ท่านแม่บิดาข้าอยู่ที่ใด

“คุณหนู ท่านพร้อมแล้วใช่ไหมครับ”  

จางอวี่หรันเดินออกมาจากห้องรับรอง เพื่อเข้าไปในห้องประชุม ที่ตอนนี้ทุกคนในองค์กรอยู่ด้านในกันครบหมดแล้ว 

คุณพ่อของเธอที่เป็นประธานองค์กร ล้างมือในอ่างทองคำ แล้วส่งเธอขึ้นนั่งตำแหน่งประธานแทน ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ว่าไม่เหมาะสม แต่เธอก็จัดการทำให้คนพวกนั้นปิดปากลงได้ 

องค์กรของคุณพ่อเธอเป็นผู้มีอิทธิพลใหญ่เป็นอันดับสองของประเทศจีน ตัวเธอก็ถูกเลี้ยงดูมาเพื่อเป็นนายหญิงเช่นวันนี้ 

ทั้งศิลปะการต่อสู้ที่แขนง ความโหดเหี้ยมที่ถูกหล่อหลอมมาตั้งแต่เด็ก อวี่หรันจึงมีใบหน้าที่นิ่งเรียบ เย็นชาตลอดเวลา คนแรกที่เธอสังหารตอนนั้นเธอมีอายุเพียงสิบขวบเท่านั้น 

เธอเข้าไปเรียนรู้เรื่องการในองค์กร การค้า ธุรกิจทั้งด้านมืดและด้านสว่างของบิดาตั้งแต่อายุได้เพียงสิบหกปี เธอเป็นบุตรเพียงคนเดียวของตระกูล เรื่องทั้งหมดเธอไม่อาจหลีกหนีได้พ้น 

เมื่อประตูห้องประชุมถูกเปิดออก แสงไฟก็สาดมาส่องที่ร่างของเธอ อวี่หรันในชุดเดรสยาวสีดำ ใบหน้างดงามราวกับนางจิ้งจอก แต่ความเย็นชาที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอขับให้กลายเป็นเสน่ห์ที่น่าหลงใหลได้อย่างไม่น่าเชื่อ 

อวี่หรันเดินไปตามพรมแดงอย่างไร้ความรู้สึก เหมือนเรื่องที่น่ายินดีของผู้อื่น เป็นสิ่งที่เธอไม่ได้ต้องการ 

“ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมแสดงความยินดีกับฉันในวันนี้ หึ คุณหาน รอยยิ้มของคุณดูจอมปลอมเหลือเกิน คุณหวังอย่าทำหน้าเช่นนั้นสิคะ มันดูตลกเกินไป” 

เสี่ยวตงต้องเดินเข้ามาขวางอวี่หรันที่กำลังพูดขอบคุณแขกบนเวที เพราะสิ่งที่เธอพูดมันไม่ตรงกับที่พวกเขาคุยกันไว้ 

“คุณหนู” 

“ฉันพูดผิดหรอ นายดูสิ ใบหน้าของแต่ละคนช่างตลกเสียจริง” 

อวี่หรันเงยหน้าขึ้นหัวเราะ ก่อนจะเดินลงจากเวที พร้อมทั้งหยิบขวดแชมเปญเดินออกจากงานไป ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของแขกเหรื่อในงาน 

บิดาของอวี่หรัน โบกมือ ให้ลูกน้องของเธอทั้งหมดที่กำลังจะตามเธอไปหยุดไม่ต้องตาม เพราะเขารู้ว่าบุตรสาวของเขาไม่ได้ยินดีกับตำแหน่งที่เธอได้ในวันนี้ 

อวี่หรันเธออยากชีวิตที่สงบสุข โดยไร้คนติดตามข้างกายดั่งเงาเช่นนี้ 

“คุณหนูจะไปที่ไหนครับ” 

“ไม่ต้องฉันจะขับไปเอง บอกคุณพ่อ เสี่ยวตง ทำได้ดีมาก” อวี่หรันหัวเราะน้อยๆ ให้คนขับรถของเธอ ก่อนจะขึ้นไปนั่งแทนที่คนขับแล้วขับออกไปด้วยความเร็วสูง 

เธอรู้ดีว่าเสี่ยวตงเป็นคนขององค์กรอื่น แฝงตัวเขามาอยู่ข้างกายเธอตั้งแต่เด็ก เพราะความที่เธอไว้ใจเรื่องเล็กใหญ่ทั้งคนของเธอเขาล้วนรับรู้ทั้งหมด 

ก่อนที่เธอจะเดินทางมางานในวันนี้ เขาพูดกับเธอแปลกๆ แต่อวี่หรันเธอบังเอิญเห็นข้อความที่มือถือของเขา จึงได้รู้ว่าวันนี้เสี่ยวตงต้องกำจัดเธอให้ได้เท่านั้น 

หากเขาไม่ทำพ่อแม่ของเขาจะถูกกำจัดแทนเธอ อวี่หรันหัวเราะน้อยๆ ให้กับโชคชะตาที่เล่นตลกของเธอ 

แม้จะมีพร้อมทุกอย่างแต่ก็ต้องแลกมากับการที่เธอต้องเสียสละความสุขในชีวิต ต้องเดินตามเส้นที่ตระกูลขีดเอาไว้ 

เสียงโทรศัพท์ของอวี่หรันดัง เป็นเสี่ยวตงที่โทรเข้ามาหาเธอ เพราะรู้จากคนขับรถว่าอวี่หรันขับออกไปเพียงผู้เดียว 

“คุณหนู ท่านจอดรถเดี๋ยวนี้” เสี่ยวตงตะโกนเข้ามาอย่างร้อนร้น 

“หึหึ เสี่ยวตง ฉันหวังว่าสิ่งที่นายเลือก จะเป็นทางที่ถูกต้อง” 

“ไม่ ไม่ คุณหนู รถคันนั้นมีไว้ให้ผม ไม่ใช่ให้คุณ ได้โปรดจอดรถ” 

“ฉันว่า น่าจะช้าเกินไปแล้ว”  

สิ้นคำของอวี่หรัน รถคันงามก็ระเบิดขึ้น เสี่ยวตงตะโกนออกมาจนสุดเสียง เธอไม่ได้รับรู้สิ่งใดอีกแล้ว 

“จะ เจ็บ” อวี่หรันรู้สึกตัว ร่างกายของเธอปวดร้าวราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ