“ท่านแม่ทัพเฟยหลง ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ!”
“เจ้าหยุดเล่นตัวสักเพลาได้รึไม่ เจ้าเป็นเพียงแค่นางบำเรอหน้าที่ของเจ้าคือบำเรอสวาทให้กับข้าเท่านั้น!”
“ท่านไม่มีสิทธิมาฝืนใจข้า”
“พ่อของเจ้ายกเจ้าให้กับข้าแล้ว เหตุใดข้าจะไม่มีสิทธิในตัวเจ้า”
“ข้าเจ็บ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!”
“หยุดทำตัวเหมือนเจ้ายังบริสุทธิ์ มันไม่ได้ทำให้ข้าตื่นเต้นเลยสักนิด เพลานี้เจ้าดูน่าสังเวชยิ่งนัก”
“ใช่ เป็นเยี่ยงนั้นข้ามันน่าสังเวช”
“เจ้าแอบไปเริงสวาทกับเหล่าบรรดาทหารลับหลังข้า เจ้ามีความสุขมากรึไม่”
“ท่านแม่ทัพเฟยหลง หยุดดูถูกข้าเยี่ยงนั้น!”
“รึไม่จริงเฟินเยว่ เจ้าเป็นสตรีที่งดงามไม่ใช่เรื่องยากที่เจ้าจะยั่วยวนเหล่าทหารให้หลงเสน่ห์ในตัวเจ้า”
“ท่านแม่ทัพเฟยหลงคิดเยี่ยงนั้น ข้าก็ไม่อาจเปลี่ยนความคิดของท่านได้”
“เฟินเยว่ เจ้ายอมรับงั้นรึ เจ้าช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก!”
“หากข้าน่ารังเกียจ ท่านแม่ทัพเฟยหลงควรอยู่ให้ห่างจากข้า อย่าลดตัวเองมาเกลือกกลั้วกับคนชั้นต่ำเยี่ยงข้า”
“หึๆ เจ้าพูดถูก ข้าไม่ควรลดตัวเองไปเกลือกกลั้วกับคนชั้นต่ำเยี่ยงเจ้า”
“เฟินเยว่เก็บอาภรณ์ของเจ้า แล้วออกจากจวนของข้า อย่าโผล่มาให้ข้าเห็นหน้าอีก!”
“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”
🌷🌷🌷
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558
ห้ามผู้ใดคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือนำเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น
🌷🌷🌷
Guest
