“เฮียยอมแต่งกับหนูแล้วนี่ไง หนูอยากได้อะไรอีกล่ะ อยากให้เฮียนอนกอดหนูด้วยหรือไง เฮียทำให้ได้นะครับแต่ขอเฮียทำงานก่อน แต่ถ้าหนูรอไม่ได้ พรุ่งนี้เราไปหย่ากันก็ได้”
เรื่องแต่งงานไม่ใช่เรื่องของเราสองคน หากแต่เป็นเรื่องของเราสองตระกูล ไม่มีการบีบบังคับจากลูกหลาน หญิงสาวปฏิเสธตั้งแต่แรกก็ย่อมได้ แต่เพราะเธอใช้โอกาสนี้มอบให้ตัวเอง ไม่คิดเลยว่าโอกาสที่ได้มันจะเจ็บขนาดนี้
“หย่าเหรอคะ” ชายหนุ่มไม่รักเธอเข้าใจได้ ไม่เข้าใจอยู่เรื่องเดียว เหตุใดเขาเอื้อนเอ่ยคำว่าหย่าหลังจากแต่งงานได้ไม่กี่ชั่วโมง
“ครับ เฮียจะให้อิสระแก่หนู ถ้าวันดีคืนดีไม่พอใจเฮียขึ้นมา เฮียจะพาหนูไปหย่าเอง” เขาเอ่ยอย่างเป็นมิตร ผิดกับความหมายที่เขากำลังสื่อ มันช่างบาดใจเธอเหลือเกิน