บทนำ
นาง ผีร้ายแห่งขุนเขาไผ่คำ มันดุ เฮี้ยน มันโหยหาชายหนุ่ม เพื่อที่จะไปบำเรอความต้องการของมัน ไม่มีเวทมนต์ใด สยบมันได้ มีเพียงสิ่งเดียวคือ แหวนตะกรุดหวาย แต่แหวนได้หายไปอย่างลึกลับ จันผา พรานหนุ่มจะทำอย่างไร ถึงจะสยบ อำนาจนางผีร้ายได้ รอติดตามนะคะ
ดวงจำปา
เชียงราย พศ.2519
ณ หมู่บ้านเวียงผึ้ง หมู่บ้านเล็กๆ ตั้งอยู่บริเวณชายเขาไผ่คำ
“ป้าจอม! ป้าจอม! นังบัวเผื่อน เมียข้า มันจะคลอดแล้ว มันเจ็บท้องมาก ช่วยด้วย”
ตีสองกว่าๆ มีเสียงตะโกนดังขึ้น ที่หน้าบ้านป้าจอม หมอตำแยประจำหมู่บ้านไผ่คำ
“ใครมาเอะอะโวยวาย อะไรแถวนี้วะ ดึกแล้วคนจะหลับจะนอน”
ป้าจอมตะโกนตอบ
“ฉันเอง ไอ้หาญไงป้า เมียฉันมันเจ็บท้องจะคลอด ป้าช่วยทำคลอดให้มันด้วยนะ”
หาญตอบเสียงหอบ หายใจแฮกๆ เหนื่อยใจแทบขาด เพราะวิ่งมาจากคุ้มเหนือ
“มีอะไรเหรอแม่ ...อ้าวพี่หาญ เมียพี่จะคลอดแล้วเหรอ”
จันผาลูกชายป้าจอม ผวาตื่น ได้ทราบเรื่อง จึงรีบช่วยแม่เตรียมของเพื่อที่จะไปทำคลอด
“จุดตะเกียงให้แม่หน่อย จันผาเอ้ย คืนนี้เดือนแรม ข้ามองไม่เห็นทาง มันมืด”
“คืนนี้ ข้างแรม วันพระ รึแม่” จันผา หันขวับมาถามแม่หน้าตาตื่น
“ใช่แล้ว แรมสิบห้าค่ำ เดือนสิบสอง” ป้าจอมตอบเสียงเข้ม ชัดถ้อยชัดคำ แล้วเงยมองฟ้า
“แรมสิบห้าค่ำเดือนสิบสอง คุณพระ คุณเจ้า” จันผา อุทานเสียงสั่น ตะกร้าหวาย หลุดจากมือทันที ธูปเทียน ดอกไม้หล่นกระจัดกระจาย กองเต็มพื้นไม้ไผ่
หาญนิ่งอึ้ง ฟัง หน้าซีด
"อะไรกัน จันผา ข้ายิ่งรีบๆ ดูสิ ตะกร้าคว่ำหมดแล้ว รีบๆเก็บเร็วเข้า ข้ารีบ"
“คืนนี้ ผีนังเอื้องคำ! มันจะออกอาละวาด ข้าจำได้ มีคนตายเมื่อคืนแรมสิบห้าค่ำ เดือนก่อน”
หาญพูดโพล่งออกมาเสียงสั่น หน้าตาตื่น เหงื่อชุ่มเต็มหน้า ป้าจอม ยืนนั่งงัน สีหน้าเป็นกังวล กวาดตา มองฝ่าความมืดไป บริเวณบ้าน
“ใช่แล้วพี่หาญ วันพระ คืนข้างแรม ที่เคยมีผู้ชายหมู่บ้านนี้ ตายโหง” จันผาพูดเสียงลอดไรฟัน ขบกรามแน่น ด้วยความแค้น
“นังผีร้าย มันจะไม่มีวันได้แตะต้องลูกชายข้า และคนในหมู่บ้านอีก” เสียงแข็งๆ หลุดออกจากปากของป้าจอม
จากนั้น ทั้งสามจึงรีบเดินย่ำเท้าฝ่าความมืดไปบ้านหาญ อย่างรวดเร็ว ใจจดจ่ออยู่กับบัวเผื่อนที่กำลังจะคลอด
ในระหว่างทาง เป็นป่าทึบ ทางเกวียน เป็นดินทราย ทำให้เดินลำบากและช้าลง
"ให้ตายสิ ป้า ยิ่งรีบ ยิ่งมาเจอทางเกวียนนี่ ข้ารู้สึกไม่ดีเลยนะป้า" หาญบ่นพึมพำๆ
"เอ่อ รีบเดินเถอะวะ อีกไม่ไกล ก็จะถึงคุ้มเหนือแล้ว เอ็งอย่าบ่นให้มากนัก" ป้าจอมดุ
จันผาถือตะเกียงเจ้าพายุ เดินนำทาง เขาเงียบพยายามไม่คิดอะไรมาก และเหนื่อยกับการเดินย่ำอยู่บนทางดินทรายเจ้ากรรมนี้อีก
ทันใดนั้น สุนัขคุ้มเหนือก็ส่งเสียงหอนโหยหวน มาแต่ไกล ต้นไม้สองข้างทาง พริ้วไหวด้วยแรงลม ทุกคนหยุดฝีเท้า ยืนนิ่ง หาญ
หายใจหอบ ใจเต้นระรัวเป็นกลองศึก ต่างคนต่างตั้งสติ
" คุณพระ คุณเจ้า พุทโธ ธัมโม สังโฆ ช่วยคุ้มครองพวกเราด้วยเถิด" ป้าจอมยกมือพนม สวดมนต์พึมพำ
"ไอ้หมาบ้า หอนอะไรตอนนี้วะ ขนลุก" หาญพูดเบาๆ ตัวสั่น
จันผา ขบกรามแน่น ได้แต่นิ่ง เขาหลับตา สวดมนต์ในใจ ลมพัดแรงขึ้น พร้อมกลิ่นหอมดอกไม้ป่าโชยมา เพิ่มความน่าสะพรึงกลัว เป็นทวีคูณ
"เอ่อ เออ เอ่อ ละอ่อน เอ้ยแม่ จิไปแอ่วกาด เจ้านอนในอู่ อย่าฮ้องไห้ พ่อบ่ปิกมา บ่หันบ่ฮู้ เจ้าอยู่จะใด"
แว่วเสียงเพลงกล่อมเด็กเคล้าเสียงสะอื้น ลอยมากับสายลม เสียงนั้น โหยหวน เศร้า อาลัย ละห้อยหา
"เสียงนั่น...ผีนังเอื้องคำ แน่ๆ ป้าจอม" หาญหันไปมองหน้าป้าจอมแล้วพึมพำเบาๆ ตัวสั่น ปากสั่น ขนลุกซู่
รอติดตาม ต่อไปค่ะ........
Guest
