“คุณจ๋า คุณจ๋าเป็นอะไร” ภัทรชนม์ถามอย่างเป็นห่วง คนมีชนักติดหลังย่อมตีตนไปก่อนไข้ว่าต้นเหตุก็คงเป็นเพราะเขา “ผมทำอะไรให้คุณจ๋าไม่พอใจใช่ไหม คุณจ๋าบอกผมได้นะ ผมจะได้ไปอยู่ที่อื่น”
“เปล่า จ๋าไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”
เธอส่ายหน้า ชายหนุ่มไม่เชื่อเลยสักนิดแต่ไม่อยากคาดคั้น ไม่อยากรื้อค้นความรู้สึกที่จันทร์เจ้าพยายามเหยียบไว้ให้มิด
ภัทรชนม์มองใบหน้าสวยหวาน พยายามจะยิ้มเอาใจหญิงสาวแต่ก็ยิ้มไม่ออก
“คุณจ๋าจะพาลูกไปอาบน้ำใช่ไหม”
“ค่ะ”
“คุณจ๋าจะอาบยังไง จะพาลูกลงอ่างกับคุณจ๋าเหรอ”
“ใช่”
“งั้นผมไปเตรียมให้”
“ไม่เป็นไร คุณช้างไม่รู้หรอกค่ะว่าต้องใช้น้ำระดับไหน จ๋าเตรียมเองได้” หญิงสาวอุ้มน้องแก้มใสขึ้นมา จันทร์เจ้ามองไปที่ตะกร้าเสื้อผ้าเด็ก ภัทรชนม์รู้ทันทีว่าต้องทำอะไร
“ผมเตรียมให้ เอาเป็นชุดรอมเปอร์เนอะ ตัวเล็กจะได้อุ่น”
“ค่ะ”
ภัทรชนม์เห็นร่างเล็กบางโอบร่างจิ๋วเดียวของทารกเพิ่งเกิดได้เดือนเศษเข้าห้องน้ำ เธอกำลังจะปิดประตู ชายหนุ่มคิดบางอย่างได้เลยรีบเอื้อมมือไปจับลูกบิด มองหน้าจันทร์เจ้าที่เงยสบตา
“ผมขอเข้าไปด้วยได้ไหม ไม่อยากให้คุณจ๋ากับลูกอยู่กันตามลำพัง”
“กลัวจ๋าจะทำลูกจมน้ำเหรอ” เธอถามเสียงแผ่ว
เขาไม่ตอบ ได้แต่มองหน้าเมียรัก
“จ๋าไม่ได้ใส่เสื้อผ้า จ๋าไม่อยากให้คุณช้างเห็นร่างกายของจ๋า”
คำพูดของจันทร์เจ้าเชือดเฉือนหัวใจของภัทรชนม์ให้แหว่งวิ่นไม่เหลือชิ้นดี เขากำลังถูกกีดกัน
“ไม่มีอะไรแล้วจ๋าขอตัวนะคะ”
แล้วประตูบานที่ภัทรชนม์อยากเข้าไปก็ปิดลง
ชายหนุ่มถอนหายใจยาว
เจ็บไหม... สำนึกได้หรือยัง เป็นสามีที่แย่ก็เลยไม่มีโอกาสได้ทำหน้าที่พ่อ
สวัสดีค่ะ
พบกับภาคต่อหัวใจคนใจร้ายนะคะ
เพิ่มเติมคือรุมสาปอิช้างได้ตามสบาย
อีบุ๊กมาแล้วนะคะ
Guest
