บทนำ
“โอ๊ย
!
.... ช่วย
!
....” พราวฟ้าร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ ๆ ก็มีคนดึงเธอออกไปอีกทาง “อื้อ... อ่อยอั้นอ้ะ” พราวฟ้าพยายามดิ้นและร้อง
“เลิกดิ้นและเลิกโวยวาย แล้วผมจะปล่อย” เสียงนุ่มทุ้มกระซิบบอกข้างหู ทำเอาพราวฟ้าเอียงหน้าหลบแทบไม่ทัน และก็ต้องตกใจ
“คุณเคลิค
!
”
“อือฮึ .... คิดว่าเป็นใครกันละครับน้องพราว” เคลิคบอกพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่พราวฟ้าเห็นทีไรก็ไม่เคยนึกจะชอบเลยสักนิด
“ฉันไม่ใช่น้องคุณอย่ามาเรียก .... พี่รันกับยายสาอยู่ที่ไหน” พราวฟ้าถามพร้อมกับจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาเอาเรื่อง
“โอเค... ผมคงไม่ต้องพิสูจน์บุคคลแล้วล่ะว่าเป็นคุณพราวฟ้าตัวจริงรึเปล่า” เคลิคบอกพร้อมรอยยิ้มขำ เพราะพราวฟ้ายังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน เอาเรื่องยังไงก็ยังเอาเรื่องเหมือนเดิม
“บ้า ... ใครเค้าต้องพิสูจน์ตัวบุคคลกัน ฉันคนนะไม่ใช่ศพ” พราวฟ้าแหวใส่ใบหน้างามงอง้ำ
“โอเค ... ก็บอกว่าไม่ต้องแล้วไง พี่สาวคุณกับเพื่อนสาวคุณรออยู่ที่บ้านพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่ พอดีว่าวันนี้คุณหมออนุญาตให้คุณอาชยุตม์ออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นที่บ้านได้แล้ว คุณรันก็เลยขอร้องให้ผมมารับคุณแทน เคลียร์รึยังครับน้องพราว” เคลิคบอกพร้อมรอยยิ้มระบายบนใบหน้าหล่อเหลาพราวฟ้าได้แต่เบ้ปากแล้วเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะหันมาบอกเจ้าของใบหน้ากวนอารมณ์ที่เธอไม่ค่อยชอบใจนั้นเสียงดังฟังชัด
“เคลียร์ค่ะ แต่ฉันไม่ใช่น้องสาวคุณ” พราวฟ้าบอกก่อนจะเดินไปทิ้งให้เคลิคขำกับอาการกระฟัดกระเฟียดของเธอ
**************************************
เอามาให้พอเป็นน้ำจิ้ม ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ เจอกันวันที่ 15/6/60 นะคะ
แวะทักทายกัน FB : Sipadan_Lanta