ไมเคิลคิดกับลอรี่.....เหมือน...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
จะเป็นไปได้มั้ย?...ถ้าฆาตกรจะมีความรู้สึกเหมือนมนุษย์ทั่วไป.... แต่มันคงเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะยอมรับมัน
ร่างบอบบาง ผิวขาวเนียน ผมสีเหลืองทอง แววตาสีฟ้าดุจท้องฟ้าที่สดใสที่ปิดอยู่ โดยมีผู้เป็นพี่ชายเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
พี่ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นฆาตกรโรคจิต มันคงเป็นเรื่องแปลกที่อยู่ๆฆาตกรโรคจิตกลับต้องมาเฝ้ามองเหยื่อของตัวเอง
แต่ถ้าเฝ้าในฐานะพี่ชายก็อีกเรื่อง แถมไมเคิลก็เป็นคนทำแผลให้ลอรี่ ในขนาดที่ลอรี่สลบอยู่ เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน
ถูกแกะกระดุุมท่อนส่วนล่างเพราะไมเคิลต้องพันผ้าพันแผลที่หน้าท้องของลอรี่ ไมเคิลยืนมือไปลูบหัวคนที่นอนอยู่เบาๆ
"........." ไมเคิลไม่พูดอะไรสักคำ เขาทำให้เพียงแค่นี้ แค่นี้จริงๆ....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"อือ...."เสียงงัวเงียของร่างบางดังขึ้น บ่งบอกว่าลอรี่กำลังจะตื่นและลืมตาขึ้น ไมเคิลที่ยืนมองอยู่จึงต้องเดินออกจาก
ห้องไป ให้เร็วที่สุดก่อนที่ลอรี่จะตื่น ".....อือ ที่นี่มัน โอ๊ย!?" เสียงอุทานของลอรี่ร้องขึ้น "ผ...ผ้าพันแผล?"
เธอมองหน้าท้องตนเอง "ไม่ค่อยเจ็บแล้ว อ๊ะ!?" ความทรงจำที่เกี่ยวกับแผลตรงหน้าท้องเข้ามาในหัว
ทำให้ลอรี่มองซ้ายขวารอบๆตัว ความหวาดกลัวเริ่มเข้ามาหาเธอ แน่นอน เธอสับสน
ใครทำแผลให้? ใครเตรียมของปฐมพยาบาลพวกนี่? ใครช่วย? ".............." ความเงียบเริ่มเข้ามาครอบงำ
ลอรี่เป็นคนฉลาด และมีเซนต์การเอาชีวิตรอดสูงมาก ในขนาดที่เธอรวบรวมเหตุการณ์ต่างๆมาประกอบกัน
เธอก็ต้องชะงัก เธอสัมผัสได้ถึงจิตสังหาร บางอย่าง คงเดาได้ไม่ยากว่า ฆาตกรยังอยู่ในบ้านหลังนี้
เธอรีบมองรอบๆตัว เพื่อหาอาวุธ ที่สามารถป้องกันตัวได้ เธอสะดุดตากับปิ่นปักผมที่ คนในครอบครัวเคยให้ก่อนที่
เธอจะอาศัยที่สถานรับเด็กกำพร้า เธอรีบคว้ามัน และค่อยๆเดินไปทางประตูอย่างช้าๆ โดยที่ไม่รู้ว่าใครบางคนยืนอยู่ตรงนั้น
"!!!!???" ทันทีที่ลอรี่ โผล่ออกพ้นประตู ไมเคิลที่ยืนอยู่มองเธออย่างนิ่งเฉย ลอรี่แทงไมเคิลด้วยความตกใจ
แต่ไมเคิลจับข้อมือของลอรี่ มืออีกข้างโอบเอวร่างบาง ไมเคิลมองลอรี่ที่กำลังตัวสั่น "ป..ปล่อยนะ!!"
ลอรี่ดิ้นสุดกำลัง แต่พละกำลังต่างกันเกินไป ยิ่งดิ้นยิ่งเหนื่อย ยิ่งเหนื่อยยิ่งเจ็บแผล ซึ่งข้อนี้ไมเคิลรู้ดี ไมเคิลอุ้มช้อน
ลอรี่ และเดินเข้าไปในห้อง "จ...จะทำอะไรน่ะ!!?" เสียงของลอรี่เริ่มสั่นเครือ ไมเคิลวางลอรี่ลงบนเตียงให้เบาที่สุด
"??" ไมเคิลไม่พูดอะไร พยายามแกะผ้าพันแผลที่มีเลือดซึมออกมาของลอรี่ เธอไม่รู้ด้วยซํ้าว่าปากแผลเปิด
และเธอกลับยอมให้ไมเคิลทำแผลให้ใหม่ อย่างว่าง่าย จนตัวเธฮเองก็ตกใจไม่น้อย
'เขาเป็นคนทำแผลให้เรา ทั้งๆที่เขาเป็นคนที่แทงเราเนี้ยนะ!?' ลอรี่คิด ไมเคิลทำแผลให้ลอรี่เสร็จ และกำลังจะไป
"ด..เดี๋ยวก่อน!" ไมเคิลชะงักหันมามองลอรี่ "ทำไมละ ทำไม..ถึงทำ..แบบนี้?" ลอรี่ถาม
"............." ไมเคิลไม่ตอบ ใช้ความเงียบเป็นคำตอบ ไมเคิลหันหลังเดินไปหาคนถาม ไม่รู้ทำไม ลอรี่ไม่รู้สึกถึงความกลัว
เลยสักนิด ไมเคิลโค้งตัวมองหน้าลอรี่ ลอรี่ค่อยๆยืนมือไปลูบด้านข้างของหน้ากากสีขาวโคลนเบาๆ
"......คุณเป็นใครกันแน่?" ไมเคิลไม่ตอบ "ฉันคิดว่า คุณอ่อนโยนมากนะ:) "
ถ้าพูดด้วยปากไม่ได้ ก็บอกด้วยร่างกายก็ได้นิ:)
.
.
.
.
.
บางทีเขาอาจจะอะไรๆได้มากกว่าการลูบหัวเธอก็ได้ :)))
รูปภาพจาก:Deathsickle
Guest
