พักหัวใจมาเจอรัก

"คุณทำเสื้อฉันเปียก คุณจะหนีไปง่ายๆเหรอ"

แขนเรียวถูกคว้ามาจับไว้แน่นพร้อมทั้งดึงรั้งจนร่างบางตกเข้ามาอยู่แนบอกของอีกฝ่าย

"ปล่อยนะ ก็ขอโทษแล้วไง" เสียงเย่อหยิ่งถือตัวพร้อมทั้งพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะเกี่ยว แต่อารามขนาดหุ่นที่แบบบางเล็กกะทัดรัดทำให้เสียการทรงตัวได้ง่ายจนล้มคะมำลงกระแทกพื้น โชคดีที่บริเวณป่าเต็มไปด้วยเศษใบไม้และต้นหญ้าทำให้ทั้งคู่ไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก

"เด็กดื้อ!" อาจารย์สาวดุเข้าให้หลังจากสบถหยาบคายกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น รู้เธอไม่ตั้งใจแต่ถ้าเมื่อครู่เธอฟังกันบ้าง คงไม่ล้มทับกันแบบนี้

"ไม่ดื้อ! ก็บอกให้ปล่อยทำไมไม่ปล่อย เพราะคุณนั่นแหละจับฉันไว้จนกลิ้งลงมาแบบนี้ แล้วยังไม่ยอมปล่อยอีกมีหน้ามาด่าฉันว่าเด็กดื้ออีก" เด็กสาวเถียงไม่ยอมแพ้ เจ็บตัวไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้ ไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าอุบัติเหตุเมื่อครู่เกิดขึ้นเพราะเธอ

คนฟังเลือดขึ้นหน้ากับทุกสิ่งที่อย่างที่ถูกโทษว่าเป็นความผิดของตน บางเรียวเปลี่ยนจากจับแขนของอีกฝ่ายมาเป็นจับล็อกใบหน้าคมสวยไว้แน่น ตรึงไม่ให้เธอดิ้นก่อนจะประกบริมฝีปากเข้ามายุติเสียงแหลมที่คอยแต่อาละวาด

เตือนใจตาโตในสิ่งที่อาจารย์สาวทำต่อเธอ ก่อนจะเริ่มดิ้นรนผลักไสเมื่อความร้อนชื้นเริ่มลามปามลามเลียเข้ามาในตัวเธอ แต่ทว่ายิ่งดิ้นรน มือปลาหมึกยิ่งบีบรัดรอบตัวเธอแน่นขึ้นจนการดิ้นรนไม่มีประโยชน์อะไร เมื่อเห็นร่างบางค่อยๆสงบลง อัยยาจึงเริ่มขยับตัวขึ้นพร้อมทั้งโน้มนำพาให้เด็กสาวนอนราบลงกับผืนป่าที่เปรียบดั่งฟูกนอนธรรมชาติที่โอบล้อมด้วยต้นไม้เป็นส่วนตัว

จมูกโด่งขยับย้ายต่ำลงมาที่เนินออกนูนอวบ สูดกลิ่นหอมสดชื่นเข้าเต็มปอดพร้อมทั้งกดจูบขบเม้มจนเกิดรอยแดงตัดกับผิวขาวผ่องเป็นยองใยทั้งเนื้อทั้งตัว นิ้วเรียวขยับรั้งเสื้อยืดตัวบางแบบผ้ามัดย้อมพื้นเมืองให้เลิกขึ้นไปกองบนฐานเนื้อหนั่นแน่น ก่อนที่สายตาคมปลาบจะประเมินไปที่ใบหน้าคมสวยที่กำลังแดงกล่ำปิดตาแน่นด้วยความรู้สึกหลากหลายยากจะบรรยาย

เตือนใจพยายามปล่อยตัวตามสบายไม่เกร็งไปกับฝ่ามืออุ่นๆที่แนบเข้ามาตามเนื้อตัวของตน โดยเฉพาะตอนที่อีกฝ่ายปลดเปลื้องชั้นในเปิดเผยความงดงามหอมหวานให้ประจักษ์สู่สายตาร้อนแรง

สุ่มเสียงหวานล้ำแห่งความสับสนลอดไรฟันเรียงสวยออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อทรวดทรงถูกสัมผัสด้วยความร้อนชื้นร้ายกาจ อารมณ์ในกายเดือดพล่านกับประสบการณ์แบบใหม่ที่ยังไม่เคยได้สัมผัสสักครั้งในชีวิต