มาเฟียรสโรบัสต้า

"ถ้าฉันเป็นคนขยับ ฉันจะถือว่าคืนนี้เป็นค่าตัวของฉันนะ" อาเหว่ยตรึงสะโพกสวยเอาไว้แน่น พยายามอดทนไม่ให้เป็นฝ่ายโยกสะโพกกระแทกเธอ อย่างที่สมองกำลังสั่งให้เขาทำ

"หน้าเลือด! " นิษฐาว่าให้เขาด้วยอารมณ์ คำพูดของเขาทำให้เธอเริ่มขยับตัว ไม่มีความเจ็บปวดเช่นคืนแรกอีกแล้ว

จังหวะเอวของเธอเมื่อเริ่มขยับจึงเต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนา ทุกจังหวะปลุกความต้องการในตัวเองให้สูงขึ้นๆ ยิ่งสูงเธอก็ยิ่งรัว จนวินาทีหนึ่งที่เธอจะแตกสลาย อาเหว่ยก็รั้งเอวเอาไว้จนเธอชะงัก

"อาเหว่ย" เสียงท้วงอ้อนวอน เมื่ออารมณ์รัญจวนถูกขัดขวางอีกครั้ง

"ขอร้องฉันสิ" อาเหว่ยเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า ลมหายใจร้อนผ่าว หัวใจของเขาเต้นแรงจนอกกระเทือนไม่ต่างจากคนตรงหน้า แต่ความต้องการให้เธอสยบต่อเขายังอยู่ในทุกความรู้สึก

"อึก! " นิษฐาหลับตา ครางรับความจุกเมื่อเขากดเอวเธอรับตัวตนของเขาอีกครั้งอย่างแรง ก่อนจะปล่อยให้เธอขยับตามอารมณ์และรั้งเธอไว้อีกครั้ง เมื่อเธอครางรัญจวน

"ว่าไงนิษ อยากได้ฉันมั้ย" อาเหว่ยต้องการแค่คำเดียวที่เธอจำนน กดเธอลงไปครอบครองเขาอีกครั้งจนมิด แต่ก็ต้องรีบขยับออกอย่างรวดเร็ว เพราะเขาเองก็เจียนระเบิดอยู่แล้ว

นิษฐาส่ายหน้าช้าๆ แต่ร่างกายของเธอยอมจำนนไปแล้ว แววตาอ้อนวอนของเธอแพ้ต่อความต้องการของร่างกาย สองมือคว้าคอเขาเอาไว้แน่น ก้มลงจูบปากร้ายกาจของเขา กดตัวเองเข้าครอบครองแก่นกายเขาทีเดียวจนมิด และขยับอย่างรีบร้อน

.

.

.

.

"เก่งมาก ผู้หญิงของฉัน" อาเหว่ยพูดพร้อมกับคว้าลำคอระหงเข้ามาจูบอีกครั้งอย่างเต็มอารมณ์