ประตูห้องบรรทมเปิดออกอย่างรุนแรง ท่านอ๋องไล่นางกำนัลออกจากตำหนัก ถิงถิงตกใจกับการกระทำของเขา นางสัมผัสได้ถึงแววตาเย็นชายามเขามองนาง
“ถิงถิง เจ้าเป็นใครกันแน่!” เขาถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว เพลานี้เขาได้แต่หวังว่าเรื่องทุกอย่างที่เขาได้ยินจากท่านแม่ทัพเฉิงจะเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด
“ขะ...ข้า” สายธารใส ๆ ไหลอาบแก้มนวล นางกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“เจ้าตอบแทนความรักของข้าเยี่ยงนี้งั้นรึ!” นางไม่ตอบยิ่งทำให้เขามั่นใจได้ว่าสิ่งที่เขาได้ยินมานั้นเป็นความจริง
“ท่านกำลังเข้าใจข้าผิด” นางรู้ว่าเพลานี้ถึงแม้ว่านางจะพยายามอธิบายความจริง แต่ท่านอ๋องหยางไม่ต้องการฟังความจากนาง
“เจ้าบอกข้าได้รึไม่ว่าผู้ใดส่งเจ้ามาสังหารข้า” เขาถามนางด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด เขายังคงจดจำครั้งแรกที่ได้พบนางได้เป็นอย่างดี เขาตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกพบ เขาไม่คิดว่านางจะทำกับเขาเยี่ยงนี้
“ข้าตั้งใจมาที่นี่เอง ไม่มีผู้ใดส่งข้ามาสังหารท่าน”
“ถิงถิง เจ้าไม่เคยรักข้าเลยงั้นรึ”
“ขะ...ข้า”
“ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแผนสังหารข้าเท่านั้นรึ เหตุใดเจ้าทำเยี่ยงนี้กับข้า”
“ข้าไม่ได้ต้องการให้เป็นเยี่ยงนั้น”
“ถิงถิง เจ้าคิดว่าข้าเขลามากงั้นรึ!”
“ท่านอ๋อง...”
“ข้าคิดไม่ผิดที่ให้ท่านแม่ทัพเฉิงตามสืบความเรื่องของเจ้า เพลานี้ข้ารับรู้แผนการของเจ้าแล้ว!”
“ท่านอ๋องหยางได้โปรดฟังความจากข้าก่อน” นางต้องการเล่าความจริงทุกอย่างให้เขารับรู้ สุดท้ายทุกอย่างจะลงเอยเยี่ยงไร นางพร้อมยอมรับความผิดที่นางได้กระทำ
“ข้าจะเชื่อใจคนลวงอย่างเจ้าได้เยี่ยงไร”
🌷🌷🌷
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558
ห้ามผู้ใดคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือนำเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น
🌷🌷🌷
Guest
