ไม่มีที่ให้หลบหนี
ไม่มีพื้นที่ของคำปลอบโยน
ที่นี่มีแต่เสียงหวีดร้องอันแสนเจ็บปวด
“ไปจัดการกับตัวเองซะ จะอยู่ในสภาพน่าขยะแขยงนั้นไปถึงเมื่อไหร่ ‘เหม็นคาว’ จนอยากจะอ้วก”
“มันก็กลิ่นของคุณทั้งนั้น” ใช่ไง ไม่ว่าจะในตัวหรือเรือนกาย มันก็มีแต่กลิ่นคาว...
ที่มาจากความสุขสมของเขาเต็มไปหมด
“อย่าคิดว่าฉันชอบมันนัก... ก็ขยะแขยงมากพอกัน”
“...”
“โสโครกสิ้นดี” เธอขยับริมฝีปากสีแดงสดที่ปริแตกเพราะการกระทำอันป่าเถื่อนของคินเซียขึ้นพูด
ถึงจะเบาบางจนแทบจะไม่ได้ยินแต่คินเซียก็อ่านปากเธอออกว่าเธอพูดว่าอะไร
“อย่าปากดีถ้าไม่ปากฉีก”
“จะตีฉัน?” คนตัวเล็กจ้องหน้าคินเซียด้วยแววตาที่นิ่งเฉย เสียงของเธอฟังดูเหยียดหยัน ริมฝีปาก
ของเธอเหมือนจะขยับยิ้มเยาะแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม ริมฝีปากบางนั่นยังคงเรียบตึงไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวใดๆ
“...มากกว่าตี...เดนนรกอย่างคุณ ก็ทำได้”
“...ใช่ฉันทำได้” ร่างสูงยันกายลุกขึ้นเต็มความสูงพลางขยับย่างก้าวเข้ามาหาผ้าไหมอย่างเชื่องช้า
ถึงจะปากดี ท้าทาย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่กลัว เอาจริงๆ ผ้าไหมก็กลัวเขาจนตัวสั่นเช่นกัน
ใจเธอสู้! แต่ขาเธอกลับสั่น!
“มือน่ะ ไม่ใช้”
“...”
“แต่จะใช้ไอ้... ที่ทำให้เธอหวีดร้องมาทั้งคืนตบกระแทกเข้าไปแทน”
ข้อตกลงเล็กๆ
ไม่ชอบอย่าด่า อัพช้าอย่าโวย
เนื้อหาไม่เหมาะกับคนโลกสวย
เนื้อหาค่อนข้างรุนแรง
ตามติด ติดตาม
กันได้ที่นี่นะที่รัก
นิยายไม่ถึงกับ อิโรติก 100%
บทซีดซาดอาจจะไม่เยอะเท่าที่ควร
ใครชอบก็ลองตามกันได้โน้ะ
VVVVV
จันทร์เจ้าเอย
Guest
