เล่ห์ลวงบ่วงภุมริน (จบ)

“มานี่มา” 

เขากวักมือเรียกให้เดินไปหาหลังโต๊ะทำงาน เลขามือใหม่ส่ายหน้าดิ๊ก ไปแล้วไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง  

“จิ๊... ทำไมชอบขัดใจ” 

“แล้วทำไมชอบบังคับ” คนไม่เต็มใจโต้ตอบทันควันเช่นกัน 

“อยากรู้เหตุผลไหม มานี่สิจะเล่าให้ฟัง” เมื่อเห็นว่าแม่ตัวเล็กยังไม่ยอมขยับจึงเป็นฝ่ายลุกขึ้นไปหาเสียเอง 

หญิงสาวคอยระวังตัวอยู่แล้วถอยหลังกรูด แต่ก็ยังไม่ทันอยู่ดี เขาคว้าแขนเรียวรั้งให้เข้ามาใกล้แล้วใช้สองมือรวบเอวบาง ยกขึ้นไปวางไว้บนโต๊ะ เท้าสองแขนดักทางหนีไว้ทั้งซ้ายขวา โน้มหน้าเข้ามาคุยใกล้ ๆ ทำเอาเจ้าของร่างเล็กในวงแขนหายใจไม่ทั่วท้อง 

“ตอนแรกที่คุณช่วยเอาไว้ผมอยากขอบคุณ” เขาเริ่มอธิบาย 

“ต่อมาตอนที่โดนคุณด่าไล่ให้ไปตาย มัน... รู้สึกโดนใจ ลืมไม่ลง” 

ได้ยินเหตุผลของคนโรคจิตแล้วถึงกับอ้าปากหวอ ประทับใจเพราะถูกด่ามีคนประหลาดแบบนี้ด้วย 

“ส่วนตอนนี้ผมชอบคุณ ยิ่งเห็นท่าทางตื่น ๆ ยิ่งประทับใจ และยิ่งคุณหนีผมก็ยิ่งอยากได้” 

“คุณ... โรคจิตเหรอ”  

“เนี่ยเวลาคุณว่าผมแบบนี้ เห็นแล้วอยากจูบ” 

คนพูดหน้าตาเฉยตาเป็นประกาย แต่คนฟังช็อกตาตั้งหน้าเหวอไปแล้ว 

“จะบ้าเหรอ อุ๊ย !” 

ท่าจะอดใจไม่ไหวถึงได้จุ๊บริมฝีปากจิ้มลิ้มนั้นลงไปหนึ่งที คนถูกขโมยจูบหน้าแดงจัด คงโกรธขึ้นมาจริงจังแล้ว ไอ้เขาก็โรคจิตชอบดูเวลาหล่อนโกรธเสียด้วย เอาสิ... โกรธเลย โมโหมาก ๆ ยิ่งดูมีเสน่ห์ 

“ว๊าย ! ” จุ๊บปากไม่พอ ยังจะจุ๊บแก้มอีก กัส... 

“พรุ่งนี้ผมต้องไปตรวจงานแถวท่าเรือแหลมฉบัง เราไปเที่ยวทะเลกันนะ ถือโอกาสนี้ฮันนิมูนรอบแรก”  

“เชิญไปคนเดียวเลย ฉันจะลาออก” ยอมตกงานดีกว่า อยู่ไปมีแต่จะเสียเปรียบมากขึ้น 

ผลักอกคนฉวยโอกาสออกห่างแล้วกระโดดผล็อยลงจากโต๊ะเตรียมเผ่น ไม่ทงไม่ทำมันแล้วงานการ แต่แล้ว... 

“ว๊าย ! ” 

ตกอยู่ในการจับจ้องของราชสีห์มีหรือจะหนีรอด เขาจองแล้วต้องได้ ไม่ให้ก็จะเอา 

ข้อมือบางถูกคว้า กระตุกนิดเดียวร่างอรชรก็ปลิวมาให้เขาโอบได้ถนัดถนี่ คนตัวเล็กในอ้อมกอดดิ้นขลุกขลัก จอมฉวยโอกาสเลยกระชับเอวบางอุ้มให้เท้าลอยขึ้นจากพื้นเสียเลย 

“ดีเหมือนกัน ลาออกจากตำแหน่งเลขาแล้วมาเป็นเมียเจ้าของบริษัทแทน จะให้ดีมีลูกน่ารักๆ สักคนสามีจะปลื้มมาก”  

นรินธิภาพยายามตั้งสติ ท่านี้อันตรายเกินไป หลบไม่ได้หนีก็ไม่พ้น เดี๋ยวนะ! ในเมื่ออีตาเพี้ยนบอกว่าชอบเวลาเธอโกรธ ปลื้มเวลาถูกด่า ถ้าอย่างนั้น.... 

ใบหน้าสวยเป็นฝ่ายเคลื่อนเข้าไปใกล้ สีหน้ากรุ่นโกรธเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นยั่วเย้า มือบางวางอยู่บนอกกว้าง เปลี่ยนจากผลักมาลูบไล้ ไม่ได้รู้เลยว่ากำลังเล่นอยู่กับเปลวไฟร้อนแรงพร้อมแผดเผาเธอให้เป็นจุล 

“อยากได้เจ้าตัวน้อยกี่คน ต้องดูฝีมือคุณก่อนสิคะ อื้อ...” แทนที่จะให้ผลตรงกันข้ามตามแผน แต่การยั่วยวนของหญิงสาวกลับไปกระตุ้นต่อมนักล่าของเขา 

ริมฝีปากร้อนผ่าวฉกวูบลงบนกลีบปากอิ่ม บดขยี้จุมพิตราวกับหิวโหยมานานแรมปี ท่อนแขนแข็งแรงตระกองกอดบั้นท้ายสะโอดสะองมาวางไว้บนโต๊ะทำงาน กวาดสิ่งระเกะระกะบนโต๊ะทิ้งไปจนหมด โน้มกายลงต่ำบังคับให้เรือนร่างอรชรนอนราบไปกับโต๊ะ ต้นขากำยำแทรกเข้ามาอยู่ระหว่างเรียวขางามเสลาพาเอาชายกระโปรงพลิ้วบานเลิกขึ้นไปกองอยู่บนต้นขานวลเนียน ประสานสองมือไว้กับฝ่ามือนุ่มนิ่มข้างศีรษะ บดเคล้าจุมพิตเรียกร้องดุดันราวกับต้องการดูดกลืนจิตวิญญาณ กว่าจูบกระชากวิญญาณจะหยุดลงก็เล่นเอาสาวน้อยด้อยประสบการณ์ระทดระทวยหมดสิ้นเรี่ยวแรง หากนี่ไม่ใช่ห้องทำงานอาร์เธอร์ไม่มีทางหยุดเพียงเท่านี้แน่ 

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว จะให้คนพาคุณไปเก็บของ เราเดินทางกันวันนี้เลย” พูดทั้งหายใจหอบกระเส่า แนบหน้าผากของตนไว้กับหน้าผากของคนด้างล่าง ลมปากเป่ารดอยู่บนกลีบปากสาวยามเปล่งวาจา ไม่อยากห่างกันเลยแม้แต่วินาทีเดียว ให้ตายสิ !! 

https://www.mebmarket.com/ebook-261912-%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%AB%E0%B9%8C%E0%B8%A5%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%9A%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%A0%E0%B8%B8%E0%B8%A1%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%99 

********************************************************** 

เล่ห์ลวงบ่วงภุมริน มีภาคต่อดังนี้ค่ะ