สังเวียนสวาทท่านแม่ทัพ (จบ)

เสียงครวญครางดังทั่วทั้งห้องในขณะที่ท่าน แม่ทัพกระแทกนางด้วยจังหวะลงโทษ คลื่นแห่ง ความสุขซัดสาดใส่นาง นางไม่แน่ใจว่าจะรับเขาได้มากเพียงใด เขากระแทกนางอย่างหนักทำให้ นางกรีดร้องชื่อของเขา  

เรือนร่างของนางราวกับระเบิด กล้ามเนื้อทุก มัดเกร็งขณะจุดสุดยอดผ่านตัวนาง น้ำกามของเขาพุ่งเข้าสู่ตัวนาง น้ำกามอุ่นเติมเต็มให้กับนาง ความอ่อนนุ่มบีบรอบตัวเขา ดูดน้ำกามของเขาทุกหยาดหยด 

“นางเป็นผู้ใด?” เสียงแหลมทำให้ซูมี่สะดุ้ง ท่านแม่ทัพหยางตัวแข็งทื่อ  

“เหตุใดเจ้ามาที่จวนของข้า?” ท่านแม่ทัพลุกขึ้น นางยืนอยู่หน้าประตู นางไม่สะทกสะท้านกับคำพูดหนักแน่นของเขา ผมสั้นสีดำจรดไหล่ ริมฝีปากสีแดงเข้มตัดกับผิวสีซีดของนาง  

นางจ้องมาที่ซูมี่พร้อมกับย่นจมูกแสดงท่าที รังเกียจ ตอนนั้นเองซูมี่ได้สติว่าเรือนร่างของนางเปลือยเปล่า ท่านแม่ทัพก็ยืนเปลือยเปล่าอยู่ข้างเตียงเช่นกัน  

“หันกลับไป อย่ามองนางเปลือยเปล่า!” ท่าน แม่ทัพพูดเสียงหนักแน่น แต่นางกลับยืนมองซูมี่อยู่ตรงนั้น 

“ซูมี่ไปที่ห้องสรงน้ำ” ท่านแม่ทัพตะคอกใส่ นาง เขาสังเกตเห็นเยว่ฉียืนมองทางเข้าประตูไม่ขยับเลย “ซูมี่!” เขาตะคอกนางอีกครั้ง 

ซูมี่รีบวิ่งไปเข้าห้องสรงน้ำ ท่านแม่ทัพสวม อาภรณ์ขณะที่นางปิดประตูห้องสรงน้ำ นางโล่งใจ และรู้สึกขอบคุณที่อาภรณ์ของนางอยู่ที่นี่ นางลอบฟังเสียงตะโกนจากอีกด้านของประตู  

“เยว่ฉีมาทำอะไรที่นี่ แล้วเจ้าเข้ามาในจวนของ ข้าได้เยี่ยงไร?”  

“ขออภัยท่านแม่ทัพ ข้าไม่ควรทำเยี่ยงนี้ ข้ารู้ว่าความสัมพันธ์ของเราไม่ได้ผูกมัดกัน” คำพูดของนางทำให้ท้องของซูมี่แน่น 

“เจ้าไม่ตอบคำถามของข้า!” คำพูดของท่าน แม่ทัพหนักแน่น เขากำลังโกรธ ซูมี่ไม่เคยได้ยินเขาพูดเยี่ยงนี้มาก่อน  

“ท่านรู้รึไม่ เราไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะท่านต้อง เดินทางกลับพระราชวัง และตอนนี้ข้าอยู่ที่นี่”  

“เยว่ฉีออกไปรอข้าด้านนอก” ซูมี่ได้ยินท่าน แม่ทัพพูดพร้อมกับมีก้อนเนื้อในลำคอของนาง  

เหตุใดเขาไม่ไล่นางออกไป? พวกเขายังมีความ สัมพันธ์บางอย่างอยู่รึไม่? มันทำให้นางสงสัยว่าเขาปฏิบัติกับนางเยี่ยงไรระหว่างร่วมสวาทกับสตรีอื่น  

ซูมี่ยังใหม่กับสิ่งนี้ บางทีเขาอาจรุนแรงเสมอ เขาอาจจะชอบพูดจาสกปรก และนางเป็นเพียงหนึ่งในสตรีจำนวนมาก นางสะดุ้งเมื่อเห็นประตูขยับ “ซูมี่ปลดล็อคประตู!” 

ซูมี่ปาดน้ำตาออก นางไม่รู้จะพูดเยี่ยงไร นาง ไม่อยากให้เขารู้ว่านางกำลังร้องไห้ “ข้าจะออกไปอีกสักพัก ข้ากำลังสรงน้ำ…” นางหยุดครู่หนึ่งเพื่อควบคุมเสียงไม่ให้สั่น “เหตุใดท่านแม่ทัพไม่ไปหานาง”  

“เอาล่ะ อย่าออกจากห้องนี้ เจ้าได้ยินข้ารึไม่?”  เสียงของเขาจริงจัง  

“ข้าได้ยินท่าน” เท่านั้นที่นางสามารถพูดได้  นางได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเดินออกจากห้องไป นางถอนหายใจโดยไม่รู้ว่าตัวนางกำลังกลั้นหายใจอยู่  

นางคว้าโอกาสนั้นออกจากห้องสรงน้ำ นาง มองออกไปนอกหน้าต่าง นางเห็นต้นไม้ใหญ่ตลอดเส้นทาง เราอยู่ในที่ห่างไกล ไม่มีทางที่นางจะเดินเท้าได้ อาภรณ์บางส่วนของเขาตกอยู่บนพื้น 

ตอนนี้นางต้องออกไปจากที่นี่โดยไม่ให้ผู้ใด สังเกตเห็น ขณะที่ซูมี่ลอบออกทางหน้าต่าง นางหยุดเมื่อได้ยินเยว่ฉีพูดว่า “เรากำลังจะแต่งงาน ท่านบอกข้าว่าท่านต้องการมีลูก และข้าก็พร้อมสำหรับสิ่งนั้น”  

ซูมี่พยายามกลั้นเสียงสะอื้น นางต้องการหนี ออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด นางจะอาเจียน นางไม่สามารถฟังสิ่งนี้ได้อีกต่อไป  

นางลอบไปที่คอกม้า เยว่ฉีเข้าไปในจวนได้ เยี่ยงไร? ท่านแม่ทัพเปิดประตูจวนทิ้งไว้งั้นรึ? นางกระโดดขึ้นหลังม้า และควบม้าออกไปโดยไม่หันหลังกลับ 

🌷🌷🌷 

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 

ห้ามผู้ใดคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือนำเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น 

🌷🌷🌷