dirty secrect {KaitoXShinichi} Conan

"ฉันก็ว่าแบบนั้นแหละ ไม่เห็นเขาตั้งนานแล้วเนอะเธอ"

"หรือว่า.. เขาจะโดนจับได้แล้ว?"

"บ้าไม่มีทาง! ฉันเห็นแต่ละครั้งที่เขาวางแผนจะทำอะไร เขาไม่เคยโดนจับได้เลยซักครั้งนะ แกก็รู้"

"ก็จริง.. แต่เขาหายไปนานเกินไปมั้ยอ่ะเธอ อร๊ายยย อย่างน้อยก็ออกมาให้เห็นซักนิดก็ยังดีไม่ใช่หรอ! ท่านคิดนี่ล่ะก็--"

ผมฟังบทสนทนาของคู่หญิงสาวม.ปลายโรงเรียนข้างๆคุยกันพลางหาวไปพลาง หาวววว น่าเบื่อชะมัดเลย ตั้งแต่ที่ผมกลับร่างเดิมได้และได้กลับมาใช้ชีวิตม.ปลายตามปกติ ผมก็ไม่ค่อยได้เห็นหมอนั่นเลย เอาจริงๆก็คือ ไม่เห็นเลย มากกว่า.. ไม่มีทั้งข่าว ไม่มีทั้งจดหมายเตือน สัญลักษณ์กระจอกๆที่เป็นเหมือนสัญลักษณ์ประจำตัวของหมอนั่น ผมไม่ได้เห็นมันมานานแล้ว แต่ถ้าถามว่ามันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอมันก็ใช่อยู่หรอก แต่ก็นะ.. แม่น้ำถ้ายิ่งนิ่งเท่าไหร่ มันก็ยิ่งน่ากลัว..

"ชินอิจิ.. นี่ ชินอิจิ!" โมริ รัน เพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กของผมยื่นมือมาเขย่าไหล่ผมทำเอาผมหลุดออกจากภวังค์

"อื้อ! ว.. ว่าไงรัน มีอะไรหรอ? " ผมหันไปขมวดคิ้วหน้าเนือยๆตอบกลับไป

"ฉันเรียกเธอตั้งนานแล้วนะชินอิจิ มัวเหม่ออะไรอยู่" รันขมวดคิ้วตอบกลับมา

"แหมฉันก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก็แบบ.. ไม่ได้มาโรงเรียนตั้งนานนี่น้า มันน ไม่ค่อยชินมั้ง ฮ่าๆๆๆ" ผมหัวเราะกลบเกลื่อนกลับไป เอาจริงๆผมก็ไม่ได้โกหกหรอกนะ มันก็ไม่ชินจริงๆ ปกติที่ต้องมาเดินกับเจ้าพวกนั้น.. เอ่อ หมายถึงอายูมิจัง มิซึฮิโกะ เคนตะ.. แล้วก็ไฮบาระ เด็กพวกนั้นถึงแม้จะน่ารำคาญไปบางทีแต่ผมก็รู้สึกสนุกที่ได้อยู่กับพวกเขานะ

"มีอะไรให้เธอคิดนักหนากันนะอีตาบ้านักสืบ อ๊ะ! กริ่งโรงเรียนดังแล้วรีบไปกันเถอะชินอิจิ!" รันรีบดึงมือผมวิ่งหน้าตื่นเข้าไปในโรงเรียนอย่างรวดเร็ว โธ่ยัยบ้า.. เธอจะเข้าสายซัก 5 นาทีมันก็ไม่เป็นอะไรหรอกเฟ่ย -_-;

กริ๊งงงงงงงง ( 15: 00 PM )

"ฮ้าวววววววววว น่าเบื่อชะมัดเลยยยยยย คาบวันนี้นี่มันนรกแตกเป็นบ้าเลยเว้ยยยยยยยยย" ผมบิดขี้เกียจสุดตัวยกขาขึ้นพาดกับโต๊ะตัวเองจนทำให้รันต้องหันมาตีขาผมให้เอาลงไป

"ชินอิจินี่ล่ะก็ กลับมาเรียนได้ไม่กี่วันเธอยังจะบ่นอีกนะ รีบกลับกันเถอะ" รันลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วเดินนำออกไป มันเลยทำให้ผมต้องรีบลุกคว้ากระเป๋าเดินตามไปอย่างว่าง่าย อยากกลับบ้านใจจะขาดแล้ว!

"เฮ้รัน เย็นนี้เธอจะไปไหนรึเปล่า? คือว่าพอดีฉัน!...." ผมวิ่งไปคว้าไหล่รันไว้กำลังจะเอ่ยปากชวนรันไปทานไอติมร้านใกล้ๆนี้ แต่มือถือของรันก็ดังขึ้นมากลบเสียงของผมซะก่อน

"ค่ะคุณพ่อ ค่ะ.. ว่าไงคะ .. หา?! ...... แหมมคุณพ่อนี่ล่ะก็! .. เข้าใจแล้ว หนูกำลังจะกลับแล้วค่ะ รอเดี๋ยวนึงนะคะ!" รันกดวางสายพร้อมหันมาหาผม

"ชินอิจิ ฉันต้องรีบกลับก่อนนะ! เรื่องที่เธอจะพูดเมื่อกี้ไว้ค่อยโทรมาบอกฉันนะ บาย!" พูดจบยัยนั่นก็รีบหมุนตัวเลี้ยวกลับไปที่บ้านทันที.. ฟังจากบทสนทนาเมื่อกี้ก็พอจะเข้าใจได้คร่าวๆแล้วว่าคุณลุงโมริโคโกโร่พ่อของรันน่าจะไปทำเรื่องอะไรไว้.. เอาเถอะ ไว้ชวนไปวันอื่นก็ไม่เสียหาย พอคิดได้แบบนี้ผมก็เดินกลับไปที่บ้านของผมด้วยความรู้สึกเซ็งๆนิดหน่อย

ด้วยความที่โรงเรียนผมมันไม่ไกลจากบ้านนัก ผมจึงเดินมาถึงบ้านได้อย่างรวดเร็วและแทบไม่ได้เหนื่อยอะไร

"เฮ้นี่ ชินอิจิ" ดร.อากาสะที่อยู่ข้างบ้านเอ่ยทักผมขึ้นมาตอนที่ผมกำลังจะก้าวขาเข้าไปในบ้าน

"เอ่อ.. ว่าไงครับดร.?" ผมหันไปถาม แต่เมื่อได้เห็นสีหน้าที่จริงจังของดร.ผมก็ต้องถึงกับขมวดคิ้วสงสัยทันที"จดหมาย.. ถึงเธอน่ะ" ดร.ตอบผม มันยิ่งทำผมสงสัยยิ่งกว่าเดิม

"จากใครครับ มีอะไรรึเปล่า?" ผมรีบเดินตรงไปที่บ้านดร.ทันที ดร.มองผมอย่างชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะเดินนำผมเข้าบ้านไป ผมเอ่ยทักไฮบาระที่ตอนนี้ก็กลับร่างเดิมเหมือนกับผมแล้ว

"ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างคุโด้คุง สนุกใช้ได้เลยใช่มั้ย" ยัยนั่นส่งยิ้มบางๆตามสไตล์มาให้ผมพร้อมคำพูดประชดประชัน

"แน่นอน ฉันไม่ต้องมานั่งบวกเลขแล้วนะ คราวนี้มีสูตรให้ใช้ด้วย แบบนี้ล่ะถึงจะท้าทาย" ผมประชดกลับไปหน้าตาย มันเรียกเสียงหัวเราะจากยัยนั่นได้เป็นอย่างดี ถึงแม้จะแค่นิดเดียวก็เถอะ..

"ฉันเชื่อนะว่าเธอรู้สึกสนุกกับมันจริงๆ.. " จู่ๆไฮบาระก็ทำหน้าตาซีเรียสขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย.. อ้าวเฮ้

".. และฉันคิดว่า ก็คงจะมีเรื่องสนุกเพิ่มขึ้นมาให้เธออีกหนึ่งอย่างแล้วด้วย" ยัยนั่นพึมพำขึ้นมาเสียงเบา เรียกความสงสัยจากผมได้เป็นอย่างดี ก่อนที่ผมจะเอ่ยถามอะไรไปดร.ก็เดินกลับมาพร้อมจดหมายในมือ ผมหันไปหาดร.พร้อมดึงจดหมายเจ้าปัญหานั่นมาก่อนจะชะงักไป.. ไม่มีชื่อผู้ส่ง?

'ถึง.. คุโด้ ชินอิจิ.. ยอดนักสืบม.ปลายที่รัก'

ผมรีบฉีกซองจดหมายนั่นออก ความรู้สึกแปลกๆนี่มันอะไรกัน ความรู้สึกที่ทั้งตื่นเต้น.. และหวาดกลัว.. ความรู้สึกที่ผม ค่อนข้างที่จะคิดถึงมัน

'เราคือนักรบสีขาวและนับรบสีดำทั้งสองผู้เก่งกาจ เราทั้งสองได้ร่วมครอบครองชัยชนะด้วยกันมานัดต่อนัดข้าคือตัวแทนแห่งความมืด ส่วนเจ้า.. คือตัวแทนแห่งแสงสว่าง..การต่อสู้ของเราสองได้มีมาเรื่อยๆ ที่ใดมีข้าย่อมมีเจ้า ที่ใดมีเจ้าย่อมมีข้า

แสงสว่าง แม้จักสว่างบริสุทธิ์เพียงใด เช่นไรก็ย่อมมีความมืด เราขาดกันไม่ได้

ถึงเวลาแล้วที่ต้องตัดสินมันเสียที ตัดสินความจริงที่ว่าท้ายที่สุด นักรบผู้ใดจะได้เป็นผู้ชนะ'

ลงชื่อ

.

.

.

จอมโจรคิด

.

.

.

.

.

จอมโจรคิด? คิดเนี่ยนะ? ผมยืนขมวดคิ้วให้กับจดหมายในมือพร้อมส่งคืนให้ดร.

"ว่าไงบ้างชินอิจิ จดหมายน่าขนลุกนั่นเขียนว่าไง จากใครกันเรอะ" ดร.ยิงคำถามใส่ผมด้วยสีหน้าตื่นเต้นซึ่งขัดกับผมมากๆ

"ข้อความในจดหมายมันลิเกมากๆ และมันเขียนว่า.. จากจอมโจรคิด" ผมตอบกลับไปหน้าตาย

"จอมโจรคิด?!/จอมโจรคิด?!" ดร.กับไฮบาระอุทานขึ้นมาพร้อมกันด้วยสีหน้าตกใจ ซึ่งก็ขัดกับผมมากๆอีกนั่นแหละ

"ใช่.. แต่ผมคิดว่ามันแปลกๆอยู่นะ มีอะไรบางอย่างบอกผมว่ามันแปลกๆ.. เหมือนไม่ใช่หมอนั่นเป็นคนส่งมา"

"แปลกยังไงหรอคุโด้คุง" ไฮบาระเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นมาแทน

"ไม่รู้สิ ความรู้สึกมันบอกน่ะ .. ภาษาที่ใช้มันลิเกมาก เหมือนในนิยายแฟนตาซียุคสมัยก่อน ไม่เคยเห็นหมอนั่นเคยใช้ภาษาแบบนี้เลย" ผมตอบกลับไปตามที่คิด แม้จะยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าจะไม่ใช่ .. หรืออาจจะใช่ถ้าใช่หมอนั่นจริง.. เจ้าบ้านั่นคิดซะมาไม้ไหนอีกนะ..

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

THE END : จบบทนำ