รอยรักราคีอสูร จบ(รีบอ่านก่อนติดเหรียญ)

คำโปรย 

“มานี่” ชายหนุ่มตัดสินใจฉุดหญิงสาวลงจากรถแล้วออกแรงลากให้เดินตามเขามา 

“โอ๊ย !! ฉันเจ็บนะ” นาฏยาร้องโอยครวญพยายามปลดมือของเขาออก “จะพาฉันไปไหน ?”  

เขาลากเหวี่ยงเธอเข้ามาในบ้านพักหลังเล็กแล้วย่างสามขุมเข้าหา สร้างความหวั่นวิตกจนต้องถอยหนี บัดนี้นาฏยาผู้เก่งกล้าคนเดิมได้จรลีหนีหายไปแล้ว เหลือไว้เพียงหญิงสาวผู้อ่อนหัดและหวาดกลัว 

“อย่าเข้ามานะ คิดจะทำบ้าอะไร ?”  

“ไหนว่ายอมแลกทุกอย่างไม่ใช่เหรอ พิสูจน์ให้เห็นหน่อยสิว่าทำได้จริงอย่างปากว่า”  

“จะทำได้หรือไม่ได้ไม่เกี่ยวกับคุณ ถอยออกไป กรี๊ดด”  

“ถ้าอยากแลกมาแลกกับผมนี่เป็นไร” ตะวันพุ่งกายเข้าประชิดคว้าร่างบางเหวี่ยงทีเดียวถลาลงไปนอนเท้งเต้งบนเตียงนอน  

“โอ๊ย ! ไอ้บ้า! เหวี่ยงลงมาได้มะ กรี๊ดด...”  

“มานี่” สิ้นเสียงคำรามรอดไรฟัน มือหนาคว้าหมับบนข้อขาบางข้างหนึ่ง  

“กรี๊ดด” 

ปึก ! 

“โอ๊ย !” 

ฝ่าเท้างามๆ สวมรองเท้าส้นสูงส้นแหลมปี๊ดอีกข้างถีบเข้ากลางหน้าอกกำยำสุดแรงเกิด ส่งผลให้ร่างหนาหงายตึงไปอีกทาง นาฏยารีบตะเกียกตะกายคลานหนีลงจากเตียง  

“ร้ายนักนะตัวแค่นี้” ร่างหนากระโจนทิ้งน้ำหนักทั้งหมดโถมทับลงไปบนแผ่นหลังบาง “แอ็ก !!” ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์วัดแจ้ง ทิ้งทับลงมาเล่นเอาจุก 

“ดูสิ คราวนี้จะหนียังไงได้อีก” เสียงกระซิบทุ้มๆ ดังแผ่วอยู่หลังใบหู  

นาฏยาได้แต่เขม่นเข่นเขี้ยวอยู่ในใจด้วยความเดือดดาล เขาเล่นทับลงมาทั้งตัวแบบนี้แค่จะอ้าปากเถียงยังทำไม่ได้ แล้วจะเอาปัญญาจากไหนมาสู้ได้ 

แต่ก่นด่าอยู่ในใจได้เพียงไม่นานร่างบางกลับถูกพลิกให้อยู่ในท่านอนหงาย นาฏยาเผลอถอนหายใจด้วยความรู้สึกโล่งเหมือนยกภูเขาทั้งลูกออกจากตัว แต่แค่อึดใจเดียวหลังจากนั้นร่างอันหนักอึ้งก็กดทับลงมาใหม่ 

“ถอยออกไปสิโว้ย ! เลิกทำแบบนี้เสียที อื้อ...” เธอเบี่ยงหน้าหนีสุดความสามารถเขายังตามเอาปากเหม็นๆ มาประกบได้อีก 

การกระทำของตะวันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกโกรธเกลียดภายในใจของนาฏยา หล่อนเกลียดเขา เกลียดบ้านหลังนี้ เกลียดจนแทบอยากฆ่าเขาให้ตายแล้วเผาร่างทิ้งไปพร้อมกับบ้านหลังนี้