อัลฟ่าหนุ่มจู่โจมริมฝีปากบางนั้นทันที วันนี้อันธิกานุ่มนิ่มน่ากินเป็นอย่างมาก โอเมก้าหนุ่มยิ้มจนแก้มเป็นก้อนกลมตั้งแต่เช้า ไหนจะปากหนุบหนิบยามพูดคุยกับญาติๆหรือเพื่อนๆจากที่บริษัท แม้จะเจอหน้ากันทุกๆวัน นอนกอดกันในทุกๆคืน แต่บวรวงศ์กลับไม่รู้สึกเบื่อโอเมก้าคนนี้เหมือนคู่นอนคนอื่นๆเลย กลับรู้สึกต้องการอันธิกามาขึ้นเรื่อยๆ จนบวรวงศ์รู้สึกกลัวความรู้สึกของตัวเอง
ลมหายใจร้อนของบวรวงศ์เป่ารดกับต้นคอของอันธิกา พักหลังมานี้อัลฟ่าหนุ่มมักชอบมาคลอเคลียร์บริเวณนี้มากเป็นพิเศษ อันธิกากำลังตัวสั่นกับการเล้าโลมของคุณสามีอย่างเป็นทางการของเขา มือบางยกขึ้นวางบนไหล่หนา เพชรเม็ดงามสะท้อนแสงไฟภายในห้อง โอเมก้าร่างบางจ้องมองแหวนแต่งงานบนนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง ในขณะที่บวรวงศ์นั้นกำลังโลมเลียตัวของเขาอย่างหื่นกระหาย
ทั้งสองล้มตัวลงบนเตียงหนา จนกลีบกุหลาบเหล่านั้นลอยฟุ้งกระจาย หากแต่ในเวลานี้ทั้งบวรวงศ์และอันธิกา ต่างไม่มีสติสนใจสิ่งรอบกายแล้ว ไฟหามารมณ์กำลังเผาไหม้เขาทั้งสอง ความต้องการภายในตัวของอัลฟ่าเพิ่มสูงขึ้นจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้
“พะ พี่สอง…”
อันธิกาเสียงสั่นไหว ร่างบางเองก็สั่นไม่ต่างไปจากเสียง คนตัวเล็กจ้องมองดวงตาที่เปลี่ยนสีไปมาของบวรวงศ์ ส่วนอัลฟ่าตัวหนาก็หายใจหอบ ร่างกายชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งที่ห้องนี้เปิดแอร์หนาว
“พี่สองจะรัทหรอครับ”
“คิดว่า คิดว่าน่าจะใช่”
อันธิกากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ภาพของภัทรในวันที่เจอที่อยู่โรงพยาบาลลอยเข้ามา อัลฟ่าหนุ่มก้มลงมาจูบอันธิกาอีกครั้ง บวรวงศ์กำลังต่อสู้กับตัวเองอย่างหนักหน่วง จูบที่แสนรุนแรงจนอันธิกาแสบริมฝีปากไปหมด ลิ้นร้อนของอัลฟ่าหนุ่มแตะสัมผัสภายในโพรงปากของเขาอย่างจาบจ้วง อัลฟ่าหนุ่มดูดขบลิ้นของอันธิกาอย่างเอาแต่ใจ
ไม่นานทั้งสองก็ไร้ซึ่งเครื่องนุ่งห่ม กลีบดอกกุหลาบกระเด็นกระจัดกระจายไปทั่วเตียง ข้อมูลบางของอันธิกาถูกกดยึดไว้กับเตียง บวรวงศ์สร้างรอยแดงตามคอขาวไล่ลงมาจนถึงอกเนียนของอันธิกา เม็ดทับทิมสีหวานถูดเรียวลิ้นตวัดหยอกล้อ อันธิกากำลังถูกอัลฟ่าคนนี้มอมเมา หากแต่มันเต็มไปด้วยความรุนแรงกว่าปกติเป็นเท่าตัว
หน้าท้องเนียนเกร็งตัวยามที่ริมฝีปากร้อนของบวรวงศ์จูบผ่าน โอเมก้าตัวบางกัดริมฝีปากแน่นเพราะความเสียวซ่าน ข้อมือบางของอันธิกาได้รับอิสระแล้ว แต่เปลี่ยนมาจิกหัวไหล่หนาของบวรวงศ์แทน อัลฟ่าหนุ่มยันตัวขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของบวรวงศ์เปลี่ยนสีเป็นสีทองถาวรแล้ว
อันธิกาสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเกรงกลัว แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ เพราะไว้ใจว่าชายผู้เป็นที่รักคนนี้จะไม่กระทำกับตนจนต้องล้มหมอนนอนเสื่อแน่ๆ เรียวขาขาวของอันธิกาถูกจับแยกออกจากกัน พร้อมกับร่างหนาของอัลฟ่าหนุ่มขยับเข้ามานั่งตรงกลาง บวรวงศ์หลุดการเล้าโลมทุกอย่าง ในตอนนี้ตัวตนของเขาร้อนจนเกือบปริแตก อัลฟ่าหนุ่มไม่สนใจเลยว่าช่องทางของโอเมก้าหนุ่มพร้อมไหม
แรงกระแทกที่เกิดขึ้น ทำเอาคนตัวบางถึงกับจุกจนลืมหายใจ สองมือบางกำผ้าปูที่นอนแน่น พลางกัดริมฝีปากจนรู้สึกได้ถึงรสผาดของเลือด อัลฟ่าหนุ่มหยุดนิ่งเพราะทั้งเกร็งทั้งเสียว จนอันธิการู้สึกได้ถึงบางอย่างในตัวของเขา มันกำลังสั่นน้อยๆอยู่ข้างใน เมื่อปรับสภาพได้อัลฟ่าหนุ่มก็เริ่มโหมกระหน่ำ ออกแรงกระแทกร่างบางอย่างหนักหน่วง ทำตามความต้องการของตัวเอง จนโอเมก้าร่างบางหัวสั่นหัวคลอน
“อ้ะๆ พะ พี่สองครับ พะ พี่สอง…”
อันธิกาพยายามเรียกชื่อคนรัก บวรวงศ์ในเวลานี้ไม่ใช่บวรวงศ์คนเดิม สัญชาติญาณความดิบเถื่อน อันเป็นพื้นฐานนิสัยของสัตว์ป่า กำลังรุมกัดกินบวรวงศ์อยู่ในขณะนี้ อันธิกาอยากจะหยับตัวหนี แต่ร่างกายของเขาไม่อาจที่จะขยับไปไหนได้ ไหนจะความเสียงและอารมณ์ความต้องการของอันธิกาที่พุ่งสูงขึ้นนั่นอีก
มือหนาของบวรวงศ์หันมาจับส่วนที่อ่อนไหวของคนใต้ร่าง อันธิกาหายใจหอบพร้อมกับความเสียวที่เพิ่มขึ้น มือหนาจับส่วนที่ของไหวของเขารูดขึ้นลงช้าๆ อันธิกาหันหน้าควานหาอากาศเข้าปอด ร่างบางบิดเร้าอย่างรุนแรงเพราะความเสียวที่ไม่อาจควบคุมได้
“อื้ออ!!!”
บวรวงศ์กำลังจะถึงฝั่ง อัลฟ่าหนุ่มออกแรงกระแทกมาไม่ยั้ง ราวกับเอวสอบของเขาเป็นเครื่องกระแทกอย่างดี ไม่รู้เหนื่อยไม่รู้เมื่อย เสียงครางของโอเมก้าตัวบางดังเป็นระยะ ยิ่งเพิ่มความกระสันให้กับอัลฟ่าเป็นอย่างดี บวรวงศ์กัดฟันแน่น พร้อมกับออกแรงกระแทกโดยที่ไม่รู้สึกเหนื่อย
ไม่นานโอเมก้าตัวบางก็ถึงฝั่งก่อน ของเหลงสีขาวขุ่นพุ่งกระเด็นมาเต็มหน้าท้องของอันธิกา โอเมก้าหนุ่มนอนหายใจหอบ แต่ภารกิจยังไม่สิ้นสุด แม้ว่าเขาจะถึงฝั่งแล้วแต่อัลฟ่าตัวหนานั้นยังออกแรงกระแทกเขาอยู่ บวรวงศ์กลับมาเป็นคนเดิมแล้ว ดวงตาของเขากลับคืนเป็นสีน้ำตาลดังเดิม พร้อมกับอาการเกร็งตัวของแท่งเนื้อของเขา อัลฟ่าหนุ่มกัดฟันกระแทกอีกสองสามครั้ง ก่อนจะปลดปล่อยของเหลวของตัวเองเข้าในตัวของอันธิกาทุกหยาดหยด
บวรวงศ์ก้มลงมาจูบปลอบภรรยาป้ายแดงของเขาอย่างรู้สึกผิด ริมฝีปากของอันธิกามีรอยเลือดเล็กน้อย หากแต่อัลฟ่าหนุ่มกลับจูบดูดดื่มไปเสียหมด ทั้งสองนอนหายใจหอบ โดยที่บวรวงศ์ยังไม่ถอนตัวตนของเขาออกจากร่างบาง
“พี่ขอโทษ เจ็บไหมคนดี”
บวรวงศ์จูบหนักลงหน้าผากมนของอันธิกา ซึ่งโอเมก้าร่างบางก็กำลังลืมตามองเขา สายตาอันแสนไร้เดียงสาของอันธิกานั้น ทั้งน่ารักทั้งอันตรายต่อใจของอัลฟ่าหนุ่ม
“ไม่ครับ”
อันธิกาตอบเสียงแผ่วเบา เขาหมดแรงแล้ววันนี้ หมดแรงแบบหมดแรงจริงๆ นึกขอบคุณที่บวรวงศ์ไม่รุนแรงกับเขามาก
“ไปอาบน้ำกันนะครับ”
Guest
