รักวุ่นๆของนายแรปเปอร์ (Zhuxingjie x You)

"แล้วเธอเป็นใครทำไมมาอยู่บ้านแรปเปอร์อย่างฉันได้!"

"นายเป็นแรปเปอร์คนไหนล่ะ?ฉันไม่รู้จัก"

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้เนื่องจากไรท์นอนน้อย นอนวันละ4-5ชั่วโมง ข้อมูลในเรื่องอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงทั้งหมด ชื่อตัวละครบางชื่อก็หามาจากเว็บ ขออภัยอีกครั้งหากผิดพลาดค่า

"มี่จื่อ แม่วางเงินค่าหอค่ากินให้ตรงโต๊ะนะ แม่จะไปต่างประเทศ3เดือน ลูกดูแลสุขภาพด้วย" จดหมายทิ้งท้ายจากแม่สุดที่รักของมี่จื่อ 'เจียวเหม่ย' ผู้เป็นแม่ไม่ได้เขียนอะไรไว้มากกับเงินห้าแสนหยวน//2.5ล้านบาท//

"แม่ไปเที่ยวสามเดือนเลยเหรอเนี่ย! ฉันทำอาหารก็ไม่เป็น ถ้าจะกินทุกวันทุกสามเดือนก็ลำบากเงินในกระเป๋าอีก.."

มี่จื่อบ่นกับตัวเองเบาๆชีวิตนี้ไม่ได้เห็นหน้าพ่อแล้วยังต้องมาใช้ชีวิตเองสามเดือนอีก เด็กม.ห้าต้องทำอะไรลำบากขนาดนี้ด้วยเหรอ ชีวิตนะชีวิต มี่จื่อนี่ปริศนาจริงๆ//มี่จื่อคือชื่อภาษาจีนแปลว่าเด็กปริศนา เด็กลึกลับค่า//

มี่จื่อตื่นมาตอนบ่ายสองโมงพอดี จดหมายฉบับนี้พาให้ปวดหัวจริงๆ มี่จื่อมองท้องฟ้าที่กำลังสดใสเมื่อผ่านเวลาเที่ยงวันมาแล้ว แต่ก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง เลยเหลือบไปเห็นข้าวผัดที่แม่ทำให้เมื่อเช้า คนอย่างมี่จื่อเหรอจะไม่กิน ถ้าหิวล่ะอะไรก็อร่อยหมด

"ขอบคุณพระเจ้า ไม่สิ ต้องขอบคุณแม่ต่างหาก ถึงฉันจะมีเงินห้าแสนหยวนก็เถอะ แต่ฉันจะใช้ให้พอภายในเก้าสิบวันได้ยังไง" รีแอคชั่นหน้าตาร้องไห้ของเธอมาแล้วว //คงต้องวางแผนอย่างหนักหน่วงแล้วล่ะมี่จื่อ//

มี่จื่อกินข้าวผัดรอดตายของแม่เสร็จก็ไม่ได้คิดอะไรต่อนอกจากนอน จากบ่ายสองจนถึงห้าโมงเย็น แสงพระอาทิตย์สีส้มอมแดงดวงโตกำลังเคลื่อนจากท้องฟ้าลงไปที่พื้นดินอย่างช้าๆ...

"กี่โมงแล้วเนี่ย? ห้ะ! ห้าโมงเย็นแล้วเหรอ นี่ฉันใช้ชีวิตเปลืองขนาดนี้ได้ไง" มี่จื่อรีบลุกไปล้างหน้าอาบน้ำ จากเด็กสาวมอมแมมสกปรกซกมกโสโครก พลิกโฉมให้กลายเป็นสาวสวยสุดชิค ถูกต้อง!เวลาเย็นๆนี่ก็ต้องคิดถึงคลับ ผับ ดิสโก้ใช่ป่ะละ แต่เป้าหมายแรกของมี่จื่อในการออกจากบ้านคือ...

"ร้านไหนของกินอร่อยน้าา ในเน็ตน่าจะมีบอก" มี่จื่อคิดถึงเรื่องกินมากกว่าความสนุก ตรงกับสำนวนที่ว่า กองทัพต้องเดินด้วยท้อง

มี่จื่อตัดสินใจกินร้านบะหมี่ที่ดังที่สุดในเซี่ยงไฮ้ แล้วไปต่อด้วยผับที่รวมวัยรุ่นที่เยอะที่สุดของเซี่ยงไฮ้  ในยามรัตติกาลไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่คงไม่เกี่ยวและไม่เกิดขึ้นกับมี่จื่อแน่นอน

"ฉันหวังว่าจะหาผู้หล่อๆจากผับนี่ได้นะ" มี่จื่อเดินอย่างมั่นใจเข้าไปในผับแห่งนี้ ฝีก้าวแห่งความไม่ลังเลกำลังมุ่งตรงไปข้างหน้า

แสงสีกระจายทั่วห้อง ตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง ภายนอกเป็นแค่ห้องแถวเงียบๆแถวหนึ่ง แต่ข้างในกลายเป็นมิติใหม่ เสียงเปิดเปิดดังมาก ถ้าคุยก็แทบจะไม่ได้ยินกัน มีป้ายใหญ่ๆบอกว่า ไม่เหมาะสำหรับคนโลกสวย ทำไมน่ะเหรอที่ไม่เหมาะกับคนโลกสวย ในผับนี้น่ะจะกอดจูบลูบคลำยังไงก็ได้แต่ห้ามมีเซ็กส์กัน ถ้าจะมีให้ไปที่ห้องด้านหลังนะจ้ะ บุหรี่และกลิ่นเหล้าแรงมากนะ ใครจะมาก็เตรียมใจไว้หน่อย เหม็นแน่นอน..//ไรท์ยังไม่อายุ15เล้ยยย555//

มี่จื่อเข้าไปครึ่งชั่วโมงและสถาพที่เห็นตอนนี้คือ..เมาเละไม่เป็นท่า มี่จื่อเลยออกมารับลมข้างนอกให้พอหายใจได้หน่อย...

มี่จื่อลาจากผับแห่งนี้และเลือกที่จะเดินกลับหอเอง มี่จื่อบ่นพลางเดินไปคนเดียว อ้วกบ้างแต่ก้ไม่ได้ผิดอะไร//-..-//

"ฟั่บ!" มีคนมาจับตัวของมี่จื่อไปจากถนนเข้าไปในตรอกซอยๆเล็กๆอย่างรวดเร็ว

"อื้อ ปล่อยมี่จื่อนะ" สติของมี่จื่อไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่พอมี่จื่อลืมตาพอให้ได้สติ ก็พบเจอชายแปลกหน้าร่างสูงใหญ่กำลังอุ้มตัวเธอไว้ไม่ห่างกาย

"ฉันจะพาแกไปที่ที่มีความสุขเอง" ชายแปลกหน้าหยิบมีดออกมาจากกระเป๋าด้านข้างเพื่อจ้วงแทงมี่จื่อ แต่มี่จื่อไม่รู้เนี่ยสิว่าตัวเองจะตายภายในสามสิบวิข้างหน้า

"อ๊ะ..มันเจ็บๆที่ท้องมี่จื่อจัง.."//นี่มึงโดนแทงมึงไม่รู้สึกหรอวะ555//

มี่จื่อหลับใหลไปกับการตายแบบโง่ๆ ภาพในหัวก่อนจะสิ้นลมหายใจสุดท้าย(จริงๆ)คือเห็นตัวเองเดินอยู่ในห้องสีขาวว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่กับเธอแถวนั้น สักพักมีชายหนุ่มหน้าตาดีโผล่ออกมาจากมุมห้องแต่เขาก้หายไป

แสงแดดสาดส่องมาในวันใหม่ ยามเช้ามีเสียงแปรงฟันในห้องน้ำ กลิ่นมิ้นต์กระจายไปทั่วห้อง เฟอร์นิเจอร์สีดำถูกจัดเรียงอย่างสวยงาม ในห้องมีรูปผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง ใต้ภาพมีลายเซ็นและเขียนว่า จูชิงเจี๋ย

"เอ๊ะ!เธอเป็นใครน่ะ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" ชิงเจี่ยมองหน้านิ่ง สายตาเพชรฆาตของเขาทำให้เธอหวั่นไหว ถ้าคุณถูกมองแบบนี้จะรู้สึกยังไงกันล่ะ

"ฉัน..อะเอ่อ..ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันมาที่นี่ได้ยังไง แต่ฉันจำได้คลับๆคลาๆว่าฉันไปผับมาแล้วก็เมา..เดินกลับบ้านเอง..แล้วก็..จำไม่ได้อ่า" มี่จื่ออยู่ในสภาพรื้อฟื้นความจำคงยังจำอะไรไม่ได้ คงเหมือนตายแล้วเกิดใหม่สินะ

"ชื่อเสียงเรียงนามเธอ..ที่อยู่ล่ะ" ชิงเจี่ยถามอย่างเยือกเย็น สายตาเพชรฆาตกลับมาหาเธออีกแล้ว จะหวั่นไหวหรือกลัวดีล่ะแบบนี้

"คือฉันจำชื่อตัวเองไม่ได้..ฉันมาจากเซี่ยงไฮ้น่ะ"

"พรวดดดด!" นมสตอเบอรี่จากปากชิงเจี๋ยพุ่งมาที่พื้นอย่างรุนแรง มี่จื่องงไปชั่วขณะ แค่บอกวว่าอยู่เซี่ยงไฮ้ทำไมถึงต้องตกใจขนาดนี้

"ทำไมเหรอ มันแปลกตรงไหน แค่มาจากเซี่ยงไฮ้"

"เธอไม่รู้เหรอว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกัน" ชิงเจี๋ยถาม โดยที่หน้าตอนนี้กลายเป็นยิ้มตลก ไม่ได้เครียดนะ//อิอิ//

"ตอนนี้เราอยู่ที่ปักกิ่งนะ จากปักกิ่งไปเซี่ยงไฮ้ก็เกือบๆสองพันกิโล เธอหลับมาบนเครื่องบินแล้วจำไม่ได้รึยังไง" ชิงเจี๋ยหัวเราะไม่หยุด เออ ใครมันจะวาร์ปมาสองพันกิโลได้วะ นอกจากเป็นเทพโคตรเก่ง

"นี่ฉันมาอยู่ปักกิ่งโดยที่ไม่มีเงินห้าแสนหยวนเหรอนี่ ฮืออออ" มี่จื่อร้องไห้อย่างรุนแรง ก็ไม่คิดนี่ว่าจะจากบ้านมาไกลขนาดนี้

"ฉันไปสูบบุหรี่ก่อนนะ เธออยู่ที่นี่ได้ ฉันไม่ว่า"

มันไม่แปลกหรอที่เซเลปแบบเค้าจะให้ใครอยู่ด้วยง่ายๆน่ะ มันต้องมีแผนแน่ๆเลย ฉันยังไม่ได้ขออยู่ด้วยซ้ำ แปลกจริงๆนะนี่ แล้วเราจะได้เจอกัน จู๋ชิงเจี๋ย...

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

โย่วววคัมแบคละจ้า คือไรท์หลงพี่เจี๋ยมากๆเลยเอามาเป็นพระเอกฟิคแม่ม555555 บางทีก็หลงจนเอามามโน ไม่รู้จะเก็บไว้ไหนดี เลยมาระบายกับฟิค ใครชอบก็เม้นบอกได้นะค้าา ถ้าให้ปรับปรุงอะไรก็บอกได้เด๋อ คือไรท์รีบมาก เพราะคอมมันบ้าๆอยู่ แต่งในโทรศัพท์ก็ไม่ถนัด ช่วงนี้ไรท์ว่างจะมาอัพให้บ่อยๆนะคะ//เพราะไรท์ปิดเทอมแย้ววว// ถ้าชอบเด็กๆIdol  Producerอย่าลืมมาแชร์กันนะคะ ไรท์เชียร์เสี่ยวกุ่ยกับพี่เจี๋ยอยู่ ขอบคุณที่มาอ่านนะค้า