รักร้ายลายกุหลาบ
“ออกไปนะคะ!”
“ไม่ปากเก่งแล้วเหรอ ฉันกำลังอยากจะรู้อยู่พอดีเลย ว่าเธอจะมีคำพูดเด็ดๆ อะไรอีกหรือเปล่า กำลังรอฟัง”
“บอกให้ปล่อยยังไงล่ะคะ ไม่งั้นฉันจะเรียกให้คนช่วย”
“ดีเลยพวกเขาจะได้มาดูหนังสด และเชื่อหรือเปล่าว่าฉันจะสอนให้เธอเป็นคนคุมเอง อยากรู้นักคุณแม่จะทำสีหน้าอย่างไร เมื่อคิดว่าหญิงสาวที่แสนจะบริสุทธิ์นั้น ที่แท้ก็จัดเจนโลก!”
“คุณกำลังกล่าวหาฉันอยู่ โดยที่คุณไม่รู้จักฉันเลยนะคะคุณคินทร์!”
“ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนเขาทำตัวร่าน แรด อยากได้ผัวจนสั่นเหมือนเธอกันล่ะ!”
น้ำคำที่เขายัดเยียดให้เธอ มันเสมือนเข็มสักร้อยเล่มทิ่มแทง ที่หัวใจดวงน้อยพร้อมๆ กัน คนอื่นดูถูกหรือต่อว่า คงไม่เจ็บเท่ากับ คนที่เธอรักและภักดีมาโดยตลอด ภูคินทร์หักหาญน้ำใจของเธอมากไปกว่าพูด เพราะมือหนาตอนนี้ถือวิสาสะล้วงเข้าไปในเสื้อบีบเคล้นคลึงสองประทุม ที่ไม่เคยต้องมือชายที่ไหนมาก่อน เขาหยามเหยียดศักดิ์ของเธอ พราวพิสุทธิ์ได้แต่กัดริมฝีปากจนห้อเลือด น้ำตาก็ไหลริน จะร้องให้คนช่วยก็ไม่ได้ จะขัดขืนก็สู้แรงเขาไม่ได้
“ร้องไห้เลยเหรอ เธอมันแสดงเก่งอยู่แล้วนี่ เอาสิร้องให้ท่วมไร่ฉัน ผู้หญิงอย่างเธอมันก็เป็นได้แค่เพียงของเล่นชั่วคราว ให้พอให้อยากเมื่อได้ปลดปล่อย อย่าหัวสูงจะเป็นอะไรมากไปกว่านี้ เพราะฉันรังเกียจและสะอิดสะเอียนในความสกปรกของเธอ”
เขาตราหน้าเธอโดยยังไม่รู้จัก เขาปรักปรำเธอด้วยใจที่คิดไปเอง พราวพิสุทธิ์ก้มหน้าร้องไห้เบาๆ เมื่อเขาดึงมือกลับจากทรวงอก แล้วปล่อยให้หญิงสาวนั่งรูดลงไปกับเสาบ้าน โดยไม่สนใจหรือดูดำดูดีสักนิด
“สิ่งที่เธอคิดทำอยู่ให้ล้มเลิกซะเถอะ เพราะมันไม่สำเร็จ ฉันเกลียดเธอ! จำเอาไว้ต่อให้มากกว่าสามเดือนเป็นสามปี สามสิบปี ฉันก็จะเกลียดเธอ! เกลียดผู้หญิงอย่างเธอไปจนวันตาย!”
Guest
