หลังจากพิธีรับปริญญาบัตร ได้เสร็จสิ้นลง เหล่าบัณฑิต หนุ่มสาว จบใหม่ป้ายแดง ต่างก็รวมกลุ่มกัน ชักภาพ ถ่ายรูปอัพขึ้นบล็อก โซเชี่ยล ยูทุป เพื่อประกาศให้ก้องโลกว่า พวกเขานั้นได้ออกมา ผเชิญกันโลกแห่งความเป็นจริงที่โหดร้ายกันแล้ว หมดเวลากับชีวิตในรั้วมหาลัย ที่ มีแค่คำว่า ชีท เช็คขื่อ รายงาน ติว และ A กับ F แล้ว เวลาถัดจากนี้ไป ในชีวิตการทำงาน ที่จะต้องบันทึกลงในหน้าประวัติศาสตร์ ของมนุษย์เงินเดือนไว้เท่านั้นมันจะแค่ว่า สาย ลา มา ขาด หักเงิน พวกนี้มาแทนที่ และกับนิยามที่ ฮิตติดหู ในกระทู้พันทิปเหลือเกิน ว่า ค่าของคน อยู่ที่คนของใคร
"เห้ยย... อาร์ม มาถ่ายรูปให้หน่อยสิ วะ ใช้แอพ นี้นะเว่ย.."
"แหมม มึง ไม่มั่นหน้าขนาดต้องพึ่งแอพ เลยหรอ"
"อะโห่...ดูปากมึงเดี๋ยวตบปากแตกเลย" เพื่อนชายเอ่ยพร้อมกับเงื้อมือขึ้น ชายหนุ่มก็เอ่ยสวนกลับไปได้เสียก่อน
"แต่เปลี่ยนจากตบ เป็นจูบได้ป่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับมองจ้องหน้าเพื่อนชายตรงหน้า
"พูดเล่นรึป่าววะมึง กูคิดนะเนี่ย"
"อ้าว...เห้ยย พวกมึงสองตัว จะถ่ายกันมั้ยรูป พวกกู ยิ้มจนเหงือกแห้งแล้ว"เพื่อนๆกลุ่มหลังตะโกนเอ็ด เพื่อนอีกคนจึงเอ่ยขึ้น
"เออว่ะ แมร่ง ไปจีบกันไกลๆไปได้มั้ย สึส..ร้อนจะตายห่า..แระ" ก่อนที่เพื่อนชายจะเดินไปเข้าเฟรมก็เอ่ยตอบก็คนตรงหน้าไป
"พูดจริงดิ่ เสร็จงานแล้วจะไปหา ที่หออาร์มนะ" พูดจบเพื่อนชาย ส่งสายตางวิ๊งค์ๆให้ด้วยเป็นการคอนเฟริม
ในชั้นเรียน ในคณะ วิศวะโยธา ในกลุ่ม ในรุ่น ไม่มีใครไม่รู้ว่า อาร์มเป็นชาย..รักชาย เรื่องนี้รู้กันไปทั่วคณะแล้ว ตั้งแต่ปี1 จนวันจบวันสุดท้าย ปฏิเสธไม่ได้ว่า อาร์มเด็กหนุ่ม อายุ 20ปี สูง 182 ซม เป็นคนทางเหนือ รูปร่างดี หน้าตาที่ เวลาที่ไปเดินสยาม หรือ ห้างสรรพสินค้า ที่ไม่ใช่มหาลัย สาวๆต่างก็ต้องมองเหลียวหลังกันหมด จนบางครั้ง อาร์มได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ อี๊..อีชะนีพวกนี้ อะไรของพวกหล่อนยะ จ้องอย่างกับจะแดรก หัวเลย ไม่ได้แอ้มฉันหรอกหย่ะ..ชิส์
หลังจากเสร็จกิจกรรมบนเตียงเรียบร้อยแล้ว เพื่อนชายของ อาร์มก็ลุกขึ้นเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกายก่อนจน ชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็เอ่ยขึ้นน้ำเสียงเจือไปด้วยความประชด
"แหมม..นี่พอเอาน้ำออกแล้วก็จะกลับเลยหรือไง" อาร์มเอ่ยพร้อมกับผลักประตูห้องน้ำเดินเข้าไปยืนประจันหน้ากับเพื่อนชาย
"แล้วจะให้เค้าทำไงล่ะจะต่ออีกยกไหม" เพื่อนชายเอ่ยเย้าพลางส่งสายตาเชิญชวนส่งไปให้
อาร์มชายหนุ่มไม่ตอบอะไร เพียงแต่บีบสบู่เหลวใส่มือทำให้เกิดฟองแล้ว จึงลูบไล้ไปทั่วร่างของเพื่อนชายทันที อ่า..ปากเขาก็พรมจูบไปทั่วที่แผ่นหลัง
"ก็เค้ายังไม่อยากให้ตัวเองกลับนี่นา"
อ่า..เสียงครางของเพื่อนชายก็ดังขึ้น เมื่อมืออาร์มค่อยๆลากไล้เลื่อนต่ำลงไปที่ส่วนกลางของเพื่อนชายที่ตอนนนี้มันเริ่มพองตัวขยายใหญ่ขึ้นอีกแล้ว มือของชายหนุ่มจึงลูบไล้เค้นคลึงอย่างนุ่มนวลอยู่ตรงส่วนกลางลำตัวของเพื่อนชายที่ยืนหันหน้าเข้ากำแพง และเมื่อเขาทนต่อการยั่วยวนของคนด้านหลังไม่ไหว เพื่อนชายของอาร์มจึงค่อยหันหน้ากลับมา และประกบปากลงที่ ริมฝีปากอาร์มทันทีพลางเอ่ยว่า
"เขาตั้องกลับไปเก็บของ ก็บอกตัวเองแล้วนี่ อ่า..ซี๊ดด เสียวจังอ่า ว่าได้งานที่ บ้านแล้ว อืม.." อาร์มเมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาก็เบิกโพลง มือของเขาที่ยังคงเคล้นคลึงตรงส่วนนั้นของชายหนุ่มอยู่ก็ลงน้ำหนักมือแรงขึ้น
"หมายความว่าไง กลับบ้านที่ต่างจังหวัด เก็บของ แล้วเรื่องของเราล่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยจบปากของเขาก็ค่อยๆเลื่อนต่ำลงไปหยุดโลมเลียอยู่ที่ยอดอกของ คู่ขาทันที ชายหนุ่ม ใช้ลิ้นลมเลียอยู่ตรงส่วนนั้นพลางดูดดุด จนเพื่อนชายร่างถึงกับสั่นสะท้านไปท้ั้งตัวที่อยู่ใต้สายน้ำของฝักบัวที่เปิดอยู่
"อ่า..ดีจัง..แล้วจะให้เอสทำไง อาร์มได้งานอยู่ที่ กรุงเทพไม่ใช่เหรอ อ่า เสียวจัง"เสียงครางยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง
"งั้น อาร์มจะตามเอส ไปด้วย ดีไหม ตัวเองจะทิ้งเขาหรอ" ชายหนุ่มประครองคู่ขาที่อยู่ต่ำกว่าให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเอ่ยว่า
"ตัวเองก็อยู่นี่แหล่ะ ไปอยู่กับเอส ถ้าพ่อแม่รู้เข้า ช็อคตายพอดี สมบัติ มรดก คงไม่ยกให้เอสอ่ะ"
"หึ..ที่แท้ก็ห่วงจะไม่ได้สมบัติงั้นเหรอ นี่แน่ะ ถ้ารู้ว่าตัวนอกใจเค้า จะบิด ไอเจี๊ยวนี่ ให้ขาดคามือเลยคอยดู" ชายหนุ่มเอ่ยพลางลงน้ำหนักมือบีดไปที่แก่นกลางลำตัวที่แข็งชูชันอยู่
"โอ๊ย!!! บีบแรงทำไมเจ็บนะ" เอสร้องเสียงหลง
"เอางั้นก็ได้เค้าจะไม่ตามไป แต่ตัวเองต้องมาหาเขาอาทิตย์ละครั้งนะ ถ้าเอสไม่มา อาร์มจะไปหาถึงหน้าประตูห้องนอนเลยคอยดู"
"อืม.."เอสรับคำจบชายหนุ่มก็จับตัวอาร์มให้พลิกตัวไปอยู่ด้านหน้าเขาทันที มือของอาร์มยันผนังห้องน้ำอยู่ เมื่อรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อาร์มจึงรีบพลืกตัวกลับทันที
"อ้าว..ทำไมล่ะ หันหลังให้เค้าสินะ เอสขอเข้าหน่อย นะครับ เอสเอ่ยด้วยเสียงออดอ้อน หากอ้อนอีกนิดก็เป็นไปได้ว่า อาร์มคงต้องใจอ่อนแน่ๆ
"หึไม่เอาอ่ะ ก็เค้ากลัวเจ็บนี่ ของตัวเองเล็กๆซะที่ไหน ดูซิมือเค้ากำแทบไม่มิด"
"น่า..ก็มันแข็งแล้ว ปวดไปหมดแล้ว ก็ตัวเองบีบเค้าเมื่อกี๊นี้ เร็วสิ นะครับ" เอสเอ่ยออดอ้อนพร้อมกับระดมจูบรัวๆไปตามตัวของอาร์ม
"เค้าใช้ปากทำให้ก็แล้วกันนะ" แต่ชายหนุ่มก็ยังคงปฏิเสธที่จะให้เขาเข้าทางด้านหลัง
"ไม่เอาอ่ะเขาอยากเข้าข้างหลังตัวเองนี่ หน่า...นะ" อาร์มไม่ฟังเสียงออดอ้อนของคนรักอีกเขาจึงใช้มือ กับตรงส่วนกลางของเพื่อนชาย รูดขึ้นลงอยู่หลายทีแล้วตัวเองจึงค่อยๆเลื่อนกายลงไปสู่ตรงจุดนั้น...อาร์มเหลือบตามองบน อย่างมีความสุข ที่ได้ทำให้กับคนที่เขารัก(ณ)ตอนนั้น...
หลายวันต่อมา
อาร์ม เริ่มเข้าทำงานกับบริษัท ใหญ่ที่ค่อนข้างมั่นคง ทำงานอยู่ส่วน ประเมิณ ผล และติดตาม ชายหนุ่มยังไม่ได้แสดงออกมากับเพื่อนร่วมงานว่า ตนมีรสนิยมทางเพศ แบบชายรักชาย หรือเกย์ นั่นเอง เขาเลือกที่จะสงวนทีท่าไว้ เพราะยังไม่รู้ถึงกระแสการยอมรับขององค์กรแห่งนี้ ว่าจะเปิดกว้างหรือต่อต้านกันแน่ ในขณะที่กำลัง คุยงานกับพี่ๆ ที่อยู่แผนกเดียวกันอยู่ เสียงมือถือก็แจ้งเตือนว่า มีข้อความใหม่เข้ามา อาร์ม รีบเปิดอ่าน “ที่ทำงานเป็นไงบ้างลูก อาร์ม สบายดีใช่ไหม ถ้ามีเวลาก็กลับมาบ้างนะลูก” ข้อความจากมารดาของเขานั่นเอง
"อาร์มครับ พักเที่ยงแล้ว ไป..ไปกินข้าวกันเถอะ" พี่ๆเอ่ยชวน ถึงจะมาทำงานที่นี่ได้ ครึ่งเดือนแล้ว ถึงแม้พนักงานชายที่นี่จะ หน้าตารูปร่าง ดีอยู่หลายคน ถ้าเป็นปรกติ อาร์ม คงไม่ปล่อยให้รอดมือเธอไปได้หรอก แต่นี่เขากลับเป็นกังวล กับคู่ขาของเขา ที่บอกจะติดต่อกลับมาแต่ก็หายเงียบไป
ชายหนุ่มนั้นได้แต่คิด และบ่นกับตัวเองเงียบว่า "อะไรของเขาวะ บอกว่าจะมาหา นี่แมร่งยังไม่โทรหา ข้อความก็ไม่ส่งมา จะให้กูไปแหกอก มึงใช่มั้ย เอส" สีหน้าของชายหนุ่มแสดงออก จนพี่ๆที่นั่งอยู่ต้องเอ่ยถาม
"เป็นไรไปอ่ะอาร์ม ทำหน้าบูดเป็นตูดไก่เลย"
"เปล่าๆครับพี่ผม รอข้อความของเพื่อนอยู่น่ะครับ"
"เพื่อนหรือแฟนเอาดีๆดิ๊" อีกเสียงเอ่ยขึ้น ชายหนุ่มจึงได้แต่คิดว่า ก็ต้องบอกว่าเพื่อนสิ ขืนบอกไปว่ารอผัว อยู่ผม ก็อดแดกพี่ๆสิครับ อาร์มรำพึงพร้อมกับยิ้มน้อยๆก่อนจะแอ๊บใส่พี่ๆที่แผนกและเอ่ยขึ้น
"เพื่อนจริงๆครับ เขาได้งานที่ บ้านต่างจังหวัด บอกว่าจะติดต่อกลับมานี่ก็เงียบไป"
"พี่ว่าเพื่อนอาร์มคงยุ่งอยู่มั้ง" พี่อีกคนเอ่ย
"อืม..จริงด้วยสิ" อาร์มคิด ว่าขนาดตัวเขาเองยังไม่มีเวลาตอบข้อความของแม่เลย เอส เองก็คงยุ่งเหมือนกัน
ผ่านไป 2 เดือน
อาร์มก็ยังคงแอ๊บแมนไว้ได้อยู่อย่างแนบเนียน ยังไม่มีใครใน บริษัทรู้เรื่องที่เขาเป็นเกย์ วันนี้เขามาถึง บริษัทฯแต่เช้ากว่าทุกวัน เพราะเขาได้ย้ายมาอยู่ คอนโดใกล้ๆ เพื่อจะได้ประหยัดเวลา ในการเดินทาง
อยู่ๆก็ได้รับข้อความพร้อมรูปที่ส่งมา แฟน มึงรึป่ะเนี่ย เพื่อนในกลุ่มของอาร์ม คนนึงส่งมาให้ ในรูปมีเอส อยู่ในงานปาร์ตี้อะไรสักอย่าง แล้วทำไม คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผัวของเขานั้น ไปยืนเสนอหน้าถือก้อนเค้ก อะไร ให้กับ เพือนสาวของคนในกลุ่มที่อยู่คณะ สุดฮิต นิเทศได้ อะไรวะ เขาก่นด่าชายหนุ่มที่ยืนแยกเขี้ยวถ่ายรูปคู่กับ ชะนีเผือก และพยามยามดูรูปอื่นๆ แล้วจึงพิมพ์ข้อความส่งกลับไปหาเพื่อน“ มึงว่างมั้ยออกมาเจอกูหน่อย”
เย็นวันนั้น อาร์ม นัดเพื่อนในกลุ่มมาเจอซื่งนางเป็นผู้หญิง เพื่อนสาวเลยเล่าให้เขาฟังว่า เพื่อนของ ผู้หญิงในรูปนั้นชวนเธอไปงานวันเกิด
"แล้วกูก็ไปเจอ ไอเอสที่นั่นด้วย มันคงไม่มั้งรู้ว่ากูมีเบอร์มึง"
"ชื่ออะไร" อาร์มเอ่ยถาม ดาวคณะ นิเทศหร"
"อืม.."เพื่อนสาวตอบ "ชื่อเบล ไอเรื่องที่ เอสมัน คบกับมึงอ่ะ มันไม่เห็นพูดเลยว่ะแม่ง ออกปากตลอดว่าโสด" หมดความอดทนของหัวอก เกย์ที่ถูกผู้เท อีกต่อไป ในที่สุดชายหนุ่มก็ระเบิดอารมณ์ที่อัดอั้นตลอดเวลาหนึ่งเดือนมานั้น
"อีเชี่ย.."อาร์มถึงกับสบถ ด่าคู่ขาออกมา น้ำตาเออเต็มสองเบ้าตา "กู ก็รอแมร่งไปดิ่ สึส แม่ง ทำไม่ทำกับกูแบบนี้วะ น้ำตาไหลอาบแก้มของอารมณ์ ชายหนุ่ม ถึงกับปล่อย โฮ ออกมา โดยไม่อายสายตา นับสิบคู่ ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
"เห้ย..."เพื่อนสาวทั้งตกใจที่ได้เห็นสภาพของเพื่อนหญิงอย่างนั้น แต่นางก็ทำได้แต่เพียงเอ่ยปลอบ
"มึงจะร้องไห้ทำไมวะเนี่ย" แล้วนี่...เห้อมึง เงียบเหอะหว่ะอาร์มกู อาย คนอื่นเขามองกันใหญ่แล้ว นี่กู เป็ผู้หญิงนะ ต้องมานั่งปลอบมึง มันใช่ที่ไหน.." อาร์มฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา ลูกผู้ชายเกย์ๆ ของเขา ชายสะอึกสะอื้นแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบใจเพื่อนสาวของเขา
"ขอบใจมึง มากนะดาว" ดาวเอ่ยตอบ "เออ.. มึง รักมันมากเลยหรอวะ ไอเอส อ่ะ"
อาร์มพยักหน้า หงึก ๆ ทั้งน้ำหูน้ำตาน้ำมูก ก็ไหลมารวมกัน จนเพื่อนสาวเห็นแล้วก็ถึงกับเวทนา พลางเอ่ยขึ้น
"เสียดายความหล่อ มึงหว่ะ หาใหม่ไม่ดีกว่าหรอวะอาร์ม"เพิ่อนสาวแนะต่อไปอีกว่า
"หล่อๆแบบมึงนะ ถ้ามีกล้ามปูหน่อยๆ มีซิกส์แพคเล็กๆนะ โอย...กู ยังกรี๊ด เลย หนุ่มๆคงมองมึงน้ำลายย้อยอ่ะ"
"จริงหรอ มึงพูดอะไรของมึง" เพื่อนเกย์เอ่ย ดูเหมือนตอนนี้เพื่อนเกย์ของนางจะดีขึ้นบ้างแล้ว นางจึงเอ่ยขึ้นอีก
"มึงเชื่อกู สิ บ้านกูมีแต่ผู้ชาย มีกูเป็นแกะดำอยู่คนเดียว ผู้หญิงเดินเข้าออกบ้านกู หัวบันไดไม่แห้งก็เพราะพี่ชายกูแต่ละคน หุ่บแซ่บ ซิคแพ็คล้วนๆ ทั้งนั้น"
อาร์มได้แต่คิดว่าที่เพื่อนสาวพูดมา ก็จริง ดาวเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน มีพี่ชาย 5 คน แม่เดียวกัน 2 พี่ชายจากเมียคนแรกของพ่อที่ตายไป อีก 3 คน อาร์มเคยไปบ้านเพื่อนสาวมาแล้ว แต่ก็ไม่กล้าทำรุ่มร่ามอะไรต่อหน้า พ่อแม่ของเพื่อน
"คืนนี้มึงว่างมั้ย ไปกับกูหน่อย" อาร์มเอ่ยถาม
หลังจากที่อาร์มได้ รู้ข่าว รู้เรื่องของคู่ขาเขาแล้ว ชายหนุ่มก็ให้เวลากับมัน คือทำได้อย่างเดียวในตอนนี้คือทำใจ ต่อให้เสียใจมากแค่ไหน สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือทำใจ เขาได้แต่พูดกับตัวเองอยู่อย่างนั้น
ตกเขาเย็นก็ชวนเพื่อนสาว เพื่อนชายที่เคยเรียนด้วยกันไปเที่ยว ไปดื่มจนเมา แล้วก็แยกย้ายกลับบ้าน บ้านใครบ้านมัน เป็นแบบนี้อยู่ ช่วงระยะเวลาหนึ่ง
"อาร์มครับๆ วันนี้จะเลี้ยงฉลองรึเปล่า" รุ่นพี่ที่แผนกเอ่ย
"เลี้ยงอะไรครับพี่ กบ"?
"อ้าวก็นาย ผ่านโปร แล้วไม่ใช่หรอ"
จริงสิ ชายหนุ่มคิดก่อนที่จะเอ่ย โวยวายออกไปว่าตนเงินเดือนน้อยนิด "โหยย..พี่เงินเดือนผมนิดเดียวถ้า จะเลี้ยงทั้งแผนก กระเป๋าผมแหก พอดี"
"อ่ะๆๆ มีใครใจดี สปอต กรุงเทพ พอที่จะเป็นเจ้ามือ เลี้ยงรับน้อง อาร์มน้องใหม่กันบ้างครับ รุ่นพี่เอ่ยไปสักครู่แต่แล้ว ก็มีแต่ความเงียบ กับเสียงลมหายใจพร้อมทั้งเสียงทำงานของแอร์ ลอยมาให้ได้ยินเท่านั้น
"เหย.. ไม่มีใครยกมือเลยอ่ะ"
"เห้ยไอพวกนี้.."พนักงานที่แผนกต่างนั่งเงียบกริบ เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น
"แหมม พี่กบครับ พี่น่ะ อวุโสสุด พวกผมก็ให้เกรียติพี่ไง พี่เป็นหัวหน้าแผนก ก็รับอาสาเป็นเจ้ามือเลี้ยงน้องเขาสิครับ" รุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยจบ อีกหลายๆเสียง ก็ส่งเสีย เออ ออ ห่อ หมก กันใหญ่
"เออๆ..เอางั้นก็ได้เลี้ยงก็เลี้ยง" ยิ๊ฮิ๊ว เสียงชายหนุ่มทั้งแผนก ผิวปาก โห่ร้องก้น เซ็งแซ่ไปหมด
หลายวันต่อมา
"พี่ผมรอ พี่กบเซ็นต์อนุมัติเอกสารอยึ่อ่ะ"
"ทำไมล่ะ พี่กบยังไม่เซ็นต์หรอ ด่วนรึเปล่า"
"แล้วนี่พี่กบไปไหนครับ"
"ไปประชุมข้างนอกอ่ะอาร์ม กบมันคงจะเข้ามาบ่ายๆนะ" เสียงของรุ่นพี่อีกคนก็เอ่ยขึ้น
"เห้ย.. แม๊กซ์ พรุ่งนี้มีประชุมนะมึง เนี่ย เลขาส่งเมลล์มาแล้ว อาร์มนายก็เข้าประชุมด้วยนะพรุ่งนี้"
"ครับพี่..."ชายหนุ่มเอ่ยตอบ แล้วตอนนี้จำทำอย่างไรกับเอกสารชุดนี้ดี อาร์มได้แต่คิด
แต่แล้ววันนี้อาร์มก็ไม่สามารถเข้าร่วมประชุมได้ เพราะเอกสารสำคัญที่อาร์มต้องส่งให้กับผู้เกี่ยวข้อง เดทไลน์ เส้นตายคือวันนี้เสียด้วย เขาจึงขออาสา เอาเอกสารไปส่งด้วยตัวเอง กว่าจะกลับเข้า ออฟฟิส ก็เย็น เกือบจะเลิกงานพอดี
"ไงวะอาร์โอเค รึเปล่าวะ" พี่คนหนึ่งเอ่ยถาม
"โอเค..ทันครับพี่"
"แล้วนี่นายยังไม่กลับอีกหรอ 5โมงกว่าแล้วนะ"
"ผมขออยู่เคลียร์ เอกสารบางส่วนก่อน พี่จะกลับแล้วหรือครับ"
วันนั้นกว่าจะได้กลับบ้านก็เกือบ 2 ทุ่ม อาร์มอยู่เคลียร์งาน จนพอเงยหน้าขึ้นมาอีกที
"อ้าวเฮ้ย... ทิ้งกูไปหมดเลย แอร์ก็เสือกเย็นขึ้นมาซะอย่างงั้น" อาร์มบ่นเสร็จแล้วจึงเดินไป ชงกาแฟ ร้อนๆมาดื่มก่อนที่จะเตรียมตัวกลับบ้าน เดินเข้ามาที่ห้อง กาแฟเขา ก็เจอเข้ากับ คนๆหนึ่ง
ดูจากแผ่นหลังที่กว้างใหญ่น่าเข้าไปซบซะเหลือเกิน ไหนจะยังกลิ่นน้ำหอมจางๆนั่นอีก ท้ายทอยขาวใสๆนั่นอ่ะไร มองเลยมาจนหยุดอยู่ที่บั้นท้าย แอร๊ย... กลมกลึงน่าเค้นคลึงมาก ชายหนุ่มกรีดร้องอยู่ในใจ กะประมาณด้วยสายตาชายหนุ่มตรงหน้าแล้วน่าจะ สูงกว่า อาร์มเล็กน้อย แล้วชายคนนั้นหันควับกลับมาทันที
"เอ่อ..โหลใส่น้ำตาลวางอยู่ตรงไหนครับ"ชายหนุ่มที่สูงโปร่งกว่าเขาเอ่ยขึ้น ทำเอาอาร์มถึงกับตะลึงอ้าปากค้างไป ข้างหลังที่เห็นว่าพาให้ ชายหนุ่ม มโนจิ้น เกือบจะฟินไปไกลแล้วนั้น หันหน้ามา แทบอยากสวมกอด
"อ่ะ เดี๋ยวนะครับ แม่บ้านน่าจะเก็บไว้ตรงนี้" อาร์ม พยายามเอื่อมมือ ไปที่สตูเหนือนศรีษะ แต่เขาชายหนุ่มตรงหน้าก็เอื้อมแขนไปเปิดได้เสียก่อน
"อ๋อผมเห็นแล้ว ขอบคุณมากครับ" ชงกาแฟดำ น้ำตาล 2 ช้อนเสร็จแล้ว หนุ่มตรงหน้าก็เดินออกไป ทิ้งให้อาร์ม เอาแต่สูดดมกลิ่นน้ำหอมจางๆเข้าจมูก อยู่อย่างนั้น หอมจังพี่เขาใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรนะ
หลายวันถัดมา
"อาร์มๆ วันนี้ไปตรวตหน้างานด้วยนะ" หัวหน้าแผนกเอ่ย ทำให้ชายหนุ่มที่นั่งจ้องมอนิเตอร์อยู่ถึงกับ เอ่ยร้อง
"ห๊ะ!!!!พี่" ชายหนุ่มถึงกับร้อง ยี้อยู่ในใจ อี๊ หน้างาน งั้นก็ต้องร้อนหล่ะสิ เหงื่อแตก เหนียวตัว ดำอีก ทำไม ทำไมต้องมาเรียก ไม่อยากไปเลยอ่ะ
"อ่ะแล้วนายอย่าลืม สวมอุปกรณ์ PPE ด้วยนะ อีก 5 นาทีเจอกันที่ ลานจอดรถ"
เห้อ.. อาร์มไม่ทันได้เอ่ยตอบกลับใดๆไป ทำได้แต่ถอนหายใจแล้วก้มหน้ายอมรับชะตากรรมอยู่อย่างนั้น
เมื่อมาถึงโครงการสร้าง โรงแรมหรู ที่บริษัท ของอาร์ม เป็นเจ้าของโครงการ ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งหมดก็ไปรวมตัวกัน อยู่ข้างหน้า มีหัวหน้าส่วนคนหนึ่ง ยืนอธิบาย ใช้มือ กวาด ชี้ไปโดยรอบให้กับ ชายผู้หนึ่งฟัง
"พี่ๆครับผู้ชาย หมวกขาวบู๊ทหนังสีน้ำตาลนั่นใครอ่ะพี่"
"เห้ยอะไร อาร์ม นาย แย่แล้วนะ นี่ไม่รู้จักผู้ชายคนนั้นได้ยังไง"
"แหมมพี่ครับ พนักงานในบริษัทเรามีตั้ง 100 กว่าคน ผมจำไม่ได้หมดหรอกครับว่าใครเป็นใคร"
"นายจะจำใครไม่ได้ พี่ไม่รู้แต่ถ้า จำคนนี้ไม่ได้ นาย แย่แล้วนะ" พอเดินเข้าไปใกล้ๆอีกหน่อย อาร์มก็เอ่ย
"เออๆพี่ผมนึกออกแล้ว ผมจำได้แล้วครับพี่"
"เออ นับว่ายังนายยังพอเห็นเงาหัวตัวเองอยู่" รุ่นพี่เอ่ยพร้อมกับเดินนำหน้าไป
"ผมเจอเขาเมื่อวานที่ห้องกาแฟ" อาร์มเอ่ยพร้อมกับคิดย้อนไปเมื่อหลายวันก่อน น่าจะเป็นคนเดียวกันอ่ะนะ รุ่นพี่ที่เดินนำหน้าไปจึงหันมา เอ่ยถาม
"วันที่เข้าประชุมใหญ่กันนายไม่ได้เข้าประชุมใช่ไหม"
หลังจากตรวจหน้างานเสร็จ อาร์มก็มารอรุ่นพี่ที่รถ เขาได้แต่พึมพำกับตัวเอง
"ใครมันจะไปรู้วะ ก็ไม่ได้เข้าประชุมนี่หว่า" อาร์มแอบบ่นอุบอยู่ในใจ ทั้งร้อนทั้งเหนียวตัว เหงื่อไหลจนเปียกชุมเสือเชิ้ตเขาไปหมดแล้ว แล้วยังมาเจอรุ่นพี่ ขี้แอ๊ค เรื่องเยอะคนนี้อีก เขาภาวนาขอให้ผ่านวันนี้ไปด้วยดี อย่าให้อากาศร้อนๆ ทำให้เขาถึงกับ โป๊ะแตกไปเสียก่อนก็แล้วกัน
เมื่อรุ่นพี่เดินกลับมาที่รถ ได้ก็เอ่ยขึ้น "ป่ะ กลับกันได้แล้ว ตกลงนายจำได้รึยังว่าเขาเป็นใคร" รุ่นพี่เอ่ยถาม
"ครับพี่ผมรู้แล้วครับว่า เขาคนนั้นคือ คุณปรวินร์ วงศ์มณีมาศ รองปธ บอสัดดด.." คำหลังนี้ชายหนุ่มจงใจเอ่ยเน้นหันหน้าไปทางรุ่นพี่ แมร่ง รู้ก็ไม่บอกกู ชายหนุ่มได้แต่ก่นด่า รุ่นพี่อ้วนเตี้ยคนนี้อยู่ในใจ
อาร์มทำงานกลับดึก มาหลายสัปดาห์แล้ว วันนี้ก็เช่นกัน เขาดูเหลือบดูเวลาอีกทีก็ เกือบ 2 ทุ่มแล้วชายหนุ่ม นั่งหาว หวอดๆก่อนที่จะเตรียมตัวเก็บกระเป๋ากลับบ้าน
"โอย...ตาพร่าไปหมดแล้วเนี่ยน จ้องแต่จอมอนิเตอร์ พี่ๆแมร่งก็ ทิ้งกูไปหมดเลย เห้อ..ชีวิตของเด็กจบใหม่ นึกว่าจะเจอรักใสๆ ในที่ทำงาน ที่ไหนได้" เขาเหลือบเหล่ไปที่เอกสารกองโตที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเขาจนแทบไม่มีพื้นที่ให้วางอย่างอื่นได้อีก หึ.. งานกู สินะ เสร็จเมื่อไหร่เนี่ย
อยู่ๆ แสงสว่างทั้งออฟิสก็ดับลง พรึ่บ
"เฮ้ย...ไฟดับได้ไงวะ" อาร์มชายหนุ่มจึง ควานหา มือถือเพื่อที่จะเปิดไฟฉาย แต่แล้ว หูของเขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
"นั่น!!!...เสียงใครเดินมาวะ" อาร์ม มองไปทางประตูด้วยใจระทึก ใครจะรู้ไหมว่าเขาเป็นโรกกลัวความืด จนทำให้เกือบโป๊ะแตกมาหลายทีแล้ว
"ห่า เอ๊ยยย ไฟ มาซะทีสิวะกูกลัวนฉี่จะราดแล้วเนี่ย" เสียงเดินอยู่ๆก็หยุดเงียบไป ยิ่งทำให้ อาร์ม หวาดกลัวเพิ่มขึ้นอีก ชายหนุ่มจึงรีบลุกออกมาจากโต๊ะทำงานของเขาทันที แล้วด้วยความืดที่มองไม่เห็นอะไรเลยนั้นอาร์มก็รู้สึกตัวว่าเขาไปชนเข้ากับบางส่ิ่ง..
"โอ๊ย!!! เสียงของใครบางคนเอ่ยขึ้นในความมืด อาร์มชายหนุ่มจึกร้องด้วยความตกใจ
"อุ้ย..นั่นใครน่ะๆ ใครครับ คุณเป็นใคร โอ๊ย!!! อะไรเนี่ย.."ชายหนุ่มเอ่ยร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อรู้สึกเหมือนมีน้ำร้อนๆ รดราดมาที่โคนขาของเขา
"ร้อนๆๆอะไรครับเนี่ย" แล้วเครื่องเจนฯ ก็กลับมาทำงานตามปรกติ ไฟฟ้าก็กลับมาสว่างเหมือนเดิม ชายหนุ่มจึงเห็นตัวต้นเหตุที่ทำให้ต้นขาของเขาปวดแสบปวดร้อน
"เห้ย..คุณ!!
อาร์มชายหนุ่มหลังจากเกิดอุบัติเหตุในความมือขึ้นนั้น เขาก็มานั่งเอามือจับที่โคนขาอยู่บนรถพลางก้มมองรอยน้ำกาแฟที่หกลดใส่ตลอดทางที่นั่งมาในรถสปอต โดยคนที่เป็นคนขับรถไม่ใช่ใครที่ไหน คือผู้ชายคนนั้นนั่นเอง ปรวินทร์ วงศ์มณีมาศ ทายาท พันล้านของเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ ที่มีทุนจดทะเบียนลงทุนกับโครงการนับหมื่นล้าน ผู้นั้นเอง
"คุณเจ็บมากรึเปล่าครับ" ชายหนุ่มที่ขับรถมาส่งเขาเอ่ย
"ทายาไปแล้วคงไม่เป็นไรมั้งครับ" แต่ในใจนางกลับก่นดาสารพัด จะเป็นแผลเป็นมั้ยเนี่ย..โธ่กูไม่น่าเลย นี่ถ้าไม่เห็นแก่หน้า หล่อๆของคุณนะ จะตบให้คว่ำเลยอ่ะ มาทำขาสวยๆของฉันมีแผล
"แล้วคุณ วิน ยังเจ็บอยู่รึเปล่าครับ ผมเหยียบเท้าคุณ" อาร์มเอ่ย
"ไม่.. ไม่เจ็บครับ" ปรวินร์ตอบโดยสายตาจับ
Guest
