“อย่าทำเลยแบบนี้เลย..ภัทรขอร้อง” เธอยอมรับว่าเสียงสั่นเพราะ หวาดหวั่นกับการกระของเขาเหลือเกิน ยิ่งดวงตาของเขาทำให้เธอแข้งขาอ่อนแรงไปหมด
“ไม่ต้องกลัวภัทรได้ร้องสมใจแน่” เขาพูดหน้าตาย ทำเหมือนตัวเอง ต้องปฏิบัติกับเธอแบบนี้ทุกวัน ทุกเวลาที่ต้องการ แล้วเธอก็ต้องมารองรับอารมณ์ ของเขาเหมือนนางบำเรอ
“ร้องไห้ทำไมภัทร ในเมื่อพี่กำลังสนองความรักของเธอที่มีให้พี่อยู่นี่ไง” สุดเขตรีบดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอด พร้อมกับพรมจูบไปที่หน้าผากมน
“คนหื่น ปล่อยนะ ถามภัทรบ้างหรือเปล่าว่าอยากให้พี่ทำแบบนี้ไหม” เธออยากจะกรีดร้องใส่เขา แต่ทำได้แค่ทุบอกเขาด้วยความอัดอั้นตันใจ
“ปล่อยภัทรนะ” เธอเสียงแข็งใส่เขา รู้สึกต่ำต้อยที่โดนรังแกอยู่ตลอดเวลา แถมยังไม่มีแรงสู้รบตบมืออะไรกับเขาได้อีก
“ทำใจยอมรับเถอะ ว่าภัทรก็ไม่ได้รังเกียจสัมผัสของพี่” เขาพูดเองเออเอง ก็ เพราะเขาเหนือกว่าไงทำให้เธอเคลิ้ม ใครบอกว่าเธอชอบสัมผัสของเขากันล่ะ
“คนเห็นแก่ตัว” เธอว่าเขาอย่างอัดอั้นตันใจ
“พี่ขอโทษนะ ไม่คิดว่าภัทรจะไม่เคย?”
“พี่ภูมิใจมากนักใช่มั้ย?”
“พี่ก็อยากเป็นคนแรกของภัทรไง”
“พี่ก็พูดเอาแต่ได้”
‘นี่เขาทำอะไรลงไป สิ่งที่เขาทำไม่หนีจากคำว่าข่มขื่น เขาทำอะไรลงไป เขาทำอะไรกับสิริภัทร’ ชายหนุ่มคิดอย่างนี้วนเวียนไปเรื่อย จนกระทั่งลมตัวลงนอนข้างหญิงสาวและหลับไปเพราะความเมา
Guest
