คำโปรย
“ฉันถูกใจนายจริงๆ นะคราม ฉันต้องการให้เธอมาเป็นคู่นอนของฉัน เป็นที่ระบายอารมณ์ให้กูจนกว่าฉันจะพอใจ”
“ไม่ ผมไม่ยอมเป็นคู่นอนของคุณเด็ดขาด ให้ตายผมก็ไม่ยอม”
“เธอขัดขืนฉันไม่ได้หรอก เธอคงไม่รู้สินะว่าฉันเป็นมาเฟีย อะไรที่ฉันต้องการ ฉันต้องได้ แม้แต่ตัวเธอคิดเหรอว่าเธอจะขัดใจฉันได้”
“คุณมันเลว เลวที่สุด”
“ใช่ ฉันเลวอันนี้ฉันยอมรับ ถ้าเธอไม่ยอมเป็นคู่นอนของฉัน ไม่ยอมเป็นของเล่นให้ฉันใช้ระบายอารมณ์ละก็ ระวังคนใกล้ตัวเธอไว้ให้ดีละ”
“คุณจะทำอะไรพวกเขา”
“ทำอะไรงั้นเหรอ ไม่รู้สิ ฉันรู้เพียงแต่ว่าถ้าฉันสั่งให้ลูกน้องไปจัดการคนใกล้ตัวเธอ เธอคิดว่าพวกเขาจะเป็นยังไง”
“คุณภูผา คุณกำลังข่มขู่ผมอยู่นะ”
“แล้วแต่เธอจะคิดนะคราม ถ้าเธอไม่คิดถึงความปลอดภัยของคนใกล้ตัวเธอละก็ ฉันก็จะจัดการคนใกล้ตัวเธอทีละคนๆ จนกว่าเธอจะยอมเป็นคู่นอนของฉัน”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของภูผาค่อยๆ ผุดขึ้นมา ครามกำหมัดแน่นข่มความโกรธเอาไว้มองภูผาด้วยอย่างเกลียดชัง ดวงตาคู่สวยของครามสะท้อนความโกรธเคืองออกมา
“ฉันจะให้คนใกล้ตัวเธอลิ้มรสความเจ็บปวดและเป็นทุกข์ว่ามันเป็นยังไง”
“คุณภูผา คุณนี่มัน”
ถ้าคนใกล้ตัวที่ภูผาขู่คือคิมและลูกน้องที่ผับละก็ เขา เขา...ยอมไม่ได้จริงหากทุกคนต้องเป็นอันตรายเพราะมีสาเหตุมาจากเขา
ถ้าจะพังก็ให้พังแค่เขาคนเดียวพอ คนอื่นไม่เกี่ยว
“ผม ผม ยอมเป็นคู่นอนของคุณก็ได้ แค่นี้พอใจแล้วใช่มั้ย”
ครามกัดฟันแค่นเสียงบอกอย่างไม่เต็มใจ
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นคนฉลาด เธอไม่ยอมให้คนใกล้ตัวเป็นอะไรไปหรอก”
“ถ้าคุณไม่เอาคนใกล้ตัวมาขู่ผม คิดหรือว่าผมจะยอมคนเลวๆ อย่างคุณ”
“คนเลวอย่างฉันก็ทำให้เธอครางเสียวทั้งคืนเลยไม่ใช่เหรอ”
………………………………………………..
“ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างที่คุณภูผาเห็นนะครับ ผมไม่รู้ว่าเขาเข้ามานอนกับผมได้ยังไง ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขา”
ครามที่เหลือเพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวติดบนร่างกายรีบลุกขึ้นไปกอดเข่าภูผาดวงตาคู่สวยสั่นไหวและแดงก่ำ ตามตัวและคอเต็มไปด้วยรอยดูดเม้มเต็มไปหมด
“หึ หึ คิดว่าฉันโง่นักรึไงคราม ฉันเชื่อสิ่งที่ตาฉันเห็นมากกว่า ดูตามตัวเธอสิ เธอบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับมันแล้วที่รอยตามตัวเธอคือรอยอะไร ใครเป็นคนทำ”
ครามก้มมองเนื้อตัวตัวเองเมื่อครามเห็นรอยตามตัวก็เบิกตากว้าง ริมฝีปากสั่นระริก
“ไม่จริง ไม่ ผมไม่รู้ว่ารอยพวกนี้มาจากไหน ผมไม่ได้มีอะไรกับเขา ผมสาบานได้ ผมมีคุณภูผาคนเดียว ผมไม่มีวันทรยศหักหลังคุณ ผมรักคุณ”
“เธอบอกว่ามีฉันแค่คนเดียว เธอบอกว่าไม่มีวันทรยศหักหลังฉัน เธอบอกว่าตัวเธอรักฉัน แล้วเธอบอกได้มั้ยว่าผุ้ชายคนนี้เป็นอะไรกับเธอ”
“บอกได้ครับ ผมบอกได้ เขาเป็น...”
“ผมเป็นคนรักของคราม เราสองคนรักกันมาก แล้วคุณละเป็นใครมาทำอะไรในห้องของเรา”
หมากพูดโพล่งขึ้นมา ครามรีบหันไปมองเห็นหมากลุกขึ้นจากเตียงยืนประจันหน้ากับภูผา
“ไม่จริง เขาโกหก คุณภูผาอย่าไปฟังเขานะครับ เขาไม่ได้พูดความจริง ผมกับเขาไม่ได้เป้นอะไรกันแล้ว เราสองคนเลิกกันแล้ว”
“เราเลิกกันตอนไหน ไม่เลย เราไม่เคยเลิกกัน พี่รู้ว่าครามแค่งอนพี่ แค่โกรธพี่ พี่ก็มาง้อครามแล้วไง”
“พี่หมาก พี่พูดจาเหลวไหลแบบนี้ทำไม ทำไมต้องพูดให้คุณภูผาเข้าใจผมผิดด้วย”
“ครามอย่างอนพี่นักเลย เราสองคนยังรักกันดี ครามก็รู้อยู่เต็มอกว่าเมื่อคืนเรามีความสุขด้วยกันมากขนาดไหน”
หมากหันไปหาภูผาที่มองครามนิ่ง แววตาวาวโรจน์มากแค่ไหน
“คุณเองก็เห็นหลักฐานคาตาตัวเองแล้วนี่ครับ ก็คงไม่ต้องให้ผมพูดตรงๆ ขอร้องเถอะครับเลิกยุ่งกับเมียผมสักที”
“พี่หมากพูดบ้าอะไร คุณภูผาอย่าไปฟังเขา ทั้งหมดที่เขาพูดเป็นเรื่องโกหก อย่าไปฟังเขา คุณต้องฟังผม ผมไม่เคยโกหกหลอกลวงคุณเลย ผมนอนกับคุณคนเดียว ผมรักคุณนะครับคุณภูผา ผมรักคุณ”
ภูผากระตุกยิ้มและมองครามด้วยแววตาชิงชังและรังเกียจ ก่อนจะดึงมือครามออกแล้วเหวี่ยงให้ห่างจากตัวเขา
“คุณภูผา ทำไมคุณถึงทำรุนแรงกับผมแบบนี้ ผมเจ็บนะครับ”
“เจ็บงั้นเหรอ แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับคนที่ทรยศหักหลังฉัน เสียแรงที่ฉันชอบเธอ”
“...”
“ในเมื่อเธอร่าน สำส่อนให้ฉันเอาทีให้ผัวเธอเอาที ฉันคงไม่จำเป็นต้องใจดีกับเธอแล้ว ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายที่สันดานเลวอย่างเธอเลยมาก่อนเลย...คราม”
“...”
“ฉันเคยพูดกับเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเอาเธอมาเป็นคู่นอนคอยรองรับอารมณ์สนองความอยากของฉัน ฉันเกลียดการใช้ของร่วมกับคนอื่นที่สุด”
“...”
“วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะเห็นหน้าผู้ชายร่านสองผัวอย่างเธอ ถ้าฉันเห็นเธออีกครั้งหลังจากนี้ละก็ ฉันฆ่าเธอแน่ ถ้ายังอยากมีชีวิตต่อไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”
“คุณภูผา ผมรักคุณ ผมไม่เคยทรยศคุณเลยจริงๆ ไม่เคยเลยนะครับ”
Guest
