(นิยายสั้นกระชับฉับไวนะคะ อัพตัวอย่างได้ไม่เยอะนะคะ)
ตัวอย่างบางส่วน
“พี่อ้าว! เบาๆ หน่อยสิ ลันเกือบล้มแล้วนะ” คนถูกลากให้มาที่โซฟาแทนอัญญิสาโอดครวญ ก่อนจะก้มหน้าหนีสายตาดุราวกับเสือ
“ก็ไม่ล้มไม่ใช่เหรอ”
ลัลนาได้ยินแล้วก็เงยหน้ามองเพียงนิดแล้วกลับไปก้มหน้าต่อ ด้านอติคุณก็กระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ จน ลัลนาสะดุ้ง แต่ก็ยังเลือกที่จะก้มหน้าต่อ
“ลันทำแบบนี้ทำไม ไม่รู้หรือไงว่าทุกคนเป็นห่วง” อติคุณเปิดฉากใส่ทันที แล้วไม่ชอบใจมากด้วยที่ลัลนาเอาแต่ก้มหน้าหนีความผิด
ลัลนาอยากแย้งกลับไปดังๆ เหลือเกินว่าถ้าเป็นห่วงเธอจริง ทำไมต้องบังคับให้เธอแต่งงานกับคนที่เธอไม่เคยเห็นหน้าด้วย ทั้งที่เธอเพิ่งเรียนจบ แต่พ่อกับแม่กลับพูดว่าเรียนจบแล้วก็ถึงเวลาแต่งงานเสียที ทำเอาเธอช็อก ไม่พูดกับท่านเป็นเดือน
“ทำไมไม่ตอบพี่”
“ก็แล้วใครบ้างที่เป็นห่วงลัน” ลัลนาตอบกลับเสียงสั่นๆ
“ลัน! อย่ามาย้อนพี่” อติคุณถอนใจแรงๆ แล้วหากอีกฝ่ายยังเป็นเด็ก เขาจะหวดก้นให้สักทีสองที โทษฐานก่อเรื่องจนผู้ใหญ่เป็นห่วง
“ก็ลันพูดความจริง”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Guest
