หลงไฟมาร
หลงไฟมาร เคยตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์อินเลิฟ ภายใต้นามปากกา วรัมพร เมื่อปี 2556
ตัวอย่างบางส่วน
“ปล่อยฉัน คนสารเลว” คนเสียเปรียบสั่งเสียงสั่นเครือ ยกมือปัดมือใหญ่ออกห่าง ถังเฟ่ยหลงเฝ้ามองทุกการกระทำของหญิงสาวพร้อมใช้ลิ้นดุนในช่องปากกับความกล้าดีของเธอ เห็นหน้าตาซื่อๆ แบบนี้ก็พยศดีเหมือนกัน
“ปากดีเหมือนกันนี่ ขนาดโดนไปไม่รู้กี่รอบ เธอก็ยังไม่เลิกปากดีกับฉัน” เจ้าของเกาะเหอฮวากล่าวเสียงเย็น ยื่นมือไปจับคางมนแล้วเลื่อนขึ้นใช้นิ้วหัวแม่โป้งและนิ้วชี้กดแรงๆ บนกระพุ้งแก้มของเหยื่อสาว
“อื้อ! ปละ...ปล่อย ปล่อยฉันนะ” ปิ่นมุกปล่อยมือจากผ้าห่มแล้วจับมือใหญ่เอาไว้ เพราะเจ็บกระพุ้งแก้มจนน้ำตาร่วง ถังเฟ่ยหลงส่งเสียงหัวเราะลึกในลำคอ พลางเพิ่มแรงบีบให้มากขึ้น ยิ่งเธอทุบตีเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบมากขึ้นเท่านั้น จนในที่สุดปิ่นมุกก็เลิกทำร้ายไปเอง น้ำตาไหลผ่านร่องแก้มหยดบนฝ่ามือใหญ่แต่ไม่ได้ช่วยให้รับความเห็นใจหรือสงสารแม้แต่น้อย ริมฝีปากคู่สวยสั่นระริก เธอมองหน้าคนชั่วช้าด้วยสายตาชิงชัง
“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้ปิ่นมุก เพราะฉันคือผัวคนแรกของเธอ เธอไม่มีสิทธิ์มาโกรธเกลียดฉัน จำเอาไว้” มือใหญ่สะบัดออกทันทีเมื่อพูดจบ ปิ่นมุกเจ็บร้าวไปทั้งใบหน้า
+++++++++++++++++++++++++
Guest
