“ตอนผัวตายไม่เห็นบอกกันสักคำ แล้วตอนนี้จะเอาลูกมาฝากให้เราเลี้ยงเนี่ยนะ?” คราวนี้ณธัญพูดกับพ่อและหันไปมองหน้าพ่อสายตาขึงขังเอาเรื่อง
“ก็... ก็หวานเขาเห็นว่าตอนที่เขากับคินแต่งงานกันแกแทบจะไม่อยากเผาผี...”
“อ้อ... ตอนเผาผีเลยไม่เชิญ ตายไปนานแล้วหรือยังล่ะ? ถึงมาบอกเนี่ย” ณธัญหันกลับมาจ้องหวันยิหวาแล้วถาม
“ตายไป 5 ปีแล้ว ตายไปจนแม่มีผัวใหม่แล้ว... ผัวใหม่แม่เขาไม่ชอบหนู หนูก็ไม่ชอบผัวใหม่แม่ อยู่ด้วยกันไม่ได้ เขาเลยต้องส่งหนูมาอยู่กับอาธัญ อาธัญมีอะไรจะถามต่อไหม? หนูจะได้ตอบให้จบทีเดียว จะได้ไม่ต้องกินข้าวได้สองคำแล้วหยุดแบบนี้” หวันยิหวาเอ่ยถามน้ำเสียงราบเรียบแต่ความหมายแฝงการประชดประชัน
“เหอะ! เรียกอาได้เต็มปากเต็มคำ เจอกันมาก่อนหรือก็ไม่ แล้วพ่อของเธอกับฉันไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันสักนิด เป็นแค่ลูกของเพื่อนสนิทพ่อฉันที่พ่อฉันเมตตาเก็บมาเลี้ยง เธอยังจะมีหน้ามาเรียกฉันว่า ‘อา’ อีกเหรอ?” ณธัญเอ่ยถามน้ำเสียงไม่มีความสงสารเมตตาเลยแม้แต่น้อย
“ถึงไม่เคยเจอกัน แต่พ่อก็พูดถึงอาธัญบ่อย ๆ ถ้าอาธัญไม่อยากให้หนูเรียกว่า ‘อา’ ก็ได้นะ หนูจะได้เรียกอย่างที่อยากเรียก... เรียก ‘ไอ้ธัญ’ ได้ไหม?” เด็กสาวถามแล้วทำหน้ายิ้มยียวนกวนประสา
Guest
