[นิเย 20] เมียข้าคือเพื่อนแม่
“เจ้าจำป้าแม่ชีที่ข้าเคยพาไปไหว้ตอนเด็ก ๆ ได้ไหม?”
“เอ่อ… คุ้น ๆ ขอรับ” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว… นึกย้อนกลับไปตอนนั้น พ่อกับแม่เคยพาเขาไปที่วัดแห่งหนึ่ง เพื่อไหว้แม่ชี เขาจำไม่ได้แล้วว่าแม่ชีหน้าตาเป็นอย่างไร พอจำได้แค่เป็นคนสุขุมนุ่มนวล แต่แม่กำลังจะตาย จะไปสนใจคนที่ตัวเองไม่ได้เจอนานแล้วทำไม
“ป้าคนนี้เข้าเป็นเพื่อนรักของข้าสมัยที่ยังเป็นสาว…”
“แล้วทำไมขอรับ?”
“เพื่อนข้านะ บนเอาไว้ว่าจะบวชชีสามสิบปี”
“ขอรับ?”
“นี่มันก็ครบสามสิบปีแล้ว น่าจะสึกออกมาตั้งแต่หลายเดือนก่อน”
“หากคุณแม่เป็นห่วงคุณป้า ลูกก็จะคอยส่งเงินไปให้คุณป้าใช้ขอรับ” ชายหนุ่มตอบรับด้วยท่าทางสบาย ๆ ขึ้นชื่อว่าเพื่อนแม่ก็เหมือนญาติผู้ใหญ่ ถ้าเพื่อนแม่สึกออกมาอาจจะลำบาก เพราะไม่คุ้นเคยกับการทำงานนานแล้ว เขาจะให้เงินใช้ หรือถ้าเพื่อนแม่อยากมีอาชีพก็สนับสนุนได้
“ไม่ใช่เยี่ยงนั้นหรอก”
“เอ้า แล้วยังไงขอรับ?”
“มันเป็นบาปกรรมของข้าเอง… ความจริงแล้ว… พ่อเจ้าน่ะ… เป็นคู่หมั้นของเพื่อนข้า แต่ข้าไปแย่งคุณพ่อมา ข้ารู้สึกผิด แต่ความรักมันห้ามกันไม่ได้ เพื่อนแม่ต้องอับอายขายหน้าที่กลายเป็นม่ายขันหมาก ญาติผู้ใหญ่ดุด่าว่าตี จนเกือบตาย ญาติ ๆ สำนึกได้เลยไปบนไว้ว่าถ้ารอดมาได้จะให้บวชสามสิบปี”
“เรื่องก็ผ่านมานานแล้ว คุณพ่อก็เสียไปแล้ว… ก็… ช่างมันเถิดขอรับ”
“ช่างมันไม่ได้หรอกหนา เพื่อนข้าคนนี้เป็นคนดี ทั้งที่ต้องอับอายแล้วไหนจะเกือบตาย พอข้ากับพ่อเจ้าไปขอโทษ เพื่อนข้าไม่ด่าข้าเลยสักคำ แล้วยังให้อภัย อวยพรให้ข้ากับพ่อเจ้าแต่งงานกันหวานชื่นอีกต่างหาก อึก… ข้าเสียใจจริง ๆ” แม่น้ำตาคลอเบ้า รู้สึกผิดกับเรื่องราวในอดีต
“ไม่ต้องห่วงขอรับคุณแม่ ข้าจะดูแลคุณป้าเหมือนแม่อีกคนขอรับ” ชายหนุ่มไม่รู้จะว่าอย่างไร แต่เรื่องผ่านมาก็ตั้งสามสิบปีแล้ว พ่อเขาตายจนไปเกิดถึงไหนต่อไหนแล้ว แม่ก็กำลังจะตาย แล้วเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวกับเขาด้วย แต่ถ้าจะให้เขาช่วยดูแลเพื่อนแม่ก็ไม่มีปัญหา
“เหมือนเมียอีกคนเถิด”
Guest
