เซ็ทนี้มีถึงสี่เรื่องด้วยกัน
1.เจ้าทัพ อัศวนันท์ธาดา กำลังออนแอร์
2.จอมทัพ อัศวนันท์ธาดา ยังไม่เปิดเรื่อง
3.กองทัพ อัศวนันท์ธาดา จบแล้ว จากเรื่องพลาดรักพ่อของลูก
4.นำทัพ อัศวนันท์ธาดา ยังไม่เปิดเรื่อง
สามารถอ่านเรื่องใดก่อนก็ได้ค่ะ
คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เป็นแนวผู้ชายท้องได้ ที่มีอยู่แค่ในโลกนิยาย
กล่าวถึงการกระทำที่ไม่เหมาะสม พูดจากระทบกระทั่งจิตใจคนฟัง ครอบครัวที่บิดเบี้ยว การใช้กำลัง(ตบหน้า) ผู้แต่งไม่ได้มีเจตนาจะส่งเสริมพฤติกรรมใดพฤติกรรมหนึ่ง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน อ่านเพื่อความบังเทิง ห้ามนำไปลอกเลียนแบบเด็ดขาด
ปล.หากรู้สึกอ่อนไหวทำให้ดาวน์ลง สามารถกดออกได้ค่ะ ขอความกรุณาประนีประนอมไม่ทิ้งคำพูดที่กระทบจิตใจคนเขียนและผู้พบเห็น
“นอนด้วยกันแค่ครั้งเดียว ฉันคงไม่ต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับเธอหรอกใช่ไหม”
“…”
“ฉันพูดกับเธออยู่ เงยหน้าขึ้นมา”
นับสิบ คนที่กลัวความผิด ไม่มีทางแหงนหน้าสบตาตามคำสั่ง ถ้าไม่ได้มือใหญ่เชยคางขึ้น วินาทีแรกที่ประสานแววตาเย็นยะเยือกคู่นั้น เขาลืมวิธีหายใจไปชั่วขณะ
สิบใจเย็น ๆ ไม่มีใครรู้ว่าเราคิดจะทำอะไร
“อย่ามาเรียกร้องอะไรที่เป็นไปไม่ได้” เจ้าทัพเว้นวรรคพลางสำรวจดวงหน้าเรียว “มันน่ารำคาญ” ว่าจบก็เดินจากไปดื้อ ๆ
“สิบจะอยู่ชดใช้ความผิด จนกว่าคุณหมอจะไม่ต้องการ”
“ต่อให้คุณหมอจะใจดีหรือไม่ดีกับสิบ สิบจะไม่ไปไหน สัญญา”
“ความต้องการของเธอไม่มีวันสำเร็จ”
“…” เสียงกระซิบกระซาบพอได้ยินกันแค่สองเรา ทำเอานับสิบขนลุกเกรียว
“เลิกติดต่อกับแม่ฉันซะ สถานะเมียเก็บอย่างเธออย่าริอ่านใฝ่สูง”
“เมียเก็บเหรอ”
“ใช่ เธออยากเป็นเมียฉันจนตัวสั่นไม่ใช่หรือไง นี่ไง ตำแหน่งที่เธอคู่ควร”
“...” หมายความว่าคุณหมอจะมีภรรยาที่เปิดตัวใช่ไหม
“ลูกของเธอไม่มีวันได้เรียกแม่ฉันว่าย่า”
คนเป็นแม่เริ่มแสดงท่าทีร้อนรน ไม่คิดว่าคุณหมอที่รักลูกมาก จะพูดคำนั้นออกมา “เจ้านายไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะครับ สิบจะขอรับมันไว้คนเดียว”
“ฉันตอนนั้นก็เหมือนเจ้านายตอนนี้ ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย หรือไม่จริง” จบประโยคพร้อมถอยห่างออกจากใบหูเพื่อสบตานับสิบ เจ้าทัพจะแสยะยิ้มดูร้ายกาจอย่างที่ไม่เคยใช้กับคนตรงหน้ามาก่อน
“แต่เจ้านายเป็นลูกคุณหมอนะครับ”
“เหรอ งั้นเหรอ แล้ว?”
“คุณหมอ”
“เธอยังไม่รู้กฎของการเป็นเมียเก็บสินะ” อะไรที่ออกจากปากของนับสิบ ทำให้การตอบสนองของร่างกายจะเป็นไปอย่างอัตโนมัติ ว่าต้องร้าย ต้องปฏิเสธ ซึ่งมันเป็นเช่นนี้มาจนถึงอายุลูกได้สามปี รวมถึงความโกรธที่สุมอยู่ในอกยังไม่มีทีท่าจะมอบดับ
สีหน้า แววตา รวมถึงความเจ็บของคนถูกดุเป็นประจำ รังแต่จะทำให้เขาหงุดหงิด แล้วเจ้าทัพยิ่งหงุดหงิดที่รู้เหตุผลของความหงุดหงิดนั่น เอาเป็นว่าไม่ว่านับสิบจะทำอะไร ล้วนขัดใจไปเสียหมด
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเบนหน้าหนีคำตอบในใจที่มันเด่นชัดว่า ไอ้ที่ขัดใจ ต้นเหตุของมันไม่ได้มาจากนับสิบ หากแต่เป็นความรู้สึกของเขาที่ช่างโง่เขลาเบาปัญญายิ่งกว่าสัตว์ เจ็บแล้วไม่รู้จักจำ ก่อนจะดึงสายตากลับมามองคนตรงที่ยืนงุดปลายค้างชิดอก เพียงเพราะไม่กล้าสบตา “อย่าบอกว่าไม่รู้ เป็นเมียเก็บมาตั้งหลายปีเธอไม่รู้เลยเหรอ”
“…” คนตัวเล็กก้าวถอยหลังเมื่อคนตัวใหญ่เข้ามาประชิดตัว ต้อนจนไม่มีหนทางหนี ก่อนจะถูกวงแขนใหญ่กักขังไว้ ได้ก้านนิ้วยาวเชยคางมนขึ้น
“อย่าหลบตาฉัน”
“…” นับสิบช้อนตามองเพราะไม่อยากขัดใจให้คุณหมอเสียอารมณ์ ได้แต่บอกให้ตัวเองอดทนไป เดี๋ยวมันก็จบ
“ตอบ”
“สิบไม่รู้ครับ”
“งั้นถือว่าฉันตั้งกฎวันนี้ก็แล้วกัน แล้วอย่าทำตัวน่ารำคาญอีก”
“...”
“ข้อหนึ่งห้ามเปิดเผยตัวตน ข้อสองไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง ข้อสามต้องให้เอาทุกครั้งที่ฉันต้องการ ข้อนี้เธอน่าจะถนัดนี่ และข้อสุดท้ายคนอย่างเธอไม่ควรมีความสุข จำเอาไว้”
“ครับ สิบจะจำเอาไว้”
Guest
