"พี่เซนต์...เราเลิกกันเถอะค่ะ" ติณณภพเงยหน้าจากงานที่ทำ ปรายตามองหน้าคนรัก หัวใจเต้นแรง เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำว่าเลิกออกจากปากเธอสักครั้ง ตั้งแต่คบกันมา 2 ปีเต็ม
"พี่ขอเหตุผล พี่ไม่ดีตรงไหน" ติณณภพถามกลับ โน้ตบุ๊กถูกพับเก็บทันที เขายอมว่าพักหลัง ๆ ความรักมันไม่ได้หวานเหมือนช่วงปีแรกที่คบกัน ประกอบกับเขาพึ่งรับช่วงต่อกิจการครอบครัว จึงปล่อยปละละเลยคนรักไปบ้าง ไม่มีเวลาให้เหมือนเมื่อก่อน
"รองเบื่อ" กิรณาตอบสั้น ๆ เบือนหน้าหนี ไม่อยากสบสายตาคมกริบที่จ้องมองมายังตัวเธอ รู้สึกเหนื่อยกับความหวาดระแวง เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าคู่ค้าจ้องจะเป็นมือที่สาม บางครั้งการเป็นคนดีของเขาทำให้เธออึดอัด เขาไม่เคยคิดปฏิเสธใคร ยกเว้นเธอที่ต้องมาเป็นที่สอง
"เบื่อที่พี่ไม่มีเวลาหรือเพราะเหตุผลอื่นกันแน่" ติณณภพถามเสียงขรึม เขาไม่เห็นด้วยกับเหตุผลของเธอสักเท่าไหร่นัก
"แล้วพี่เซนต์จะเอายังไง รองขอให้เราจบกันด้วยดี ยังไงเราก็เป็นพี่น้องกันได้"
"หึ! พี่น้องอย่างนั้นเหรอ? รองคิดดีแล้วใช่ไหมที่จะเลิกกับพี่" ติณณภพบดกรามแน่น ยิ้มแสยะมุมปาก ไม่บ่งบอกอารมณ์
"ค่ะ รองคิดดีแล้ว" น้ำเสียงของเธอมาดมั่น เธออยากถอยออกมาถามหัวใจตัวเอง ว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับติณณภพกันแน่น เธอจะอยู่ได้ไหมถ้าวันหนึ่งไม่มีเขาเคียงข้าง
"ตกลงพี่จะหลีกทางให้รอง" เขาตอบไม่มองหน้าเธอ หัวใจของเขาเจ็บปวด เหมือนคนเอามีดมาทิ่มแทงที่หัวใจ
"ขอบคุณนะคะพี่เซนต์ พรุ่งนี้รองจะมาเก็บของ" เธอบอกเขาเสียงสั่น ในใจเจ็บจี๊ดขึ้นมา ไม่ใช่ไม่รัก แต่เธอเบื่อที่จะรอโดยไม่มีจุดหมาย
Guest
