วิวาห์คั่นเวลา
“ไปไหนมา!”
“เอ่อ...ไป...ไปสูดอากาศมาค่ะ” พิมพ์พิศาตอบตะกุกตะกัก ก่อนจะก้มหน้าซ่อนความผิด
“อากาศดีไหมล่ะ...ว่าแต่ไปสูดจากต้นอะไรมา...ใช่ต้นงิ้วหรือเปล่า”
“พี่ปัณณ์!”
“เมียเขานอนอยู่ในห้อง ยังจะหน้าด้านไปหาเศษหาเลยกันข้างนอก ถามจริงเถอะ...ถ้าไม่ให้เรียกว่าเลวแล้วจะให้เรียกว่าอะไร ผู้หญิงอะไร...แต่งงานได้คืนเดียวก็ริอาจคบชู้สู่ชาย สกปรกสิ้นดี!”
“ก็แค่แต่งงานบังหน้า พี่ปัณณ์ก็รู้อยู่แก่ใจ”
หญิงสาวเถียงกลับปากคอสั่นน้ำตารื้น ทำให้ปัณณ์ยิ่งขยะแขยงเมื่อเห็นหยดน้ำเม็ดใสไหลคลอเบ้าตา หญิงสาวรวบกำมือเข้าหากันแน่น เพื่อสะกดกลั้นอารมณ์โกรธยามได้ยินเขาดูแคลน
“อ้อ...คิดอย่างนี้หรอกหรือ ถ้าไม่อยากแต่ง แล้วทำไมไม่ปฏิเสธเสียล่ะ!”
“ก็แล้วทำไมพี่ปัณณ์ไม่ปฏิเสธไปเสียล่ะคะ ในเมื่อเราทั้งคู่ก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
Guest
