“ มึงก็แค่นางบำเรอของกูเท่านั้นแหละ มึงไสหัวกลับวังมึงไปซะอีหม่อม!! ”
“ ที่ผ่านมาฉันคงคิดเองเออเองมาตลอดเลยสินะ ” ฉันกล่าวพร้อมนํ้าตาที่ร่วงริน เขาไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉันด้วยซํ้าในเมื่อเขาเอ่ยปากไล่ฉันขนาดนี้ฉันก็จะไปตามที่เขาต้องการ
“ พี่ไม่ต้องไล่ฉันหรอก ฉันจะไปจากพี่วันนี้แหละ ลาก่อนนะพี่แสน… ” ฉันกลั้นนํ้าตาสุดหัวใจไม่ให้ร้องไห้อีก แต่มันเจ็บแสนเจ็บใจในเมื่อฉันรักเขาดั่งดวงใจ ฉันหันหลังเดินออกจากท่านํ้าและพยายามไม่มองกลับมาที่พี่แสน ฉันเอามือลูบท้องเบาๆ เรื่องของลูกที่จะเกิดมาฉันก็ไม่มีโอกาสได้บอกเขา
“ กูขอโทษนะอีหม่อม…มึงกลับไปเป็นเจ้าหญิงในวังดีกว่ามาเป็นเมียนักเลงแบบกู ” เขาเอ่ยขอโทษหล่อนแต่มันก็เบาเกินกว่าที่หล่อนจะได้ยิน…