พระเอกเรื่องนี้คัดตัวยากหน่อย ไม่รู้จะโผล่มาตอนไหน ฝากนักอ่านช่วยติดตามหาตัวด้วยค่า
ตัวละคร
ลาภิศร์ & วารีริน และน้องวันซ์ เด็กชายโมจิ วัยกำลังน่ารัก เติบโตมาอย่างมีคุณภาพ!
ตัวอย่างจี้ด ๆ
วารีรินมั่นใจว่าเธอเลี้ยงลูกมาอย่างดีไม่เคยให้ลูกต้องขาดเหลืออะไร ลูกเติบโตมาอย่างมีความสุขลูกชายของเธอไม่เคยมีปัญหาเรื่องที่มีแม่เพียงคนเดียว สมัยนี้เรื่องแม่เลี้ยงเดี่ยว เด็กไม่มีพ่อแม่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันไม่ได้เป็นเรื่องแปลกแต่อย่างใด หญิงสาวรอให้ลูกกินอาหารว่างก่อนมื้อหลักตอนเย็นจนเรียบร้อยจึงเอ่ยถามขึ้น
“วันซ์ครับ”
“ครับแม่” เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นแม่
“วันซ์อยากอยู่กับพ่อมั้ยครับ”
เด็กชายเอียงคอมองหน้าแม่ ก่อนจะยิ้มแล้วตอบว่า
“วันซ์อยากอยู่กับแม่ครับ”
“ลูกไม่อยากมีพ่ออยู่ด้วยเหมือนเพื่อนคนอื่นเหรอครับ”
ลูกชายตัวน้อยทำท่าคิด
“พ่อเป็นพะพายมีงานเยอะ วันซ์มีลุงนนท์แล้วให้พ่อไปทำงาน”
วารีรินยิ้มให้ลูก ลูบศีรษะเล็กทุยได้รูปอย่างรักใคร่ ลูกของเธอเป็นเด็กรู้ความและมีความคิด
เสียงกริ่งประตูบ้านหน้าดังขึ้น แม่ลูกหันไปมองวารีรินคิดในใจว่าคงต้องเป็นเขาแน่
“ไปดูกันครับว่าใครมา”
“ครับ”
วารีรินเดินจูงมือลูกชายออกมาเปิดประตู แล้วก็ไม่ผิดจากที่คิด เป็นลาภิศร์ แต่ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร เสียดาย เสียใจ หรืออยากรับผิดชอบมันก็ไม่มีผลอะไรต่อความรู้สึกของเธอทั้งนั้น
“ว่าน” น้ำเสียงของชายหนุ่มมีความตื่นเต้นเจือปน คิดไม่ถึงว่าเธอจะพาลูกชายออกมาด้วย และดวงตากลมคู่นั้นของลูกก็กำลังจ้องมองเขาอยู่ด้วยแววตาสงสัย มีความน่าเอ็นดูจนชายหนุ่มเผยยิ้มออกมา
“วันซ์ ชื่อน้องวันซ์ใช่มั้ยครับ พะ พ่อ จำได้”
วารีรินยิ้มหยัน ขนาดจะเอ่ยแทนตัวเองว่าพ่อ ยังพูดไม่เต็มปาก
“ครับ” เด็กชายตอบชัดถ้อยชัดคำ มองหน้าเขาด้วยสายตาเป็นคำถาม
“แล้วคุณลุงมาทำอะไรที่บ้านวันซ์เหรอครับ”เรียวคิ้วคู่เล็กขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“พ่อมาหาน้องวันซ์ไงครับ”
“มาหาทำไมครับ” คำถามนี้ทำเอาคนที่ตั้งใจมาแสดงตัวในฐานะ ‘พ่อ’ เต็มที่ไปแทบไม่เป็น ลาภิศร์หันไปมองหน้าวารีรินที่ยืนมองเขานิ่ง ตั้งแต่เดินออกมาเปิดประตูพร้อมกับลูกเธอยังไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียว
“ก็พ่อคือพ่อของน้องวันซ์ไงครับ แม่เคยเล่าเรื่องพ่อให้ฟังมั้ยครับ”
เด็กชายพยักหน้า “เคยครับ แม่เล่าว่าพ่อเป็นพะพาย พัดไปที่โน่นที่นี่ไม่ได้อยู่กับเรา”
“แต่ตอนนี้พ่อกลับมาแล้วนะ” น้ำเสียงเขามีความหวัง
ดวงตากลมแป๋วของเด็กน้อยมองผู้ชายตัวสูงตรงหน้า ไล่ลงมาจนถึงปลายเท้าแล้วไล่สายตาขึ้นไปสบตากับดวงตาคม ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแห้ง ๆ เมื่อถูกลูกชายตัวเองมองแบบนั้น
“กลับมาแล้วก็ไปใช่มั้ยครับ” ประโยคนี้ทำเอาลาภิศร์สะอึก คราวนี้ไปไม่เป็นจริง ๆ
“...” นั่นสิ มาแล้วก็ต้องไปมั้ย เขาเองก็ตอบไม่ได้ เพราะสิ่งที่ได้รับรู้มันกะทันหันจนเขาตั้งรับแทบไม่ถูก
“วันซ์อยากอยู่กับพ่อมั้ยลูก” เสียงวารีรินถามขึ้น
เด็กน้อยมองหน้าผู้เป็นแม่แล้วหันกลับไปมอง ‘พะพาย’ ที่มาปรากฏตัวตรงหน้า นิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่ครับ”
^
^
^
กดติดตามเป็นกำลังใจให้สองแม่ลูกด้วยนะคะ
ส่วนคนที่ทำให้เกิด รอสาปส่งมันได้เลยค่า เรื่องนี้กรรมติดจรวดแน่นวล
Guest
