นางบำเรอรายวัน
“หวังว่าคืนต่อๆ ไป เธอคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่บ้าน ไม่ได้ออกมาหากินแบบคืนนี้อีกนะ”
“ไม่ค่ะอรจะออกมา อรต้องหาค่าเทอม” ปุณณวิชยกมือขึ้นลูบปลายคาง สายตาจับจ้องที่ใบหน้าเรียว
“อยากทำงานนี้ว่างั้น”
“ค่ะ” คนน้อยใจตอบรับสั้นๆ
“ใฝ่ต่ำ!” เขาขบกรามกรอด ฝืนสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองจนสุดความสามารถ
“ค่ะ อรใฝ่ต่ำ แต่ไม่ว่าจะยังไงอรก็จะทำงานนี้ อรต้องเรียนให้จบ อรไม่อยากเป็นคนใช้ให้คนมาโขกสับเหมือนแม่ อรอยากออกไปจากที่ตรงนี้”
“โดยการขายตัวอย่างนั้นน่ะเหรอ”
“ค่ะ”
“อรอินทุ์!” ชายหนุ่มเค้นเสียงตะคอกจนหญิงสาวสะดุ้ง หากแต่ยังฝืนต่อปากต่อคำ ทั้งที่หมดกำลังใจจนไร้เรี่ยวแรง
“ต่อให้ต้องขายตัวเพื่อเรียนหนังสืออรก็จะทำค่ะ อรจะขายตัวเพื่อเรียนหนังสือ อาปุณได้ยินไหมอรจะขายตัว!”
“เท่าไหร่ล่ะ” เขาถามกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แววตาไร้ความปรานี เหมือนไม่ใช่ปุณณวิชที่เธอรู้จัก
“อาปุณ...” เธอเรียกชื่อเขาเบาๆ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลริน มันไม่ได้เกิดจากการที่ถูกแขกเฒ่าหัวงูทำร้าย หากแต่มันเกิดจากคำพูดเพียงไม่กี่คำของคนที่เธอมอบใจให้
“เลือกลูกค้าเสียด้วย เอาสิ... ฉันไงลูกค้าอีกคน เธอจะขายเท่าไหร่ล่ะ ฉันต้องแบบไม่ผูกมัด เป็นรายวัน รายครั้งคราวก็ได้ ฉันเป็นลูกค้าชั้นเยี่ยมไม่เรื่องมากอยู่แล้ว”
“มะ...ไม่” หญิงสาวน้ำตาไหลพราก พร่ามัวแทบมองไม่เห็นว่าตอนนี้เขาสะใจ ยิ้มแย้ม หรือกำลังเสียใจ
“ฉันสู้ราคาไม่อั้น แต่เธอต้องหยุดขายข้างนอก... กับทุกคน!” ปุณณวิชเชยคางมนให้เธอเงยขึ้นสบสายตากร้าว ที่กดเน้นให้เธอรู้ว่าเขาพูดจริง แต่คนหัวใจแตกสลายกลับเมินหน้าหนี
Guest
