เกลียดตัวเองที่ไม่ยอมลืม

     น่านนทีทิ้งตัวนอนแผ่หลาอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ ใบหน้าเคร่งขรึมราวกับมีเรื่องให้คิดไม่ตก เมื่อนึกถึงใบหน้าหวานปนเศร้าของธาริกา แม้จะรู้สึกผิดที่หลอกให้เธอรัก และมอบความสาวให้เชยชม แต่เขาก็ไม่อาจกลับไปแก้ไขอะไรได้ มีแต่ต้องเดินหน้าต่อถึงแม้จะรู้ว่าผิดที่ดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ 

         “มึงยังไม่ลืมปออีกเหรอวะ รายนั้นเขามีลูกมีผัวไปแล้ว มึงควรอยู่กับปัจจุบัน ไม่ใช่ไปลงกับผู้หญิงอีกคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ บอกตรง ๆ กูสงสารแยม อีกอย่างมันเป็นเรื่องระหว่างมึงกับไอ้จอม ไม่ใช่ไปลงกับคนอื่น” 

         “หึ...ถ้ามึงสงสารกูยกให้เอาไหม อีกไม่กี่เดือนกูก็คงเบื่อและก็เขี่ยทิ้ง” น่านนทีพูดอย่างไม่สนใจ ยังคงกระดกเหล้าเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า 

         “มึงพูดแบบนี้ได้ไงวะ นั้นเมียมึงทั้งคนเลยนะโว้ยเขาทำอะไรผิด มึงยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า สักวันมึงจะเสียใจ และมึงก็ไม่ควรล้อเล่นกับความรู้สึกใครด้วย กูผิดหวังในตัวมึงจริง ๆ กูไม่น่าเป็นเพื่อนมึงเลยวะ” ชลลธีกระชากคอเสื้อของเพื่อนขึ้นด้วยความโมโห ไม่คิดว่าน่านนทีจะเลือดเย็นขนาดนี้ แถมยังนิ่งไม่ตอบโต้ 

         “เหรอ...กูว่ามึงปล่อยกูดีกว่า กับอีแค่นอนด้วยกันไม่กี่ครั้งเรียกเมีย กูกับมึงคงมีเมียนับไม่ถ้วนหรือว่ากูพูดผิด” น่านนทีปัดมือชลลธีออก อย่างความรำคาญ 

         "มันไม่เหมือนกัน ผู้หญิงพวกนั้นซื้อได้ด้วยเงิน แต่แยมไม่ใช่" 

         "แล้วไง...ขนาดแยมยังไม่เดือดร้อน แล้วมึงจะเดือดร้อนแทนทำไม" 

         “โอเค...เชิญมึงมีความสุขกับการแก้แค้นบ้าบอของมึงไปเถอะ สักวันมึงจะไม่เหลือใคร” ชลลธีเตือนด้วยความหวังดี ตามประสาคนรักเพื่อน ไม่อยากให้เพื่อนถลําลึกไปมากกว่านี้ คนเราทุกคนมีความรู้สึก แต่จะเลือกแสดงออกมาด้านไหน