คุณชายใหญ่เจ้าขา

“คุณชายเจ้าขา...” เสียงเรียกนั้นสั่น 

“ว่าไง เรียกแล้วไม่พูด อยากได้อะไรหรือ” 

“เปล่าเจ้าค่ะ ...นุ่มกลัว...” สาวน้อยแรกแย้มกล่าว แท้จริงแล้วเธอไม่ได้กลัว เธอเพียงหวั่นใจ ประหม่า และคิดว่ามันเร็วเกินไป แต่อธิบายความรู้สึกมากมายในใจเช่นนั้นไม่ถูก จึงบอกเขาไปว่าเธอกลัว 

“มันไม่น่ากลัวหรอกนุ่ม ลุกมานี่เถอะ ฉันจะสอนอะไรให้” 

คุณชายประคองร่างสาวขึ้นนั่งบนเตียง หยิบหมอนมาหนุนหลังก่อนผลักให้เธอนอน ยกขาเรียวทั้งสองตั้งขึ้น กางขานั้นจนเห็นกลีบแดงเยิ้มน้ำฉ่ำชัดเต็มตา 

“คุณชายเจ้าขา...” 

“นิ่งไว้สาวน้อย จุ๊ๆ ...” ชายหนุ่มกลืนน้ำลาย กลีบกุหลาบแรกแย้มตรงหน้ามันช่างยั่วตัณหาเกินทนต่อไปไหว