คำเตือน: พล็อตเบาประดุจขนเป็ด แต่เรื่องความเผ็ชชชช คือพริกยกสวน
เนื้อหาหื่นมาก จิตใจอ่อนแอหลบไป! ยังอยากวิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์หลบไป!
คิดต่างเชิญทางอื่น คิดหื่นเชิญทางนี้
--------------------------
“กลับกันได้หรือยัง? แม่บอกว่าวันนี้เธอเลิกเรียนตอนสี่โมง นี่มันสี่โมงกว่าแล้ว ฉะนั้นไปขึ้นรถ เดี๋ยวนี้!” คังบอมบอกกึ่งสั่งแล้วหมุนตัวเดินกลับไปทางรถลีมูซีนที่จอดรออยู่
“อย่าให้ฉันต้องสั่งซ้ำเป็นครั้งที่สองนะยัยซิน!” หนุ่มหล่อหน้าหวานตะโกนกลับมาบอกสิชาอีกครั้งทั้ง ๆ ที่ยังหันหลังอยู่
“เออ... ซินกลับก่อนนะคะพี่กล้าสวัสดีค่ะ ฉันไปนะฝัน ไว้ค่อยโทรคุยกัน” สิชาดูร้อนรนกว่าปกติ สาวน้อยรีบฉวยกระเป๋าเป้ของตัวเองขึ้นมาถือเตรียมลุกขึ้นเพื่อเดินจากไป
“ซิน แกมีเจ้าชายรออยู่ตั้งสองคนก็ไม่บอกฉัน ทั้งหล่อ ทั้งรวย แหม... มีลีมูซีนนั่ง มีคนขับรถพร้อมเชียว ถ้ารู้ว่าแกมีเจ้าชายให้เลือกแบบนี้ฉันไม่เสียแรงล่อพี่ต้นกล้ามาให้แกหรอก” ทอฝันกระซิบข้างหูเพื่อนด้วยความตื่นเต้น พยายามไม่ให้ต้นกล้าได้ยินสิ่งที่เธอกำลังพูด
สิชาทำหน้าเศร้าแล้วมองเพื่อนรักก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ แล้วกระซิบตอบ
“เจ้าชายบ้าบออะไรล่ะแก! ที่เห็นหล่อ ๆ สองคนนั่นไม่ใช่เจ้าชายแต่เป็นพี่เลี้ยงใจร้ายของฉันเอง!” สิชาพูดจบก็รีบวิ่งตรงไปทางรถลีมูซีนที่ตอนนี้พี่เบนสั่งคนขับรถให้บีบแตรเรียกเธอซ้ำอีกรอบทันที
ซินนะซิน! ซวยอะไรกันนักกันหนา? ต่อไปนี้ไหล่ซินต้องไม่ว่างแน่ ๆ ... ทำไมน่ะหรือ? เพราะเมื่อพี่เลี้ยงใจร้ายทั้งสองกลับมา ชีวิตน้อย ๆ ของซินเดอเรลล่าต้องมีบัดซบอยู่แน่ ๆ น่ะสิ!
Guest
