หนิงเหมยพลิกชะตา(มีebook)

เหมย มือสังหารขององค์กรนักฆ่าแห่งหนึ่ง เธอถูกไล่ล่าจากหัวหน้าหน่วยเพียงเพราะว่าไม่เห็นด้วยกับการหักหลังเพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกัน ในแต่ละภารกิจจะมีคนลงมือเก็บกวาดเสมอ ครั้งนี้เป็นหน้าที่ของเหมยที่ต้องกำจัดคู่หู เธอจึงพาเป้าหมายหลบหนี เหตุผลคือเป้าหมายคนนั้นเป็นเสมือนพี่น้องที่คอยช่วยเหลือเธอมาตลอด จะให้ฆ่าทิ้งเธอทำไม่ได้จึงยอมทรยศองค์กรเพื่อให้อีกคนรอด 

"อี้ผิง เธอกลับไปที่แผ่นดินจีนบ้านเกิดอย่ากลับมาที่ไทยอีกรู้ไหม ไม่อย่างนั้นฉันคงช่วยเธอไม่ได้" 

"เหมย ขอบคุณมากฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณครั้งนี้ ไปด้วยกันไหมอยู่ที่นี่เธอก็ไม่รอดพวกมันไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ ไปกับฉันเถอะนะ" 

"ไม่ล่ะเธอไปซะเถอะ ลาก่อนเพื่อนรัก" 

เพราะต้องการหลอกล่อคนขององค์กรไปอีกทางจึงปฏิเสธเพื่อนรัก หลังจากส่งเพื่อนที่ชื่ออี้ผิงลงเรือเรียบร้อยแล้วจนกระทั่งเรือเคลื่อนตัวออกจากท่าได้อย่างปลอดภัยแค่นี้เธอก็วางใจ  

"คิดว่าหนีพ้นอย่างนั้นเหรอ เพื่อนเธอฉันปล่อยให้มีชีวิตรอดได้แต่เธอไม่ใช่ เธอเป็นภัยต่อองค์กรต้องกำจัดทิ้งเท่านั้น" 

ฟิ้ว!  ฉึก 

"อ้าก! ตาของฉันฆ่ามันนังปีศาจ" 

มีดสั้นถูกปาใส่ดวงตาของหัวหน้ากลุ่มแม่นยำเหมือนจับวางก่อนที่เธอจะยกปืนขึ้นมายิงโต้กลับ กระสุนปืนเจาะเข้าที่หน้าอกของเหมย พร้อมกับกระสุนปืนของเธอเจาะเข้าที่หน้าผากคนผู้นั้นเช่นกัน ชีวิตแลกชีวิต ร่างของเหมยร่วงลงสู่ผืนน้ำเบื้องล่างค่อยๆดำดิ่งสู่ก้นบึ้งของมัน สติของเธอดับวูบคิดว่าตายแล้วแน่ๆตกลงมาขนาดนั้นรอดก็นับว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้วจึงทำใจยอมรับชะตากรรม 

แต่แล้วสวรรค์กลับเล่นตลกเกิดมิติทับซ้อนทำให้เหมยทะลุไปอยู่อีกมิติหนึ่ง 

"แค่กๆ เจ็บหน้าอกชะมัดนี่เรายังไม่ตายเหรอ แล้วมันที่ไหนกันไม่คุ้นเลย" 

"ฟื้นแล้วรึดีเลยอีกเดี๋ยวทหารมาจับกุมเราก็คงได้ไปพร้อมกัน เสี่ยวเหมยเป็นยังไงบ้าง" 

"เสี่ยวเหมย ฉันเหรอ ที่นี่คือ" 

"ต้องโทษข้าที่ไม่ดูแลเจ้า ฝีมือนังป้าหม่าแน่ๆ รู้ไหมเราหาตัวเจ้ามาสองวันแล้วตอนนี้จำข้าได้ไหม อย่าเป็นเช่นนี้สิข้าใจไม่ดีเลย" 

"..." 

"เฮ้อ!ช่างเถอะอีกเดี๋ยวเราก็ต้องไปเยือนปรโลกแล้วจำสิ่งใดไม่ได้ก็ดีเหมือนกัน" 

เหมย หรือหนิงเหมย มองดูชายตรงหน้าแต่งกายเหมือนบ่าวรับใช้ในยุคจีนโบราณ ต้องขอบคุณซีรีย์ที่ดูทำให้เข้าใจสิ่งต่างๆไม่ยาก แต่ที่น่าแปลกใจคือทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ยุคจีนโบราณ หนำซ้ำยังจะมาตายตามเจ้านายเพราะโทษประหารอีก บ่าวชายสิบกว่าคนถูกมัดมือ สาวใช้อีกหลายคนร้องให้สะอึกสะอื้นนั่งรวมกัน "ไม่นะฉันไม่ยอมตายเพราะเรื่องบ้าๆนี้แน่ ต้องหนี"คิดได้ดังนั้นเลยเอ่ยถามคนตรงหน้า  

"ไม่คิดจะหนีเหรอ" 

"คิดสิแต่จะหนียังไง" 

"ข้ามีวิธีเอียงศีรษะมานี่สิฟังแล้วเงียบอย่าส่งเสียงดัง เจ้าชื่ออะไร" 

นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของไรท์ล้วนๆ เหตุการณ์และชื่อคนล้วนสมมติขึ้นมาเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น ขอให้เข้าใจตรงกันนะคะ