[One Shot Fiction]
คนตัวสูงมองนาฬิกาตัวเองอย่างหงุดหงิด ที่ร่างเล็กหายเข้าไปในร้านเสื้อผ้าเกือบจะเป็นชั่วโมงแล้ว โทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดันมาแบตหมดอะไรตอนนี้อีกเนี่ย
“นี่ โดยอง!! ลองเสื้อนานไปแล้วนะ” แทยงทุบประตูห้องลองเสื้อผ้าด้วยความโมโห
“เห้ย แปปนึงดิ!” เสียงของคนตัวน้อยตะโกนออกมาจากห้องลองเสื้อผ้า
“แค่ลองเสื้อผ้า มันจะนานอะไรนักหนาวะ!” แทยงตะโกนอีกครั้งและเริ่มทุบประตู
“หุบปากแล้วก็ไปนั่งรอด้านนอกเลยไป!!” โดยองตะโกนกลับมา
แทยงชักจะเริ่มโมโห มือหนาบิดไปที่ลูกบิดประตู ร่างสูงใช้แรงตนผลักประตูเข้าไป
สายตามองไปยังคนตรงหน้า สภาพเปลือยที่มีแต่กางเกงตัวสั้นปกปิดอวัยวะส่วนลับไว้ที่กำลังก้มสวมใส่เสื้อผ้าชิ้นต่อไป
“เห้ย!” ก่อนที่ร่างบางจะตะโกนด่าทอ แทยงก็รีบกระโจนเข้ามาในห้องลองเสื้อผ้าและปิดประตู นิ้วเรียวบางสวยประกบไปที่ปากบางของคนตรงหน้า
“ชู่ว เงียบๆสิ คงไม่อยากให้ฉันโดนรปภ.เรียกออกไปหรอก จริงไหม?” แทยงเลิกคิ้วถาม
“แล้วใครสั่งให้แกเข้ามากันเล่า!!” โดยองตะคอกกลับ
“เห้ๆ เบาๆสิ” แทยงเอามือของเขาปิดปากคนข้างหน้าเพื่อไม่ให่เสียงเล็ดลอดออกไป
ริมฝีปากบางของแทยงกระซิบไปที่ข้างหูของโดยอง
“ที่ผ่านมาเห็นมากกว่านี้ยังไม่เห็นบ่นเลย…...มีแต่ร้อง”
คำพูดของแทยงทำให้โดยองนั้นหน้าขึ้นสี สองแขนน้อยทุบตีแทยงแล้วผลักให้เขาออกไปจากห้องลองชุดขนาดเล็กพร้อมกลับล๊อคประตูแน่น
แทยงเดินมายังโต๊ะที่มีคนตัวเล็กนั่งเงียบอยู่
กาแฟแก้วร้อนถูกวางลงตรงหน้าของคนที่ยังไม่พูดอะไรซักคำ
“นี่ ซื้อเสื้อใส่ทั้งชีวิตเลยรึไง” แทยงพูดพรางชี้ไปยังถุงเสื้อผ้าถุงใหญ่หลายถุงที่กองอยู่บนพื้น
โดยองหันมามองแทยงด้วยหางตาก่อนจะหยิบกาแฟไปดื่ม
“โกรธอะไรเนี่ย” แทยงถามโดยอง โดยองหันมามองเขาชั่วขณะก่อนจะส่งสายตาไปทางอื่น
“เรื่องที่ร้านขายเสื้อผ้าหรอ” แทยงขยับเก้าอี้เข้ามาหาโดยอง
“เปล่า” โดยองพูดเสร็จก็จิบกาแฟต่อ
“โดยองอ่า ไม่งอนน้า ไม่ต้องอายหรอก เค้าเห็นบ่อยแล้ว” พูดเสร็จ แทยงก็เอาคางตัวเองไปเกยไหล่อีกคน
“ถ้าไม่อยากโดนกาแฟสาดหน้าก็หุบปากซะ” โดยองยกแก้วกาแฟขึ้นมา มีท่าที่ว่าจะทำจริง
“โหย เตงอ่า” แทยงกระชับอ้อมกอดคนตรงหน้า
“ใครเตงแก เดี๊ยวตบ” โดยองถลึงตาใส่คนที่สวมกอดเขาอยู่
“เอาหน่าๆ อย่าทำเป็นปากแข็งเลย” แทยงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้แกล้งคนที่เขาสวมกอดอยู่
ท่ามกลางความอบอุ่นของทั้งสอง อากาศหนาวบ่งบอกลักษณะของฤดู เกร็ดหิมะสีขาวสะอาดร่วงโรยลงมาจากท้องฟ้า ทำให้รู้ว่าอากาศนั้นเริ่มเย็นขึ้นอีกแล้ว
“อา อากาศเริ่มหนาวขึ้นแล้วสิ กลับหอกันเถอะโดยอง” แทยงลุกขึ้น เดินไปถือถุงเสื้อผ้าต่างๆของคนตัวเล็ก ก่อนที่เขาจะเดินตามไป
“โดยอง ขออาบน้ำก่อนได้ไหม” แทยงวางถุงเสื้อผ้าลง ก่อนจะมองไปยังคนข้างหน้าที่กดโทรศัพท์อยู่
“อืม” โดยองยังคงถูโทรศัพท์ต่อ
เสื้อผ้าที่คอยปกปิดเนื้อหนังตามร่างกาย บัดนี้ได้ถูกปลดเปลื้อง
มือหนาบิดไปที่ก๊อกน้ำ ร่างกายสูงใหญ่ถูกชะล้างด้วยน้ำบริสุทธิ์ น้ำใสเคลื่อนที่ไปตามผิวหนังของร่างกาย สองมือของแทยงถูกไปยังรอบร่างกายของตน จากสันกรามผ่านไปยังไหล่กว้างท้องหนา และแก่นกลางของร่างกาย
ในขณะที่แทยงกำลังอาบน้ำอยู่นั้น ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดขึ้น
“ใส่ชุดนี้” โดยองตะโกนไปยังตู้อาบน้ำที่แทยงอยู่ ก่อนจะเดินกลับออกไป
แทยงเดินออกมาจากห้องน้ำขณะที่ผมยังเปียกโชกไปด้วยน้ำ
“ก็ดูดีหนิ” โดยองละสายตาจากโทรศัพท์และมองไปยังคนตรงหน้ากับชุดนอนลายเสือตัวใหม่
“ฉันไปอาบน้ำบ้างละกัน” โดยองวางโทรศัพท์ลง ก่อนจะพุ่งตัวไปยังห้องน้ำ
“นี่!แทยง!หยิบชุดนอนออกมาจากถุงเสื้อผ้าหน่อย” โดยองที่กำลังอาบน้ำอยู่ตะโกนออกมา
มือหนาเลื่อนเปิดประตูบานใสเผยในเห็นร่างเล็กเปลือยของคนตรงหน้า
“ตัวนี้หรอ?” แทยงสายตามองไปยังโดยองที่ตอนนี้หน้าขึ้นสีแดงอีกครั้ง
มือบางรีบกระแทกประตูกลับก่อนจะตะโกนกลับออกมา
“เออ!!ตัวนั้นแหละ วางแล้วก็ออกไปเลย!” พูดจบ โดยองก็ดึงฝักบัวแบบสาย แล้วสาดละอองน้ำไปหาแทยง
“โอยๆ รู้แล้ว เลิกสายน้ำออกมาได้แล้ว!” แทยงตะโกนกลับไปหาโดยองแล้วรีบออกไปจากห้อง
“เหอะ สมน้ำหน้า” โดยองเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดนอนลายกระต่ายตัวใหม่เช่นกัน
“ดูสิ เปียกหมดแล้วเนี่ย” แทยงเริ่มโวยวาย
“สมควร” โดยองหัวเราะในลำคอ
มือหนาของแทยงจับไปยังข้อมือขาวของโดยอง ก่อนจะเหวี่ยงร่างบางไปบนเตียง
“ถ้างั้นก็ต้องมาเปียกด้วยกัน” ว่าจบ แทยงก็ขึ้นคร่อมโดยองที่เริ่มดิ้น แต่ก็เปล่าประโยชน์ ด้วยร่างเล็กบางที่ยังไงก็เสียเปรียบคนร่างหนาที่ขึ้นคร่อมเขาอยู่ตอนนี้
“หยุดนะเว้ย!” โดยองยังคงขัดขืนอยู่ แขนทั้งสองข้างถูกมือของอีกคนควบคุมไว้
สองมือหนาของแทยงเริ่มทำหน้าที่ประสานกัน ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนตัวน้อยตรงหน้า
“ทำไมถอดยากนักหนาวะ” แทยงเริ่มสบถด้วยความทนไม่ไหว ก่อนสองมือจะจับไปยังที่คอปกเสื้อ แล้วฉีกมันออกมาเป็นสองส่วน
กระดุมที่เคยติดพันกันเพื่อปกปิดร่างกายนั้น ตอนนี้ถูกกระชากออกด้วยแรงของแทยง
“เสื้อนี้กูเพิ่งซื้อมานะโว้ย!” โดยองตะคอกใส่คนตรงหน้า
“กูไม่สน!” แทยงตะคอกกลับ ทำให้โดยองนั้นตกใจเล็กน้อย
ร่างสูงบรรโลงจูบไปยังกลางแผ่นอกของคนตรงหน้า สันปลายจมูกถูไปทั่วช่วงท้องของโดยอง นิ้วเรียวบางสะกิดหยอกล้อกับจุกบนยอดอกทั้งสองข้าง
“อื้อ...” โดยองเริ่มร้องเสียครางเบาๆ ทำให้แทยงนั้นเริ่มชักจะสนุกกับมันเสียแล้ว
ปลายลิ้นตวัดไปยังจุกบนยอดอกสองข้างสลับกันที่ พร้อมกับดูดดื่มมันเหมือนเป็นจุกยาง
ร่างบางที่โดนคร่อมอยู่ เริ่มกระตุกยกอกรับกับแรงตวัดลิ้นของแทยง
แทยงที่ยังคงสนุกกับการแกล้งโดยองอยู่นั้น ได้ละริมฝีปากจากยอดอกนั้นแล้วประทับรอยจูบไปยังคอของโดยอง
ริมฝีปากหนาเริ่มพรมรอยจูบไปที่ปากบาง สองมือบางเริ่มกอดรัดคอขอแทยง และดันมันเขามาให้รอยจูบนั้นหนักขึ้น ปลายลิ้นของโดยองเริ่มสอดผ่านเข้าไปยังปากของอีกคน ภายในโพรงปากอันร้อนระอุของทั้งคู่ ลิ้นทั้งสองเริ่มแลกเปลี่ยนกันสำรวจโพรงปากของอีกคน
แทยงผละตัวเองจากบรรณาการขอโดยอง
“เก่งไม่เบาหนิเรา” แทยงแสยะยิ้มใส่โดยองที่ไม่ยอมสบตาเขา
“เดี๊ยวจะได้เห็น ว่าของจริงมันเป็นยังไง”
แทยงยกขาทั้งสองข้างของโดยองขึ้นก่อนจะดึงกางเกงลายกระต่ายตัวนั้นออกและโยนไปไว้ปลายเตียง ริมฝีปากคู่เดิมบรรจงไปยังกางเกงชั้นในตัวเก่งที่เริ่มดึงเพราะแก่นกายโดนกระตุ้น ปลายลิ้นเริ่มตวัดหยอกล้อไปทั่วแก่นกายที่ยังคงถูกคลุมไว้ด้วยเนื้อผ้า มือบางทั้งสองเกลี่ยผมของร่างหนาที่ยังคงหยอกล้อกับแก่นกายของเขา
“อื้อ...แทยง..” โดยองเริ่มครางมากกว่าเดิมเมื่อสันจมูกของแทยงเริ่มกดน้ำหนักไปยังแก่นกายของเขา
ฟันซี่ขาวเรียงสวยของแทยงกันไปยังปลายขอบกางเกงในก่อนที่จะค่อยๆดึงมันลงมา ยังไม่ทันจะได้ถอดมันจนสุดทาง แก่นกายของโดยองนั้นก็แข็งตัวรับชนกับใบหน้าของแทยง
“อย่านะแทยง...อ้า..” ไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ แทยงก็เริ่มสวมครอบความเป็นเจ้าของแก่นกายนั้น ปลายลิ้นดันเข้าไปยังปลายยอดแก่นกายที่ยังคงปิดอยู่และลิ้มรสรสชาติของอีกคน
“อ้า...แทยง..อย่า...อ้า” ร่างกายนั้นไม่สัมผันไปกับปาก โดยองกระดกลำตัวขึ้นเพื่อดันแก่นกายของตัวเองเข้าไปให้ได้ลึกที่สุดในลำคอของอีกคน
“อือ..” คราวนี้เริ่มเป็นเสียงครางของแทยงที่ร่างบางนั้นกระแทกแก่นกายเข้ามาในปาก แทยงเริ่มขยับหัวขึ้นลงแปรผันกับแรงกระแทกจากแก่นกาย
ยังไม่ทันจะทำตามใจของร่างบาง แทยงผละปากตัวเองออกจากความต้องการของอีกคน สองมือหน้าปลดเปลื้องกระดุม แล้วถอดกางเกงตัวใหม่ของตัวเองออก
แทยงยกสองขาเรียวของโดยองพาดไปยังไหล่ของตน แล้วดันตัวเองไปใกล้กับช่องทางสีหวาน ปลายลิ้นเดิมถูไถไปยังรอบช่องทางสีหวานนั้นเพื่อลิ้มรส
“แทยง..หยุด..ได้โปรด..อ้า” ปลายลิ้นขยับเข้าไปแน่นมากกว่าเดิมจนสัมผัสได้ถึงแรงตอดรัด จากลิ้นเปลี่ยนเป็นนิ้ว จากนิ้วสอดใส่เริ่มเพิ่มจำนวนขึ้น นิ้วทั้งสามของแทยงเริ่มขยับเข้าออกตามจังหวะ
“คับขึ้นเยอะจากคราวก่อนมากเลยนะ” แทยงแสยะยิ้มให้กับโดยองที่หอบอยู่
แทยงโน้มตัวเข้าไปหาโดยองกอดจะใช้สองแขนโอบรัดโดยองขึ้นมาแล้วให้นั่งประจันหน้าบนตักของเขา
“พร้อมยัง?” แทยงถามแต่ไม่ทันจะได้รับคำตอบ โดยองจับแก่นกายที่เริ่มขยายใหญ่ของแทยงใส่เข้าไปยังช่องทางหงานของตัวเอง
ดวงตากลมโตบ๊องแบ๊ว ตอนนี้กลายเป็นสายตากลมโตที่แฝงไปด้วยเสนห์ร้าย
“จัดมา”
ว่าตามคำขอ แทยงกระแทกแก่นกายของตัวเองอย่างแรงเข้าไปยังช่องทางสีหวาน
“อึก” โดยองสะอึกเล็กน้อยที่แทยงกระแทกเข้ามาแบบไม่ได้ตั้งตัว
“เหอะ กระจอกหว่ะ” สายตาคมกับรอยยิ้มแสยะถูกส่งออกมาจากใบหน้าหล่อเหลาไปยังคนตรงหน้า
“หึ” โดยองหัวเราะในลำคออีกครั้ง ก่อนจะรัดช่องทางสีหวานของตัวเองและทำให้มันตอดรัดแก่นกายของอีกคนให้มากที่สุด
“อ้า…” แทยงครางออกมาเสียงดังอย่างที่ไม่เคยมาก่อน แก่นกายของเขาถูกตอดรัดแน่นจนไม่สามารถขยับไปไหนได้
“หึ ใครกันแน่ที่...” โดยองที่กำลังจะพูดสยบอีกคน แต่ก็โดนริมฝีปากหน้านั้นปิดไปอีกรอบ ความร้ินภายในร่างกายของแทยงถูกส่งผ่านทางลิ้นไปยังช่องปากของโดยอง เรื่องสอดใส่เก่งแค่ไหน เรื่องลิ้นเขาก็เก่งเช่นกัน
อีกมือหนึ่งของแทยงเริ่มรูดแก่นกายของโดยองเร็วและแรงขึ้นทำให้โดยองขมิบช่องทางผ่านของตัวเองแน่นขึ้นมากกว่าเดิม
แทยงผละโดยองกลับไปนอนบนเตียงตามเดิม ก่อนที่จะกระแทงแก่นกายไม่ยั้ง
“อ้า…~” จากเสียงครางธรรมดาตอนนี้เริ่มกลายเป็นเสียงครางหวานและหลง
“อะไรกัน ยอมแพ้แล้วหรอ” แมยงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ไอ้...ไอ้ขี้โกง..” โดยองที่ยังคงหอบถี่ไม่เลิกมองไปยังคนที่กระแทกแก่นกายไม่เลิก
“ใครเหนือกว่า ชนะครับ<3” แทยงจูบลงบนศีรษะของโดยองก่อนจะขยิบตาให้โดยอง
“คิดว่าตัวเองเท่นักรึไง ไอ้บ้า!” โดยองตะคอกกลับไป มืออีกข้างตีไปยังอกแน่น ทำให้แทยงแสยะยิ้มเท่อีกครั้ง
“โอ้ย เจ็บนะโว้ย” แทยงร้องลั่นหลังจากที่โดยองบิดไปยังหัวอกของเขา
“เหอะ กระจอก” โดยองโต้กลับพร้อมกับแลบลิ้นใส่
แทยงโอบกอดโดยองอีกรอบและยกตัวของร่างบางขนานกับตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะกระแทกและดันร่างบางนั้นให้โต้รับแก่นกายนั่นเป็นอย่างดี
สองมือบางโอบรอบผมสีเขียวน้ำตาลเข้มนั้นแล้วขยี้มันไปทั่ว
ลิ้นที่คอยเก็บไว้ในโพรงปากอันร้อนระอุของโดยองนั้น ตอนนี้ได้เริ่มเข้าไปสำรวจในจุดอ่อนไหวที่อยู่ข้างใบหน้า
“เห้ย ทำไรหน่ะ มันจักจี้นะเว้ย” แทยงที่กำลังสนุกกับการซอยอยู่นั้นรู้สึกขนลุกสู้กับการกระทำของโดยอง
“ชอบอะดิ” โดยองถามจบก็เลื่อนใบหน้าตนไปยังต้นคอของแทยง ก่อนฟันหน้ากระต่ายคู่นั้นจะสบไปยังลูกกระเดือกของแทยง
“อ๊ะ...” มือที่คอยสาวรูดแก่นกายของร่างบางนั้นตอนนี้ถูกขึ้นมากำผมาสีส้มเข้มนั้นแน่น
“เจ็บหรอ..ขอโทษ..” สายตากลมโตคู่เดิมเงยขึ้นมาสบตาสายตาคมอีกคู่
“โอย ไม่ทนแล้วโว้ย” แทยงโวยวายก่อนจะถอนแก่นกายที่เริ่มจะหดเล็กลง ก่อนจะผลักโดยองลงไปนอนกระแทกบนเตียงนุ่มอีกครั้ง
“คราวนี้อะไรของมึงอีกเนี่ย โยนอุ้มๆจนกูเล่นกายากำได้แล้วเนี่ย” โดยองเริ่มโวยวายกับการกระทำผิดปกติของแทยง
แทยงไม่พูดอะไรแล้วเริ่มสาวแก่นกายของโดยองขึ้นลงเร็วขึ้น
“มันแสบนะโวย” โดยองเริ่มตะโกนโวยวาย
แทยงยังคงไม่ฟังคำโวยวายของโดยอง มือหนาจับไปที่แก้มก้นของตัวเอง ก่อนจะแหวกทางเผยช่องทางสีหวานนั้น มือหนาอีกข้างจัดวางแก่นกายของร่างบางให้เข้าที่แล้วกระแทกลงไปแรงๆ
“อ้า….!!” ไม่ใช่เสียงของคนใดคนหนึ่งแต่ทั้งสองคนร้องครางออกมาพร้อมกัน ช่องทางที่หวานของแทยงที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัส และเขาไม่ยอมให้ใครได้สัมผัสมาก่อน บัดนี้ โดยองได้ครอบครองมันเสียแล้ว แก่นกายขนาดใกล้เคียงกับของร่างหนาที่ถูกช่องทางหวานที่คับแคบบีบรัดจนปลดปล่อยคราบคาวหวานออกมา เยอะเสียจนเลอะเปรอะเปื้อนและล่นออกมา ส่วนแก่นกายของอีกคนกลับมาตั้งอีกครั้ง พร้อมกลับมือบางและหนาช่วยสลับกันสาวแก่นกานนั้น
“อ้า..อ้า….” แทนที่แทยงนั้นควรจะเป็นเจ้าของเสียง แต่เสียงนั้นกลับกลายเป็ยของโดยอง ผู้เป็นผู้รับจากแทยงมาโดยตลอด แต่วันนี้เขากลับเป็นคนทิ้งรอบคราบคาวไว้ที่ทางผ่านหวานของแทยง และยังคงค้างอยู่อย่างนั้น แทยงยังคงกระแทกลงมาไม่ยั้ง
“โอ๊ะ….” แทยงกระตุกเล็กน้อยก่อนจะปลดปล่อยคราบขาวนั้นตามมา ดูเหมือนว่าแทยงนั้นไม่ได้ปลดปล่อยมานานพอๆกับโดยองทำให้คราบขาวนั้นกระเด็นโดนเต็มหน้าใสของโดยอง
หลังจากที่แทยงปลดปล่อยส่วนนั้นของตัวเองเสร็จก็ล้มตัวลงนอนกอดร่างบางตรงหน้า ทั้งๆที่แผ่นอกและกล้ามท้องของทั้งสองเปรอะเปื้อนคราบรัก
“หนักนะโว้ย” โดยองพูดด้วยความอึดอัดกับร่างหนาที่หนักไปด้วยกล้ามที่นอนทับตัวเองอยู่
“ที่เตงนอนทับร่างเค้าทุกรอบเค้ายังไม่บ่นเลย” แทยงเงยหน้าที่ซุกซอกคอของโดยองอยู่ขึ้นมามองตาคนข้าหน้า
“ก็มันเหนื่อยหนิ!” โดยองยี่ตาทำท่าทางน่ารักที่เป็นของประจำตัวของเขา
“ตัวเองหายงอนเค้ารึยังเอ่ย” ริมฝีปากหนาพรมจูบไปที่แก้มบางที่ยังคงเปื้อนคราบรักอยู่
“เปล่างอนซักหน่อย” โดยองตอบกลับ
“หรอๆๆ งั้นคราวรู้งี้ต่อไปไม่ทำดีกว่า” แทยงทำปากจู๋ ขมวดคิ้วแล้วขยี้ผมตัวเอง
“เออๆๆ หายโกรธก็หายโกรธ” โดยองหลบสายตาขี้แกล้งของคนตรงหน้า
“เย้ๆ โดยองของเค้าน่ารักที่สุดเลย” แทยงบีบแก้มนิ้มของโดยองก่อนจะกลับไปนอนกอดอีกรอบ
“แต่…..ซื้อกลับไปซื้อชุดนอนใหม่ให้เค้าด้วยนะ...ตัวที่แทยงฉีกของเค้าขาดอะ...” โดยองชี้ไปยังชุดนอนที่สภาพคล้ายเศษผ้า
“ได้ครับ น้องโดยองของพี่~” แทยงทำเสียงหวานก่อนจะรัดอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“คราวหน้าน้องโดยองสอดใส่พี่อีกนะ พี่ชอบ”
“ไม่เอา!!มันเหนื่อย!”
“เค้าก็เหนื่อยนะ!!” แทยงมู่หน้าลงทำตัวเหมือนเด็กน้อย
“ ไปๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว ผมง่วงนอนจะแย่อยู่แล้วเนี่ย” โดยองผลักคนพี่ที่นอนกอดเขาอยู่ออก
“เค้าไม่อยากรอโดยองอายน้ำอ่า มันเหนียวอะ ไม่ชอบ” แทยงเรื่องทำตัวโยเยเหมือนเด็กน้อยเมื่อตัวเองเริ่มง่วง
“พี่อาบกับผมก็ได้” นิ้วเรียวบางเกาไปบนแก้มใสของตัวเองด้วยความเขิน
“จริงหรอ!?” แทยงถามด้วยตาลุกวาว
“อื้อ แต่ห้ามทำอะไรผมนะ” โดยองที่เดินไปยังห้องน้ำหันกลับมาพูด
สายน้ำไหลรินชำระร่างกายของทั้งสองอีกครั้ง
ก่อนที่จะ….
“อ๋า! พี่แทยงอ่า อย่าจับจรงนั้นสิ!! เอามันออกไป อย่ายัดมันเข้ามานะโว้ย! อ๊า...”
คืนนี้คงเป็นอีกคืนที่ยาวนานของทั้งสองคน
แถม
“อ้าว อรุณสวัสดิ์ น้องมาร์ค!” โดยองที่เปิดประตูออกมาเจอกับเด็กข้างห้องตัวเองมาทักแต่เช้า
“เอ้า น้องมาร์คเป็นอะไรรึเปล่า” แทยงที่ยังคงแปรงฟันอยู่ เดินออกมาจากห้องน้ำ
“ก็พวกพี่นั่นแหละ จะทำอะไรก็เกรงใจผมบ้างสิครับ เมื่อคืนผมอุสาห์ว่าจะพักผ่อนจากการอ่านสอบเข้ามหาลัย ได้ยินเสียงครางพวกพี่ทั้งคืนเลย พี่ก็รู้ว่าหอพักกำแพงมันบาง ทำอะไรๆก็ช่วยเงียบๆด้วยนะครับ” มาร์คพูดเสร็จก็หาว บ่งบอกว่าเขาคงตื่นทั้งคืนพอๆกับสองคนข้างห้องเขา
“เอ่อ...พี่ขอโทษจริงๆนะครับน้อมาร์ค” โดยองรีบขอโทษขอพาย
“ครับ ผมเข้าใจเรื่องคู่รักดีครับ พี่ผมก็เป็น” มาร์คยังคงตอบด้วยอาการสะลึมสะลือ
“ถ้าน้องมาร์คอยากมาร่วมก็บอกพี่ได้นะครับ” แทยงโชว์รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยคราบยาสีฟัน แล้วก็ถูกสะกัดรอยยิ้มนั้นด้วยศอกหนักของร่างบางคนหน้า
“พี่ต้องขอโทษแทนมันจริงๆนะครับ” โดยองโค้งขอโทษคนเด็กกว่าอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรครับพี่โดยอง ผมแค่เสียดายที่พี่จอหน์นี่ดันไปเป็นเพื่อนสนิทกับมันนี่สิ เสียคนเลย” หลังจากมาร์คพูดจบแล้วผิวปาก สายตากลมโตนั้นหันกลับไปจ้องคนตัวสูงที่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
โดยองโบกมือลาคนหน้าห้องก่อนจะปิดประตูอีกครั้ง
สายตายังคงจ้องกลับไปหาคนที่กำลังหาทางออก
“มานี่เดี๊ยวนี้นะ!!”
“อ๋าาา โดยองอ่า”
“เห้อ เมื่อไหร่เราจะชินซักทีนะ” มาร์คยังคงยืนอยู่หน้าห้อง ก่อนที่จะถอนหายใจแล้วหยิบลูกอมรสโปรดขึ้นมาอม
“ไปอ่านหนังสือบ้านแฮชานดีกว่า”
Guest
