เสน่หาวิชามาร

เมื่อความรักที่ทุ่มเท ไม่อาจสู้คนที่อยู่ในใจของนางในดวงใจคนนั้นได้ พร้อมกับรู้สึกเสียหน้าเมื่อได้รู้ว่าคนระดับนายอติชน ทายาทห้างดังร่ำรวยมหาศาล ต้องพ่ายแพ้ให้กับไอ้เด็กกำพร้าที่เป็นคนที่อยู่ในใจของเธอมาแต่ต้น เมื่อถูกแย่งชิงคนรักไป ความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้ยิ่งมากเท่าไหร่ มันยิ่งแปรเปลี่ยนเป็นความแค้นพยาบาทรอเวลาปั่นป่วนจองล้างจองผลาญ ให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงความสูญเสียบ้าง ศัตรูหัวใจของเขาจะต้องรู้สึกทุกข์ทนมากกว่าเป็นพันเท่า!  

 หมากเกมนี้ถูกวางไว้อย่างเป็นระบบ โดยมีเด็กสาวคนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวมาก่อน แต่ถูกวางให้กลายเป็นเบี้ยตัวหนึ่งที่จะทำให้เขาพิชิตชัย สกาวเดือน เด็กสาวผู้บริสุทธิ์ไร้เดียงสา ลูกบุญธรรมของมารหัวใจ จะต้องเป็นคนที่รับผิดชอบและชดใช้ความรู้สึกเสียหน้าของเขาอย่างสาสม! 

แต่เมื่อแผนการทำลายครอบครัวบัวหอมและแดนไตร ที่มอบให้สกาวเดือนเป็นคนดำเนินการ นั้นไม่สำเร็จ อติชนยืนยันให้เธอไปจากชีวิตและอย่ามาให้เขาเห็นหน้าอีก เด็กสาวตกใจที่อยู่ๆชายหนุ่มที่คิดว่าเป็นคนรักจนยินยอมทำเพื่อเขาทุกอย่าง ในวันนี้กลับผลักไสทอดทิ้งไม่ใยดี  

ที่ผ่านมาเธอทำตามความต้องการอันเลวร้ายของเขาทุกอย่าง ด้วยความคิดว่าผู้ชายคนแรกคือทุกอย่างของชีวิตก็เลยทำตามทุกอย่าง เพื่อจะยื้อให้เขายังอยู่ “หนูอาจจะท้องลูกของคุณอยู่ก็ได้” นึกอะไรไม่ออกก็หยิบยกเรื่องประจำเดือนที่ขาดหายไปมาเป็นข้ออ้างหวังให้เขาใจอ่อนและยอมอ่อนให้เธอบ้าง  

เมื่อได้ยินดังนั้น สายตาจัดจ้าตวัดมองด้วยความฉุนเฉียว ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาเมื่อเห็นถึงความคิดโง่ๆตื้นเขินของเด็กบ้าคนนี้ “เธออย่าคิดว่าอะไรจะเปลี่ยนนะลูกจัน ถ้าวันไหนเธอเอาเรื่องท้องมาอ้างกับฉัน เธอจะไม่มีวันได้เจอฉันอีก ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอมากไปกว่าผู้หญิงที่มีไว้เป็นที่ระบายเรื่องอย่างว่า ฉันจะไม่รับผิดชอบอะไรเธอทุกกรณีอย่าพยายามเรียกร้องอะไรมากมาย” ให้สารภาพตามความจริงจากใจ สกาวเดือนไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่เขาต้องการและเขายังยืนยันว่าไม่รับผิดชอบเธอในทุกกรณี  

“ทำไมคุณพูดกับหนูแบบนี้ล่ะคะ คุณได้ทุกอย่างไปหมดแล้ว หนูทำตามที่คุณบอกทุกอย่าง ตอนนี้หนูไม่มีที่ไปที่ไหน คุณอย่าทิ้งหนูไปเลยนะคะ ถ้าหนูท้องกับคุณ หนูขอร้องให้คุณรับผิดชอบได้ไหม” ร้องห่มร้องไห้หวาดกลัวการถูกทอดทิ้ง ทรุดตัวลงร่ำร้องอ้อนวอนให้เขาอยู่ แต่นั่นยิ่งทำให้คนฟังรำคาญและโกรธที่เธอพูดไม่รู้เรื่องเสียที  

“กล้าดียังไงมาอ้างเรื่องท้องกับฉัน ให้ทำเรื่องอะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่างเธอจะเรียกร้องอะไร ไสหัวไป!”  

“เขาไล่หนูออกจากบ้านแล้วหนูไม่มีที่ไป คุณอย่าไล่หนูเลยนะคะ หนูไม่รู้จะไปที่ไหน” พ่อบุญธรรมไม่ยินยอมให้เธอเก็บข้าวของสักชิ้นในบ้าน ไล่เธอมาแต่ตัวเพราะบังอาจทำเรื่องชั่วช้าที่ทำให้เขากับภรรยาสาวผิดใจกัน 

“นั่นมันเรื่องของเธอ จะไปอยู่ที่ไหนก็ไปเถอะ เรื่องแค่นี้ทำให้สำเร็จไม่ได้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่ใครเขาจะต้อนรับและให้ความช่วยเหลือเธอ” อติชนมีความเห็นแก่ตัวที่ชั่วช้าในสายตาของเด็กสาว เขาเคยเป็นทุกอย่างในชีวิตของเธอช่วงหนึ่ง แต่ตอนนี้เขาคือมารร้ายที่ทำลายทั้งชีวิต  

“ทำไมคุณพูดกับหนูแบบนี้ ไหนคุณบอกว่ารักและหวังดีกับหนูไงคะ” เพราะความกลัวและหนาวเหน็บใจ เลยยังหวังว่าจะยื้ออติชนไว้ได้ ถ้าเธอเสียพ่อบุญธรรมไป แต่อย่างน้อยยังมีชายผู้เป็นคนแรกและเป็นทุกอย่าง 

“เธอก็เชื่อคนง่ายเหมือนกันนะลูกจัน แค่ฉันโกหกว่ารักและหวังดี บอกให้ทำอะไรก็เชื่อเสียจนทำได้ทุกอย่าง ใครมันจะไปรักเด็กกะโปโลไม่รู้จักโตอย่างเธอ แล้วยิ่งวางแผนจะใช้ชีวิตด้วยยิ่งไม่เคยมีอยู่ในหัวฉันเลย แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ เธอมันโง่เอง คนโง่ก็เป็นเหยื่อง่ายๆแบบนี้แหละ” ว่าจบเตรียมจะปิดประตูใส่แต่มือบางยื่นเข้ามาจับขอบเหลี่ยมประตูไว้ด้วยความใจเสีย จนมันงับปิดกระแทกจนนิ้วบวมปูดแทบทุกนิ้ว  

เธอร้องไห้จ้ากับความเจ็บปวด แต่ยังมือกาวไม่ยอมปล่อยจากบานประตู ยื้อไว้แม้นิ้วแทบแตกหัก “คุณอาร์ตขา อย่าทำกับหนูแบบนี้ คุณบอกว่าจะรับผิดชอบหนู” 

“ตอนนั้นอารมณ์มันพาไป ฉันจะไม่มีวันฝืนใจรับผิดชอบชีวิตเด็กผู้หญิงกะโปโลแต่ใจแตกโง่เง่าอย่างเธอเด็ดขาด ชีวิตฉันจะล่มจม!” ด่าชนิดที่ว่าไม่สนใจภาพลักษณ์สุภาพบุรุษที่เพียรสร้างมาแม้แต่น้อย เขาไม่จำเป็นต้องสร้างภาพอะไรแล้วเพราะยัยหน้าโง่คนนี้ทำไม่สำเร็จ แยกบัวหอมออกจากไอ้เด็กวัดนั่นไม่ได้และอีกอย่างเขา ‘ได้’ แล้ว ไม่จำเป็นต้องญาติดี 

“ฮือ อย่าทำกับหนูแบบนี้” เด็กสาวยังร้องห่มร้องไห้ หวาดกลัวกับอนาคตที่มืดมน พึ่งรู้ตัวว่าวุฒิภาวะยังน้อยเกินกว่าจะตัดสินใจอะไรเองได้ก็ตอนที่ถูกพ่อบุญธรรมขับไล่ เธออายุแค่สิบแปดแต่เสียผู้เสียคน เสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตให้กับคนที่รังเกียจเธอราวกับไส้เดือนกิ้งกือ แล้วสุดท้ายยังเสียพ่อบุญธรรมที่พึ่งพิงสุดท้ายไปอีก เธอทำตัวเองทั้งนั้น  

“ถอยออกไปจากบ้านฉัน ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!” ขู่ด้วยความรำคาญ ผู้หญิงไร้ประโยชน์คนนี้กำลังจะทำให้เขาเสียเวลาในการเล่นสนุกกับนางแบบสาวหุ่นสะท้านโลกที่นอนรออยู่ในห้อง 

“อย่าทำแบบนี้กับหนูเลยนะคะ หนูไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ” ยื้อยุดฉุดกระฉากประตูกันไปมาจนนิ้วบอบบางแตกช้ำ ชายหนุ่มเห็นเธอเจ็บจึงยอมหยุดงับประตู แต่ไม่ได้หมายความว่าจะรับเข้ามาในบ้าน  

“ก็ไปอยู่ในที่ที่เธอจากมาสิ ที่วัดหรือไม่ก็กองขยะแถววัด!”  

คำพูดของเขาคมปราบราวกับสายฟ้าฟาดลงทั้งใจทั้งสมอง มือบางตกลงข้างตัว หมดแรงจะยื้อยุดอะไรทั้งสิ้น แววตาปวดร้าวสุดขั้วหัวใจ สิ่งที่ได้ยินมันโหดร้าย เธอรับมันไม่ไหว สุดท้ายโลกก็โหดร้ายและไม่เคยปราณีชีวิตที่ทุกข์ทนของเธอเลย เด็กสาวร้าวรานใจ รับไม่ได้กับการกระทำของชายที่ครั้งหนึ่งเธอเชื่อว่าเขารักและหวังดี เชื่อสนิทใจจนยินยอมทำตามทุกสิ่งอย่าง  

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูดอะไรอติชนเลยถือว่ามันเป็นการยอมรับในทุกสิ่งที่เกิดขึ้น มือหนาผลักดันร่างบางออกห่างจากประตูอย่างง่ายดายเหมือนเคย จากนั้นปิดกระแทกลงพร้อมกับเจ้าของบ้านเดินกลับขึ้นห้องพัก สิ่งที่เขาต้องทำต่อจากนี้มันสนุกกว่าการที่จะต้องมัวนึกถึงเด็กไม่ได้เรื่องคนนั้น ที่ทำตามแผนที่เขาวางไว้ไม่สำเร็จ ร่างสูงเดินเข้าหานางแบบสาวหุ่นสะท้านใจ ลบสกาวเดือนออกจากความคิดจนหมดสิ้น  

คนอย่างอติชนไม่เสียเวลาคิดหรอกว่า เด็กสาววัยสิบแปดปีจะทำอย่างไรต่อ อายุของเธอแค่สิบแปดทักษะในชีวิตเธอยังน้อยนักที่จะตัดสินใจหรือแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากรู้สึกแตกสลาย