พักพิงอดหลับอดนอนอ่านนิยายในวันตกงานจนหัวใจวายตาย เขาลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกเล็ก ๆ และสัมผัสเหนียว ๆ ข้างแก้ม อนิจจา ทำไมที่นี่จึงซกมกขนาดนี้กัน!
“แม่!” ซือเป่าน้อยตะโกนเรียกแม่เสียงดังลั่น เจ้าตัวเล็กวิ่งตัวปลิวเข้าไปกอดขาแม่ที่กำลังยืนตากผ้าอยู่
หลัวซีซีก้มหน้าลงมองเจ้าเด็กถั่วงอกที่สองแขนเกาะขาเขาแน่น ใบหน้ากลม ๆ ก็แหงนมองมาอย่างน่ารักพร้อมกับฉีกยิ้มแฉ่ง
“ว่าไงซือเป่า”
“แม่เรียก เป่าเอ๋อร์” เจ้าเด็กทำตาอ้อน เขาได้ยินเด็ก ๆ ในหมู่บ้านถูกเรียกแบบนี้ พ่อก็เรียกเขาแบบนี้ เขาอยากให้แม่เรียกบ้าง
“ได้ เป่าเอ๋อร์ว่ายังไงล่ะ”
“เป่าคิดถึง”
“ปากหวานจริง ๆ เด็กคนนี้” หลัวซีซียิ้มเล็กน้อย “แม่กำลังตากผ้าอยู่”
เรื่องนี้พากันไปที่จีนยุค 70 ตอนปลายใกล้ ๆ จะ 80 ถามว่าสมจริงมั้ย แหะ! ไม่สมจริงแน่นอนค่ะ
เซ็ตติ้งจะอยู่ประมาณยุคนั้น แต่เป็นเวิร์สที่มี เกอ หรือ ผู้ชายท้องได้
เรื่องนี้ก็ไม่มีดราม่าอะไรเลยค่ะ ไม่ต้องต้มน้ำรอค่าาา
การดำเนินเรื่องก็จะรวดเร็วปานจรวดเพราะจำนวนคำน้อย แพรเข้าใจเลยค่ะว่าทำไมคนที่เขียนนิยายจีน ๆ ถึงได้มีร้อยตอนอัป พันตอนอัป เพราะมันมีอะไรให้เขียนบรรยายเยอะมาก แต่นั่นแหละค่ะ นักเขียนคนนี้สมาธิค่อนข้างสั้นความค่อนข้างปลาทองแม้จะมีทรีตเมนต์ก็ตาม
ฝากด้วยนะคะ จะรีบปั่น จะได้ไปต่อเรื่องต่อไปด้วยกันอีกค่ะ
ขอบคุณค่ะ
*ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 (และฉบับเพิ่มเติม) ไม่อนุญาตให้สแกน คัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ ไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งสิ้น โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร*
ติดต่อคนเขียนได้ที่...
E-mail : kwanpraewrite@gmail.com
แฟนเพจ : Kwanprae
Guest
