"
หมดแก้วนี้เราออกไปแดนซ์กันเถอะค่ะพี่รสา" เรยาสาวรุ่นน้องที่ทำงานที่ร้านด้วยกันเอ่ยชวน
"
พี่คงไม่ไหว เรยากับมะเหมี่ยวไปเต้นเถอะ พี่ขอตัวนะ" วรรณรสาบอกพลางส่ายศีรษะไปมาเพื่อไล่ความมึนหัว
"พี่รสาไหวไหมคะ ให้เรยาไปส่งที่ห้องมั้ยไหม" เรยาถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงก่อนจะหันไปขยิบตากับมะเหมี่ยว
"
ไม่ต้องหรอก พี่ไปเองได้ พวกเธออยู่สนุกกันเถอะ อีกอย่างตอนนี้เจ๊รจนาคงอยู่ที่ห้องแล้วล่ะ" วรรณรสาบอก
"
เลขห้องสองสองสองห้านะคะพี่รสา อย่าลืมล่ะ" เรยากำชับวรรณรสาก่อนจะหันไปยิ้มเจ้าเล่ห์กับมะเหมี่ยว
"
โอเค ไม่ลืม ๆ" เธอบอกพลางส่งยิ้มให้ก่อนจะโบกมือให้สาวรุ่นน้องแล้วเดินออกจากผับในเบลลาจิโอกาสิโนไปด้วยความมึน เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหมุนเคว้ง พลางคิดว่ารจนาไฉนคงนอนหลับสบายอยู่บนห้องรอเธอแล้ว "อืม สองห้า ...... ชั้นยี่สิบห้าสินะ" เธอท่องก่อนจะเดินประคองสติที่เหลืออยู่น้อยนิดเดินไปที่ลิฟต์ "โอ๊ะ
!
" เธออุทานเมื่อจู่ ๆ ก็เดินชนเข้ากับร่างสูงของใครบางคน
"
ขอโทษครับ" เสียงห้าวทุ้มดังขึ้น เรียกสติที่มีอยู่น้อยนิดของวรรณรสาให้เงยหน้ามอง
"
เอ่อ" เธอมองเขาด้วยสายตาพร่าเลือน ร่างบางกอดร่างสูงของเขาไว้แน่นเหมือนจะยึดไว้เป็นหลักเพื่อประคองร่างตัวเองไม่ให้ล้ม
"
เอ่อ คุณไหวไหมครับ" ออสตินเอ่ยถาม พลางพินิจใบหน้าหวานที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาตอนนี้ แล้วเขาต้องยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ
"
หวะ หวาย" วรรณรสาบอกก่อนจะดันตัวออกจากอ้อมแขนของเขาแต่ก็ดูเหมือนทำได้แค่ขยับ ก่อนที่จะเอนซบร่างสูงของออสตินตามเดิม
"
เอาไงครับคุณออสตินให้ผมพาเธอไปส่งมั้ยครับ" ไบรอันเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้คงจะกลับห้องเองไม่ได้เป็นแน่ เพราะเธอเมาขนาด
"
ไม่เป็นไร ฉันจัดการเอง" ออสตินหันไปบอกคนสนิทก่อนจะอุ้มร่างบางของเธอตรงขึ้นลิฟต์เพื่อไปห้องพักของเขาทันที
วรรณรสาเริ่มกระสับกระส่าย ดวงตาคู่สวยฉ่ำปรือ มือบางเริ่มลูบไล้ไปตามเนื้อตัวเพื่อจะบรรเทาอาการร้อนวูบวาบที่เกิดขึ้น แต่ยิ่งลูบเธอก็ยิ่งรู้สึกวูบวาบมากขึ้นกว่าเดิม ขณะที่วรรณรสาต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองอยู่ด้วยสติอันน้อยนิด เสียงประตูก็เปิดออก
"
เจ๊ เหรอคะ" เธอถามออกไปก่อนจะปรือตามองและพยายามลุกขึ้น ร่างสูงของออสตินเดินออกจากห้องน้ำมาเห็นร่างบางของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงดวงตาคู่หวานฉ่ำปรือ ราวกับหล่อนต้องการยั่วเขา
Guest
