“ผมกับมายด์จะแต่งงานกันหลังจากเด็กในท้องคุณคลอด”
“นับรู้แล้ว แต่ลูกต้องเป็นของนับ น้องมีแม่คนเดียวคือนับค่ะ นับไม่อนุญาตให้คุณเศรษฐ์พาผู้หญิงคนอื่นมาเป็นแม่เลี้ยงของน้อง ต่อให้นับต้องปากกัดตีนถีบเลี้ยงลูกนับก็จะทำ”
“ปากกัดตีนถีบเหรอ? คุณคิดจะเลี้ยงลูกผมให้ลำบากตรากตรำไปกับคุณหรือไง”
“ใช่ ต่อให้ต้องลำบากแค่ไหนนับก็จะหาเงินมาเลี้ยงลูกให้ได้ จะไม่ขอรับเงินจากคุณเลยสักบาท นับรู้แล้ว คนอย่างคุณเศรษฐ์ไม่เคยหวังดีกับนับจริง ๆ หรอก ถ้าจะส่งเสียลูกด้วยเงินก็คงจะเอาเหตุผลนี้มาอ้างให้นับยอมให้คุณแตะต้องลูก”
นวิยาน้อยใจ เจ็บปวด จนกลายเป็นคำอธิบายที่มาพร้อมเสียงสะอึกสะอื้น วันแต่งงานของเธอแท้ ๆ แต่เศรษฐ์ก็ยังตั้งใจทำร้ายจิตใจ เขาหมดรักนานแล้วและกำลังหลงใหลในตัวผู้หญิงคนใหม่ หัวปักหัวปำ โงหัวไม่ขึ้น ไม่แบ่งความห่วงใยมาให้ผู้หญิงคนเก่าที่ตั้งครรภ์อยู่เลยสักนิด
“คุณมีปัญญาเลี้ยงเขาให้สุขสบายเหรอ”
“อย่าดูถูกนับ นับทำได้ทั้งนั้นถ้าเหตุผลมันคือเพื่อลูก”
“แล้วคุณจะทำอะไรกิน เลี้ยงเด็กคนหนึ่งใช้เงินตั้งเยอะ ตั้งแต่ฝากครรภ์แล้ว ถ้าไม่ใช่ผม คุณจะมีโอกาสฝากท้องกับอาจารย์หมอเหรอ”
“อย่ามาทวงบุญคุณนะ”
“ทำไมจะทวงไม่ได้ ก็ลูกของผมเหมือนกัน”
“แต่นับเป็นคนตั้งครรภ์ ลูกต้องเป็นของนับ ถ้าอยากได้เงินคืนมากนับจะหามาให้”
สองสามีภรรยาเพียงชั่วคราวเถียงกันเสียงดังอยู่ในห้อง เศรษฐ์มองใบหน้าสะสวยที่ร้องไห้จนไม่เหลือเครื่องสำอาง
อย่านึกว่าจะใจอ่อน…
มันยิ่งกลับทำให้ความโกรธของเขาเพิ่มขึ้น
“นับ เรามาคุยกันให้รู้เรื่อง”
“อย่าพรากลูกไปจากนับ”
“ไม่ได้จะพราก ผมจะแต่งงานกับมายด์ เวลาผมกับมายด์จะพาน้องมาอยู่ด้วยชั่วครั้งชั่วคราวก็อยากให้ลูกเรียกมายด์ว่าแม่”
“แลกกับที่นับไม่สอนให้ลูกเรียกคุณว่าพ่อ ดีไหมคะ”
“อย่าประชดผม”
“นับไม่ได้ประชด นับกล้าทำจริง ถ้าคุณจะให้ลูกของนับเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่ นับก็จะไม่สอนให้ลูกเรียกคุณว่าพ่อเหมือนกันค่ะ”
“คุณนี่มัน…” เศรษฐ์กำมือแน่น เส้นเลือดที่ขมับปูดโปนบ่งบอกถึงความเคร่งเครียด นวิยาไม่เคยเห็นชายหนุ่มทำสายตาแบบนี้มาก่อน มันน่ากลัว พาให้หัวใจสั่นไหวอย่างรุนแรง
“อย่าทำนับนะ” เธอสะอื้นออกมา
ร่างสูงเหมือนมีบางอย่างจะพูดกับเธออีกหลายคำแต่ไม่ได้เอ่ย ท้ายสุดเขาก็หันหลัง เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูดังโครม
หญิงสาวกลืนน้ำลายที่มีรสชาติของน้ำตา ท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดหมดแล้วและเวลาก็กำลังดำเนินไปถึงช่วงห้าทุ่มกว่า นวิยาไม่อยากทรมานตัวเองและลูกน้อยด้วยการพักผ่อนไม่เพียงพอ ท่องไว้ว่าท้องอยู่ ห้ามนอนดึกเด็ดขาด ตอนนี้ใกล้เที่ยงคืนทุกที เธอรีบถอดชุดแต่งงานออกด้วยความรู้สึกที่มีแค่อยากล้มตัวลงบนเตียง ไม่ต้องร้องไห้ ก็แค่นอนให้มากที่สุดจนกว่าจะตื่นเมื่อยามเช้ามาถึง
ความเย็นของเครื่องปรับอากาศกำลังพอดี แต่ถึงอย่างนั้นนวิยาห่มผ้าห่มผืนหนาให้ตัวเองไม่หนาวในช่วงอุณหภูมิด้านนอกลดลง เธอหลับมาแล้วหลายนาทีและรู้สึกชัดเจนว่าตัวเองอยู่ตามลำพังบนเตียง
กลิ่นหอมของสบู่อาบน้ำใกล้เข้ามา หญิงสาวเผลอตัวลืมตาในความมืดมิดที่ปิดไฟเพดานหมดแล้วทุกดวง
ที่นอนอีกฝั่งยวบยาบตามน้ำหนักของร่างกายคนอีกคน ไออุ่นจากตัวของผู้ชายที่เพิ่งแต่งงานกับนวิยากรุ่นออกมาให้สัมผัส
ภรรยาหมาด ๆ แทบกลั้นหายใจเมื่อแขนยาวของเขาเอื้อมมาโอบรัดเอวบางของเธอไว้
“ผมจะกอดลูก” เศรษฐ์กระซิบ นวิยากลั้นน้ำตาด้วยความน้อยใจ
“ไม่ต้องมากอด นับจะไปนอนที่อื่น” พูดจบก็รีบลุกจากเตียง ผ้าห่มผืนหนาที่ชายหนุ่มไม่ได้แบ่งไปห่มถูกเลิกออกไป เขารีบคว้าร่างบอบบาง ไม่นุ่มนวล แต่ก็ไม่รุนแรง แค่ต้องการจับให้อยู่มือ
สัมผัสของเศรษฐ์ทาบบนหน้าท้องของหญิงสาวที่ไม่ได้คิดไปเองว่ามันเริ่มหนาขึ้น
ลูกของเขา…
“ถ้าจะนอนก็นอนที่นี่ ผมขอแค่กอด ไม่ได้จะทำอะไรคุณ”
“ไม่ให้กอด”
“ไม่ทำคุณเจ็บ”
“ไม่เอา”
“อย่าดื้อ”
เศรษฐ์ดุ ดึงว่าที่คุณแม่ลงมานอนที่เดิม จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวนวิยาให้อยู่ในห่อผ้า
“ผมยกผ้าห่มให้คุณหมดเลย ผมป่วยได้แต่คุณห้ามป่วย”
“ออกไป”
“ก็แค่จะกอด ขอกอดให้ถึงเช้า”
นวิยาเหนื่อยหน่ายที่จะต่อล้อต่อเถียง พลังงานที่ใช้มาตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้หมดเกลี้ยงแล้ว สิ่งที่ควรทำที่สุดคือเงียบและหลับให้ลงในคืนที่เต็มไปด้วยน้ำตา
อีบุ๊กใน meb มาไม่เกินกลางเดือนมีนานี้ค่ะ
Guest
