บ่วงร้ายต้อนรัก (ชื่อเดิมบำเรอสวาทเมียเลขา)

บ่วงร้ายต้อนรัก (ภาคต่อ ทัณฑ์ร้ายปรารถนาเถื่อน) 

(บ่วงร้ายต้อนรัก เคยตีพิมพ์มาแล้วนะคะในชื่อเรื่องบำเรอสวาทเมียเลขา นามปากกาธิชาร์) 

ตัวอย่างบางส่วน 

“พราว คุณจำเจ้าสัวที่มาหาวันนั้นได้ไหม” พอเข้ามาในห้องแล้วและตอนนี้พราวรัมภากำลังปลดกระดุมเสื้อให้คนตัวโตอยู่ แต่อยู่ๆ คนตัวโตก็มาตั้งคำถามกับเธอ จนเธอชะงักไปเล็กน้อย 

“จำได้ค่ะ แล้วคุณก็เคยบอกว่าเจ้าสัวทรงชัยเป็นพ่อของคุณวีด้า” 

“วันนั้นเจ้าสัวบอกให้ผมพาคุณไปกินอาหารกับท่านด้วย” 

พราวรัมภาฟังแล้วก็ทำหน้ายุ่งๆ ไม่เข้าใจว่าท่านจะให้ชวนเธอทำไม ในเมื่อไม่เคยรู้จักกันมาก่อน 

“ท่านจะให้ชวนพราวไปทำไม พราวไม่เคยรู้จักท่านมาก่อนนะคะ” 

กรณ์ฟังคำถามแล้วก็ใช้มือดันคางมนขึ้นมาสบตากัน “เพราะเจ้าสัวอยากได้ตัวคุณ” 

“อะไรนะคะ!” 

กรณ์ยิ้มให้คนหูตึงก่อนจะบอกอีกครั้งและบอกเล่าเรื่องราวของเจ้าสัวทรงชัยให้กับคนตัวเล็กฟัง ที่พอฟังแล้วพราวรัมภาก็เข้าใจแล้วว่าวันนั้นท่านมองเธอแบบนั้นทำไม 

“คุณคงไม่ได้อยากไปเป็นเมียเก็บเจ้าสัวใช่ไหม” 

“คุณกรณ์!” 

“ผมขอโทษ ถ้าคำถามของผมทำให้คุณไม่พอใจ” 

“พราวไม่ได้ไม่พอใจค่ะ พราวแค่ตกใจ ไม่คิดว่าคุณจะถามพราวแบบนี้” 

“แล้วคุณจะตอบผมได้ไหม” 

“พราวไม่มีวันไปเป็นเมียเก็บเจ้าสัวค่ะ” 

“งั้นเป็นภรรยาผมนะ” อยู่ๆ กรณ์ก็วกเข้าเรื่องนี้ ทำเอาพราวรัมภาปรับอารมณ์ตามไม่ทัน แล้วตอนนี้เขายังรั้งเธอเข้าไปกอดซะแน่น 

“คุณ…คุณกรณ์กอดแน่นไปหรือเปล่าคะ” 

“ผมไม่ได้อยากกอดอย่างเดียว อยากจะกลืนกินคุณไปด้วย ถ้าทำได้” เสียงคนพูดเริ่มแหบพร่า ส่วนหัวใจคนฟังก็เต้นรัวๆ 

“คุณกรณ์ปล่อยพราวดีไหมคะ พราวจะได้ถอดเสื้อผ้าคุณ แล้วคุณจะได้เข้าไปอาบน้ำ” พราวรัมภาบอกโดยไม่ยอมเงยหน้ามองคนตัวโต เพราะรู้ดีว่าตอนนี้สายตาคมคงเต็มไปด้วยความปรารถนา ที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้านทานได้หรือไม่ 

“เลี่ยงเก่งนักนะ” 

**********************