หมอยันต์กันภัย

มิลาดาหรี่ตามองชายหนุ่มหล่อเข้มที่ท่อนบนเปลือยเปล่าด้วยสายตาเคลือบแคลงสงสัย

“เดินเข้ามานั่งใกล้ ๆ มีอะไรก็ว่ามา เวลากูมีน้อย” กันภัยพูดเสียงเรียบ สายตาล็อกเข้ากับมิลาดาและดูเหมือนสาวน้อยหน้าใสจะไม่ใคร่อยากตอบคำถามของเขานักเพราะเธอขมวดคิ้วแล้วปิดปากเงียบกริบ

“เมื่อกี้เห็นพูดฉอด ๆ ถามหาคนแบบไม่เกรงใจ ตอนนี้ทำไมเงียบเสียล่ะ? มึงลืมเหรอว่าคนเขาพูดกันยังไง?” กันภัยถามต่อ พินิจพิจารณาสาวน้อยที่ตรงหน้าทีละส่วน

หน้าตาเธอดูน่ารัก ปากนิดจมูกหน่อย ใบหน้าเล็กมน ดวงตาสีน้ำตาลแต่ผมสีดำขลับ ใต้ตาดูคล้ำเหมือนคนอดนอน ผิวเนื้อขาวอมชมพู ดูก็รู้ว่าเป็นลูกผสมไม่ใช่ไทยแท้แต่ตัวเล็กบาง อาจจะมีอกกับสะโพกที่ดูเต็มไม้เต็มมือแต่โดยรวมก็ยังถือว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็กอยู่ดี และดูแล้วน่าจะอายุอ่อนกว่าเขาหลายปี

“ไม่ได้ลืมการพูดแบบคนเขาพูดกันหรอกค่ะ แต่ไม่อยากพูดกับคนหยาบคาย เพิ่งเจอกัน ไม่มีเรื่องอะไรกันก็ขึ้นกูขึ้นมึงแล้ว หน้าตาก็หล่อดี แต่พอพูดออกมาความหล่อลดไปครึ่งหนึ่งเลยค่ะ” มิลาดาเดินไปใกล้เขาก่อนจะถอดกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ด้านหลังออก วางลงแล้วทรุดตัวลงนั่งเบื้องหน้าของเขา ความตื่นตกใจที่เพิ่งเห็นเขาและสาวสวยอีกคนนัวเนียกันอยู่ลดลงไปมาก และถึงเขาจะดูดุดันแต่มิลาดาก็กลัวเขาน้อยกว่าวิญญาณร้ายที่ตามหลอกหลอนเธออยู่หลายขุมนัก