คำโปรย
“คุณจะช่วยผมจริงเหรอ”
“ช่วยจริง”
“ถ้าผมเออ ต้องการเงินห้าแสน คุณจะให้เงินผมได้มั้ยละ”
สินยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ ก่อนจะมองคนตรงหน้าอย่างสนใจ
พลูเป็นเป็นผู้ชายตัวเล็กๆ น่าจะสูงไม่เกิน170 ซม มีใบหน้าสวยหวานเหมือนหญิง มองมุมไหนก็น่ารัก น่ารักเกินผู้หญิงบางคนเสียด้วยซ้ำ อีกทั้งยังผิวสะอาดขาวใส ใบหน้าไม่มีสิวสักเม็ด ตากลมโต จมูกเรียวโด่งได้รูป ริมฝีปากแดงอมชมพู น่ารักมากๆ ในสายตาของเขา
ถ้าจะให้เขาจ่ายเงินจำนวนห้าแสน จำนวนเงินไม่น้อยเลย ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อกันหน่อย
ช่วงนี้เขาก็เบื่อที่ต้องเรียกใช้บริการเด็กขายแล้ว อยากจะนอนกับคนคนเดียวดูบ้าง และเป็นจังหวะที่พลูเสนอตัวให้เขาพอดี
และพลูมีทั้งใบหน้า รูปร่าง ผิวพรรณที่สวยตรงใจเขาทุกอย่าง
เขาไม่คว้าไว้ครางใต้ตัวเขาก็โง่เต็มทีแล้ว
“ฉันให้เงินพลูห้าแสนก็ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
พลูยิ้มหวานด้วยความดีใจ แต่พอได้ยินว่ามีข้อแลกเปลี่ยนคนน่ารักหุบยิ้มทันที
“ข้อ...ข้อแลกเปลี่ยนอะไร”
คนเจ้าเล่ห์ยิ้มมุมปากพร้อมสบตากับคนน่ารัก
“นอนกับฉันสิ นอนกับฉันแค่คนเดียว”
สินไม่พูดเปล่าๆ มือยังค่อยๆ ลูบไล้หลังมือพลูเบาๆ ไปด้วย
“ไม่ ผมไม่ทำ ผมไม่ใช่ผู้ชายขายตัวนะ คุณดูถูกกันเกินไปแล้ว”
พลูปัดมือออกพร้อมกับถลึงตาใส่สินอย่างเอาเรื่อง
ไอ้คนเลวคนนี้เห็นเขาเป็นผู้ชายขายตัว...ได้ยังไง
เขาไม่มีวันทำ ไม่มีวันรับข้อเสนอบ้าๆ นี่เด็ดขาด
“ไม่ต้องรีบตัดสินใจ ฉันมีเวลาให้เธอคิด ฉันรู้ว่าเธอกำลังลำบากต้องการใช้เงิน ฉันแค่อยากยื่นมือเข้าไปช่วยในแบบของฉัน และไม่ได้มองเธอเป็นผู้ชายขายตัวด้วย”
“...”
“เพราะสำหรับฉันแล้ว ฉันมองเธอเป็นแค่คู่ขา...ที่ต้องนอนกับฉันแค่คนเดียว จะเป็นผู้ชายขายตัวได้ยังไง”
...............................................................
“เอาบัญชีมา จะโอนเงินให้”
“โอนเงิน เออ”
“โอนเงินค่าตัวเธอไง ในเมื่อเธอตกลงขายตัวให้ฉันแค่คนเดียว ฉันก็ต้องจ่ายเงินค่าตัวเธอสิ ค่าตัวเธอห้าแสนไม่ใช่รึไง”
“ครับ ห้าแสนครับ”
“บอกเลขบัญชีมาเร็วๆ ฉันหิวข้าวแล้ว”
“เออ ครับ พร้อมเพย์ 092-XXX-XXXX ครับ”
สินรีบกดโอนเงินตามที่พลูบอก
“โอเค ฉันโอนไปแล้วห้าแสนห้าหมื่นบาท”
พลูขมวดคิ้วมุ่น
ห้าหมื่นมาจากไหน
“พี่สินครับ เออ ห้าหมื่นเพิ่มมาจากไหนครับ”
“ก็เมื่อคืนไง ฉันทดสอบด้วยตัวเองแล้วฉันพอใจเธอมาก เลยให้พิเศษอีกห้าหมื่น”
“...”
“หรือไม่เอา”
“เอาครับ”
...................................................................
“จะไม่รู้จักได้ยังไง กูกับมึงแอบลักลอบได้กันลับหลังไอ้โง่นี่มาตั้งนานแล้ว ส่วนที่กูมาอยู่ในห้องนี้ก็เพราะมึงเป็นคนโทรบอกให้กูมาหามึง มึงยังบอกว่าวันนี้ทางสะดวก ผู้ชายหน้าโง่ไม่กลับมานอนกับมึง มึงเลยโทรให้กูมานอนกับมึงในวันนี้ไง จำไม่ได้รึไง คำพูดตัวเองนะ”
“ไม่จริง พี่สินอย่าไปเชื่อเขานะครับ เขาโกหก”
พลูรีบค้านสินกระชากผมของพลูให้เงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา
“หลักฐานมัดตัวแน่นหนาขนาดนี้ยังตอแหลว่าไม่ใช่อีกเหรอฮะ มึงเห็นกูเป็นควาย เป็นไอ้ผู้ชายหน้าโง่รึไงฮะ”
“...”
“ถ้าวันนี้มึงไม่ตายคาตีนกู อย่าเรียกกูว่าไอ้สิน”
สินหันไปสั่งลูกน้องให้ลากชู้ของพลูออกไปกระทืบแล้วโยนทิ้งข้างถนน
“พี่สิน พลูไม่ได้ทำ พลูไม่ได้เล่นชู้ลับหลังพี่สินเลย พี่สินอย่าไปเชื่อมันนะครับ มันโกหก พลูรักพี่สินนะครับ พลูไม่มีวันทำร้ายพี่สินและไม่มีวันหักหลังพี่สินเป็นอันขาด พลูไม่มีวันทำแบบนั้นกับคนที่พลูรักหรอกครับ”
พลูเอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น
สินไม่เชื่อคำพูดเหล่านั้นแม้แต่คำเดียว
“มึงนี่มันปากแข็งจริงๆ สงสัยต้องเอาอะไรงัดปากเสียหน่อยแล้ว”
สินพูดจบก็หยิบปืนที่เหน็บเอวออกมาแล้วตบหน้าพลูไปที ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบจนฟุบลงกับพื้น พลูรู้สึกถึงความเจ็บไปทั่วใบหน้า น้ำตาไหลหล่นออกมาไม่หยุด
เจ็บ...ทำไมพี่สินถึงใจร้ายแบบนี้
พลูไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
เขาถูกใส่ร้าย
“ผมเจ็บ ทำไมพี่สินต้องทำร้ายผมแบบนี้ด้วย”
สินจับคางให้ใบหน้าของพลูหันหน้ามาหาเขา จากนั้นก็ออกแรงบีบจนพลูทำหน้าเหยเก
“อย่ามาเรียกกูว่าพี่สินอีก มึงไม่ได้เป็นเหี้ยอะไรกับกู มึงมันก็แค่ผู้ชายขายตัวที่กูซื้อมาในราคาห้าแสน เพื่อมาเป็นของเล่นที่เอาไว้ระบายอารมณ์ สนองความต้องการแค่กูเท่านั้น”
“...”
“แต่มึงก็ยังไม่ทิ้งสันดานเดิม ทั้งร่าน และสำส่อน ทรยศหักหลังกูโดยพาผู้ชายมานอนในที่ของกู ทับรอยของกู ถ้าไม่เลวจริงๆ แบบมึงคงทำไมได้”
มาเฟียหนุ่มมองคนตรงหน้าและเหยียดยิ้มใส่อย่างจงเกลียดจงชัง
“แล้วมึงยังหน้าด้านมาบอกรักกูอีก มึงนี่มัน...เลวทรามต่ำช้าเสียจริง อย่าคิดว่ากูจะยกโทษให้มึงง่ายๆ”
“...”
“สำหรับคนที่ทรยศหักหลังกู อย่าหวังว่าจะเดินลอยหน้าออกจากชีวิตกูโดยมีลมหายใจออกไปด้วย มึงต้องทิ้งลมหายใจไว้ที่นี่เท่านั้น”
สินพูดจบก็ผลักพลูออกไปห่างๆ จากนั้นก็ยกปืนขึ้นมาเล็งที่ตัวของพลู หัวใจดวงน้อยหล่นไปกองที่ตาตุ่มเมื่อเห็นสินเล็งปืนมาที่เขา
ถ้าสินอยากยิงเขานัก
...ก็ยิงให้เขาตายไปเลย
เขาเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้สินรู้ความจริง ในเมื่อสินหูเบาไม่ฟังอะไรเลย ก็ให้เขาตายไปพร้อมความจริง
ปัง
เสียงปืนเงียบลง พลูถูกยิงที่ไหล่ เลือดสดไหลออกจำนวนมาก ความเจ็บร้าวแผ่กระจายไปทั่วไหล่ พลูเงยหน้ามองคนยิงที่ยังถือปืนเล็งมาที่เขาเช่นเดิม
“พี่...”
ปัง
เสียงปืนนัดที่สองดังขึ้น ร่างเล็กถูกยิงที่ท้อง มองสินผ่านม่านน้ำตาที่ไหลพรากๆ ด้วยความเจ็บปวด
เจ็บกายไม่เท่าไหร่ แต่รู้สึกเจ็บใจนั่นมากกว่า
สินหันไปเรียกลูกน้องให้เข้ามาในห้อง
“ใส่เสื้อผ้าให้มัน แล้วโยนมันออกจากคอนโดกู”
“ครับนาย”
ลูกน้องเลือกเสื้อตัวใหญ่และกางเกงยางยืดสีดำมาสวมให้พลู
“พี่...เออ คุณสิน”
“อย่าเรียกชื่อกูอีก กูยังเห็นแก่ความดีอันน้อยนิดของมึงที่เคยใช้ร่างกายเป็นที่บำบัดความใคร่ให้กับกูเวลาที่กูอยากระบายอารมณ์กับมึง...กูถึงไม่ฆ่ามึงตายในวันนี้”
“...”
“แต่จากนี้ไป กูไม่อยากเห็นหน้ามึงอีก ไปพ้นๆ หน้ากูซะ อย่ากลับมาให้กูเห็นหน้ามึงอีก กูไม่รับรองว่าคราวหน้ากูจะห้ามใจฆ่ามึงได้มั้ย”
“คุณสิน”
พลูเรียกชื่อร่างสูงด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ร้องไห้น้ำตานองหน้า
“ไป ลากมันออกไปพ้นๆ หน้าฉัน ลากมันออกไป”
สินตะโกนลูกน้องให้รีบพาพลูไปพ้นๆ หน้าเขาเร็วๆ
Guest
