี้เปิดความบริสุทธิ์เขาตั้งแต่เจอกันแรกๆเลยหรอ!?
วิน่า ทำไมช่วงเทรนใหม่ๆมันปวดบั้นท้ายแปลกๆ
ไอ้เด็กนี่!!
“อืม..จะว่าไป” แฮชานเกรินนำเรื่องใหม่ให้อีกคนหลุดออกจากภวังค์
“เรื่องที่มาร์คฮยองแอบดมกางเกงในผม ผมก็รู้นะ” แฮชานหยักไหล่ใส่อีกคน “ทุกคนในวงเขาก็รู้กับหมดแล้วแหละนะ”
มาร์คที่ตอนนี้หน้าแดงแปร๊ดจนไม่รู้จะไปแดงตรงไหนต่อเริ่มสั่น
“ทุกคน..เลยหรอ” ปากบางนั้นเริ่มสั่น
“อื้อ ทุกคนเลย พอดีว่าวันนั้นเล่นซ่อนกล้องกัน เหมือนน่าพี่แทยงเป็นคนติดกล้องในห้องน้ำมั้ง พวกผมกับเมมเบอร์ก็มานั่งดูผ่านจอกัน ก็เลยเห็นหมดเลยว่ามาร์คฮยองทำอะไรบ้าง” แฮชานยิ้มเจ้าเล่ห์แบบอีกคนที่ทำก่อนหน้านี้
“ไอ้เด็กบ้า!!บ้าๆๆๆ!!บ้าที่สุดเลย!” มือหนานั้นตีลงไปยังเนินอกของแฮชาน
“โอ้ยๆๆ!!เจ็บนะ!” แฮชานยกมือขึ้นมาบังฝามือที่รัวมา
“ห้ามไปบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาดนะ!” มาร์คผละตัวลุกออกจากเตียงแล้วหันหลังกับมาพูดกับแฮชาน
“ไม่ต้องบอกหรอก”
เสียงประตูบานไม้ถูกเปิดขึ้นพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้มของเหล่าเมมเบอร์
“เพราะพวกเราบันทึกไว้หมดแล้ว”
ใบหน้ายิ้มแย้มของเหล่าเมมเยอร์แต่ละคนทำให้มาร์คเริ่มหน้าถอดสีก่อนจะเป็นลมไป
ก็….ช่วยไม่ได้นะครับมาร์คฮยอง ;)
Guest
