ยาใจหวนคืน

นิยายใหม่  

ยาใจหวนคืน 

โ ม ริ น 

คำโปรย... 

“ผมพาอ้ายมาคืนเถ้าแก่แล้วนะ” 

“เออดี !” เขาตอบกระแทกเสียงกลับมาสั้น ๆ “ดีที่ยังรู้จักหาทางกลับมาและรู้ว่าต้องเอามาคืนใคร 

******* 

ตัวอย่าง... 

เผ่าปลดกระดุมสองเม็ดแรกจากต้นคอลงก่อนจับสาบเสื้อตีให้ลมเย็นเข้ามากระทบผิว ทิ้งก้นนั่งลงเก้าอี้สำนักงานเอื้อมมือหยิบสัญญาจ้างงานเลื่อนตามโต๊ะให้อาทิตยา  

“นั่งสิ” เขาผายมือเชิญอย่างสุภาพ มองร่างเล็กเดินมานั่งเก้าอี้ตรงหน้าจนเรียบร้อย  

“สัญญาจ้างงาน อ่านก่อนเซ็นนะ ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามหรือถ้าคิดว่าฉันเอาเปรียบเธอมากไปก็แย้งออกมา” 

หญิงสาวเปิดไปหน้าสุดท้าย หยิบปากกาที่เขาเตรียมเอาไว้ให้มาเซ็นชื่อตัวเองลง  

มุมปากเผ่ายกยิ้มสมใจ แม้จะเป็นแค่สัญญาจ้างงานตามกฎหมายกำหนด เขาก็มั่นใจว่านับจากนี้จะมีเธออยู่ในสายตาตลอดไป 

เจ้าของตากลมโตคู่สวยช้อนมองเจ้าหนี้ก่อนเลื่อนกลับมาให้เขาเซ็นชื่อรับรอง 

“ทำไมไม่อ่าน เกิดมีบางข้อที่ฉันเอาเปรียบเธออยู่ล่ะ คัดค้านไม่ได้แล้วนะ เพราะถือว่ายินยอมไปแล้ว” 

“ค่ะ ตามนั้น แล้วอ้ายเริ่มงานได้เลยไหมคะ ต้องแบกกระสอบข้าวตรงไหนไปขึ้นรถคันไหนคะ”  

“หึ” เขาแค่นหัวเราะในลำคอกับคนอยากทำงานใช้หนี้ ถ้าใจเสาะไม่เอาไหนหนีกลับบ้านแล้วละก็ ไอ้เผ่ามันจะไปลากคอกลับมาทำงานให้ได้เลย  

“ขยันขนาดนี้หนี้อีกล้านห้าก็ไม่ลดลงหรอก”  

“อ้ายก็ไม่ได้หวังว่าความตั้งใจและเป็นลูกหนี้ที่ดีจะทำให้คุณสงสารนี่คะ เพราะเรื่องของเรามันเลยจุดนั้นมาแล้ว” 

ก็แค่เหล็กในจากผึ้งที่กำลังไร้พิษสง แล้วกล้าเจ็บขนาดนี้ได้ยังไงวะ! 

ไหนบอกทุกคนว่าทำใจได้แล้วไง พอเจอถ่านไฟเก่าก็แทบจะหาไม้ไปเขี่ยเติมเชื้อเพลิงเติมถ่านลงไปให้ลุกโชนแทบไม่ไหว 

********** 

ตัวอย่าง 2 ... 

“ใครสั่งเธอมาทำ” 

“ก็คุณเผ่าสั่งอ้ายเอาไว้ไม่ใช่เหรอคะ ว่าขาดคนแบกกระสอบข้าว อ้ายก็มาทำแล้วนี่ไง”  

เออ เพราะปากเขามันไม่ดีนี่แหละ แค่อยากแกล้งแต่ก็ไม่คิดว่าฝ่ายนั้นจะเอาจริง  

เผ่ายกมือขึ้นบีบขมับ มองหาที่ระบายก็ไปเตะถังสีเปล่าด้วยความเจ็บใจ ถ้าไม่ปากดีวางอำนาจใส่ เธอก็ไม่ต้องมาทำงานหนักอยู่ตรงนี้  

“ตามฉันไปที่สำนักงาน” เขาสั่งเสียงเข้มมองตาขวาง  

อาทิตยาวางมือจากการทำงานเดินตามร่างสูงไปแต่นั่นไม่ใช่เพราะกลัว เพราะดึงดันไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น 

เขาหันไปมองหญิงสาวกุมมือผสานกันข้างหน้า มือเล็กบอบบางเพียงนั้นไปทำงานหนักแบบนั้นไม่เจ็บแล้วเหรอ  

เพียงแค่คิดเขาก็เป็นห่วงเธอแทบแย่ พุ่งไปหาแล้วกระชากข้อมือเรียวเล็กออกมาจึงได้เห็นรอยแดงบนฝ่ามือ ต่อให้เล็กน้อยเขาก็ไม่อยากให้มันแดงหรือด้านทั้งนั้น 

“อ้ายไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ หนักกว่านี้ก็เคยทำมาแล้ว” ข้อมือเล็กพยายามบิดหนีจากพันธนาการมือใหญ่ ท่าทีพยศทำเขานึกหมั่นไส้ แต่สถานะคนสองคนตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกัน เผ่าจึงคลายมือออกแสดงจุดยืนว่ามันควรเป็นเช่นนั้นแม้จะเสียดายอยู่มากก็ตาม 

“คุณเผ่าเรียกอ้ายมาทำไมคะ” เธอเข้าประเด็นพลางก้าวถอยหลังออกห่าง  

“แจ้งหน้าที่ที่เธอต้องรับผิดชอบ อยากให้ตรวจสอบเมล็ดพันธุ์ข้าวก่อนส่งออก แล้วก็เช็กของในโกดัง แค่นี้ทำได้และไม่ผิดพลาดใช่ไหม” 

“ค่ะ”  

“ส่วนเงินเดือน...”  

“อ้ายไม่รับและอยากให้คุณเผ่าหักออกจากหนี้สินติดค้างได้ไหมคะ” เผ่าไม่ทันจะพูดจบ ลูกหนี้อย่างอาทิตยาก็เสนอทางเลือกให้เขาพิจารณา 

“เกิดต้องกินต้องใช้ จะเอาจากไหนล่ะ ?”  

“อ้ายมีเงินเก็บจากการทำงานประจำ อีกอย่างที่บ้านก็ปลูกผักไปขายตลาดสดตอนเช้า หรือถ้าไม่พอก็จะเอารถไปขายให้สิ้นเรื่อง”  

รถเก๋งคันนั้นเขาพอรู้ว่าอาทิตยาเก็บเงินซื้อและผ่อนด้วยตัวเอง ไม่ว่าช่วงชีวิตเธอจะผ่านอะไรมา ทั้งสุขและทุกข์ใจเขารับรู้หมดทุกอย่าง หากมีโอกาสเข้ากรุงเทพฯ เผ่าที่ไม่เคยตัดเยื่อใยได้ก็ยังแอบไปหาอยู่ที่ทำงานไม่ให้รู้ตัว แค่ได้เห็นหน้าก็ราวกับว่าเป็นยาวิเศษต่อลมหายใจ ขอแค่ได้รู้ว่าอดีตคนรักสบายดีเขาก็สบายใจ  

“จวนตัวเมื่อไรก็เอามาขายกับฉัน เดี๋ยวให้ราคางาม ๆ”  

“คุณเผ่าไม่ใจดีกับอ้ายขนาดนั้นหรอกค่ะ”  

“รู้ได้ไง” 

สวัสดีค่ะนักอ่านที่รักของโมริน  

เจอกันอีกแล้วกับนิยายใหม่ต้อนรับสงกรานต์ ‘ยาใจหวนคืน’ จะออกแนวหน่วงนิด ๆ ดราม่าหน่อย ๆ รับรองกลืนง่ายไม่ติดคอ เป็นเรื่องสั้นประมาณ 35,500 คำโดยประมาณค่ะ คาดว่าอีบุ๊กคงมาก่อนสงกรานต์ค่ะ เพราะโมเหลือเขียนอีก 2 บทก็จบแล้วน้าา 

โมฝากติดตาม กดเข้าชั้น เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะทุกคน  

และขอฝากเถ้าแก่เผ่าเจ้าของโรงสีข้าวและยังเป็นเจ้าหนี้ดอกเบี้ยโห๊ดโหดกับหนูอ้ายของเขาด้วยน้าาา