“ไม่เป็นไรครับ ผมตั้งใจซื้อให้ เห็นเจ้าเอยเค้าอยากกินมาหลายวันแล้ว และวันนี้ผมก็สัญญาว่าจะไปต่อคิวซื้อให้ อร่อยมั้ยครับ...เจ้าเอย” เขาตอบหญิงสาวแล้วนั่งลงไปคุยกับเด็กน้อยที่กำลังยืนทานไอติมด้วยความเอร็ดอร่อย
“คุณรู้ลูกจักลูกสาวดิฉันได้ยังไงคะ” เธอเอ่ยถาม เพราะยังไม่เชื่อในสิ่งที่ลูกสาวบอก
“บ้านพี่ฉลามเค้า..อยู่บ้านติดกับเราไงคะ...คุณแม่” เด็กน้อยที่กำลังทานไอติมอยู่รีบพูดขึ้นมา ก่อนที่เขาจะตอบ จากนั้นก็รีบทานไอติมต่อ
“ครับ ผมอยู่บ้านติดกับคุณ แล้วผมเคยคุยกับน้องเจ้าเอย แต่วันนี้โชคดีจังนะครับ ที่ได้เจอกับคุณแม่ของเจ้าเอยด้วย” เขายิ้มกว้างส่งให้เธอ
“ดิฉันต้องขอโทษก่อนนะคะ พอดีว่าสายแล้ว! คุณซื้อไอติมมาเท่าไหร่คะ” หญิงสาวปลดกระสะพายและกำลังจะควักเงินออกจากมาจ่ายเงินเป็นค่าไอติม
“ถ้าคุณจะจ่ายเงินค่าไอติม..ผมขอไม่รับ แต่ถ้าเปลี่ยนจากค่าไอติมมาเป็นเลี้ยงอาหารเย็นผมสักมื้อก็จะยินดีมากเลยครับ” ที่เขาพูดแบบนี้เพราะเคยได้กลิ่นอาหารเย็นโชยมาทุกวัน และก็เดาว่ามันต้องอร่อยแน่ ๆ”
“คุณแม่ขา เจ้าเอยไปเข้าเรียนก่อนนะคะ” สาวน้อยที่เดินไปนั่งทานไอติมหมดก็รีบตะโกนบอกคุณแม่ของเธอที่ยืนคุณกับเด็กหนุ่มอยู่
“ไปสิลูก แล้วไม้ไอติมหนูอย่าลืมทิ้งตรงถังขยะนะคะ”
“งั้นก็ได้ค่ะ แต่เย็นนี้ฉันอาจจะกลับค่ำหน่อย พอดีมีประชุม ถ้าคุณสะดวกก็เชิญที่บ้านเย็นนี้”
“กลับเย็นแบบนี้ แล้วใครรับลูกสาวให้ครับ
Guest
