รักร้าววิวาห์ร้าง

     นีรชานั่งหน้าเรียบเฉย ปราศจากรอยยิ้มบนใบหน้า แผ่นหลังพิงหัวเตียง มองปรินทร์หายเข้าไปในห้องน้ำ รอจนอีกฝ่ายอาบน้ำเสร็จ เธอต้องการเปิดอกคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไป 

        ปรินทร์เดินออกจากห้องน้ำ มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวอย่างหมิ่นเหม่ เขาทิ้งตัวนั่งปลายเตียง ใบหน้าคมเข้มไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ 

        “เดี๋ยวนี้ถ้าไม่โทรตาม คุณคงไม่โผล่หน้ามาหาบัวเลยใช่ไหมคะ” นีรชาเอ่ยถามเสียงเรียบ พยายามข่มความรู้สึกน้อยเอาไว้ ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย 

        “เป็นอะไรอีกล่ะ พอมาถึงก็หาเรื่องชวนทะเลาะ พักนี้คุณเป็นอะไร ถ้ารู้อย่างนี้ผมไม่มาหาซะดีกว่า แค่เรื่องงานก็เหนื่อยมาพออยู่แล้ว ยังต้องมานั่งตอบคำถามของคุณอีก”  

        “คุณเหนื่อยเป็นคนเดียวหรือไง บัวก็เหนื่อยเหมือนกัน คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเมื่อก่อน คุณคงจะเบื่อบัวแล้วใช่ไหมคะ” 

        “บัวที่ผมรู้จักมีเหตุผลกว่านี้หรือว่าผมมองผิดไป” 

        “หมายความว่ายังไง มองผิดอย่างนั้นเหรอ คุณพูดออกมาตรง ๆ ดีกว่า บัวไม่อยากเสียเวลาตีความหมายหรือคิดไปเองคนเดียว” 

        “บัวที่ผมรู้จักมีเหตุผลมากกว่านี้ น่ารัก เข้าใจคนอื่น แต่เวลานี้มันไม่ใช่ บัวเอาแต่จะจ้องจับผิดผมตลอดเวลา ถามโน่นถามนี่ จนผมรำคาญรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง” เมื่อฟังจบนีรชาเบือนหน้าหนี กลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น 

        “ค่ะ...บัวคงเป็นอย่างที่คุณพูดจริง ๆ วันนี้คุณกลับไปเถอะ” 

        “บัวไล่ผมเองนะ” ปรินทร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินดุ่ม ๆ เปิดตู้ คว้าเสื้อผ้ามาใส่ลวก ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้อง ตามด้วยเสียงปิดประตูดังปัง สร้างความเจ็บปวดให้นีรชาไม่น้อย น้ำตาใส ๆ เอ่อล้นไหลรินอาบแก้ม ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เมื่อเห็นว่าปรินทร์กลับไปแล้ว ไม่มีคำอธิบายหรือแม้แต่คำปลอบใจใด ๆ ออกจากปาก