กดใจเบาๆ เป็นกำลังใจให้เค้าซักจึ้กน้าาาาทู้กคนนน
................................................
“เธอคือ นลิน อินทรพิทักษ์ อายุ 28 ปี
ตำแหน่งผู้ช่วยมือหนึ่งของท่านประธาน”
“เอาได้หรือเปล่า?”
นั่นแหละคือสิ่งที่เขาถามหลังจากพิจารณาเรือนร่างของเธอจนถี่ถ้วนแล้ว
เขาถามมันด้วยใบหน้านิ่งเฉย แต่เธอก็เห็นว่าดวงตาเขามันเปล่งประกายไม่ปกติ
“คะ?” เธองงกับคำถามนั้นนิดหน่อย ไม่สิ ...เอาเป็นว่าตกใจกับคำถามมากว่าก็แล้วกัน
“เอากันน่ะ ไม่รู้จักเหรอ”
นลินพยักหน้าแทนคำตอบ เธอไม่ได้อินโนเซ้นต์ขนาดไม่รู้จักความหมายของคำว่า “เอา” ในแบบที่เขาพูดถึงเสียหน่อย เพียงทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอคำถามตรงประเด็นเกินไปเท่านั้น
“ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ ฉันไม่บังคับ” เขาบอกแบบนั้นด้วยท่าทีนิ่งสงบ
ท่านประธานนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก็เริ่มพูดถึงข้อเสนอพิเศษ พูดออกมาเหมือนกับมันเป็นเรื่องปกติทั่วไป
“...เอากันครั้งละหนึ่งหมื่น!เฉพาะเอากับฉัน หากมีบริการกับนักธุรกิจที่ดีลงานด้วยฉันจะให้ครั้งละห้าหมื่น ค่อยๆ คิดก็แล้วกัน ฉันไม่รีบ”
..โอ้มายก๊อซ!!นลินฟังแล้วถึงกับต้องร้องตะโกนในใจ
“คือ... ลินยังไม่เคย...”
“ฉันให้ค่าเปิดซิงแสนนึง” เขาพูดออกมาง่ายๆ...ก็รวยนี่เนอะ
“จะดีหรือคะท่าน” นลินกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออีกเอื้อกใหญ่
“เธอกลัวหรือเปล่าล่ะ ฉันคิดว่าฉันไม่ใช่พวกซาดิสม์นะ ไม่รุนแรงหรอก ไม่ต้องกลัว”
................................
ทุกคนเป็นกำลังใจให้ไรท์เขียนจนจบด้วยน้าาา แง้วววว
Guest
