ทั้งที่ฉันกำลังจะลาออกอยู่แล้วเชียว แต่ท่านรองก็สรรหาวิธีมาเหนี่ยวรั้งฉันเอาไว้จนได้ และมันก็ดันเป็นวิธีที่ทำให้ฉันไม่สามารถแยกจากเขาไปไหนได้อีกตลอดชีวิต ใช่แล้ว วิธีนั้นก็คือเรื่องบนเตียงไงล่ะ

"วันนี้คุณต้องไปงานเลี้ยงกับผม ไปดื่มแทนผม ทำหน้าที่ของคุณเป็นครั้งสุดท้ายในฐานะเลขา"

รองประธานพูดกับฉันเสียงห้วน ฉันรู้ว่าเขาไม่สบอารมณ์ เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราทำงานด้วยกัน หลังจากที่ฉันยื่นเรื่องลาออก ด้วยเหตุผลที่ว่างานนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อยล้า ทั้งกาย ใจ และแทบไม่ได้พักเลย

ในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ เขามักเรียกฉันไปใช้งาน แม้เงินเดือนสูง โบนัสดีแค่ไหน ฉันก็ไม่ไหว

ฉันอยู่กับเขามาหลายปี ตอนนี้อายุใกล้สามสิบแล้ว ยังไม่มีแฟนเลยสักคน

เดิมที่ฉันใฝ่ฝันว่าจะได้แต่งงานตอนอายุยี่สิบเจ็ด ตั้งท้องตอนอายุยี่สิบเก้า คลอดลูกตอนอายุสามสิบ แต่ทุกอย่างผิดแผนไปหมด ตั้งแต่ฉันก้าวเข้ามาทำงานในบริษัทนี้ ในฐานะเลขาของรองประธานจอมเผด็จการ

"ก็ได้ค่ะ วันนี้ฉันจะไปกับคุณ ไหน ๆ เราก็ทำงานด้วยกันวันสุดท้ายแล้ว"

 

เขาให้ฉันขับรถพาไปร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งจองห้องแบบส่วนตัวไว้ คู่ค้าของบริษัทมาเวลาไล่เลี่ยกับเรา

กินไป คุยไป ดื่มไป แต่ไม่ใช่เขานะ ที่ดื่ม ฉันนี่แหละเป็นคนดื่ม เพราะท่านรองคนนี้ดื่มมากไม่ได้ คออ่อนมาแต่ไหนแต่ไร หากเขาดื่มจนเมา เขาจะเปลี่ยนเป็นคนละคน

ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยดื่ม และพยายามหาตัวช่วย ซึ่งหน้าที่นี้เป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเลขาอย่างฉันที่คอยทำงานรับใช้อยู่ข้างกายเขาตลอดเวลา

"คุณนี่ดื่มเก่งจริง ๆ " คู่ค้าชมฉัน ฉันได้แต่ยิ้มรับไว้ ทั้งที่ในใจนึกอยากลุกออกไปจากตรงนี้

"ผมว่าเธอเริ่มไม่ไหวแล้ว ผมพาเธอกลับก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้มีงานให้ทำอีก กลัวเธอจะทำงานต่อให้ผมไม่ไหว"

ฉันรู้ว่าคำพูดนี้เป็นแค่ข้ออ้างในการขอตัวกลับของท่านรองจอมเจ้าเล่ห์

"คุณก็เรียกรถให้เธอสิ ให้เธอนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้มั้ง คุณเป็นรองประธานบริษัท ไม่เห็นต้องไปส่งลูกน้องเองเลย"

"เลขาผมเป็นคนเก่งครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกลางทาง มันน่าเสียดาย"

อีกฝ่ายหัวเราะ ก่อนจะพูดออกมาว่า "ก็ได้ ก็ได้ งั้นคุณไปเถอะ"

 

ท่านรองขับรถ ส่วนฉันก็นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ ระหว่างทางฉันหลับตามาโดยตลอด เพราะรู้สึกไม่ค่อยดีนัก

"ถึงแล้ว"

"อืออออ" ฉันพอเดาออกอยู่หรอกน่ะ

"ขอบคุณค่ะ" ฉันยกมือไหว้เขา ทั้งที่ตัวเองเวียนหัว พะอืดพะอมจะแย่

"เดี๋ยวผมลงไปกับคุณดีกว่า ท่าทางแบบนี้กลัวจะไปหลับอยู่กลางทาง เดี๋ยวถูกใครเขาลากเข้าห้องไปล่ะยุ่งเลย"

ฉันได้ยินเสียงเปิดปิดประตู แล้วไม่กี่วินาทีต่อมา ประตูข้างคนขับก็ถูกเปิดออก เขาช้อนตัวฉันขึ้นอุ้มแน่นอก

"อุ้มทำไม ฉันเดินเองได้" ฉันทุบอกเขาเบา ๆ อย่างลืมตัว ก็ตามประสาคนเมาอ่ะนะ

"อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก" น้ำเสียงดุ ๆ ของเขา ทำให้ฉันรู้สึกไม่พอใจ แต่ขี้เกียจเถียงด้วย ดังนั้นจึงเลือกที่จะเงียบ ยอมให้เขาอุ้ม

 

ไม่นานนัก พวกเราก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องของฉัน เขาใช้คีย์การ์ดเปิดประตู

วางฉันบนโซฟา แล้วถอดรองเท้าให้ด้วย

นี่เป็นการดูแลฉันในตอนที่เมาแทนเขาครั้งสุดท้ายแล้ว ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจ ความจริงเขาจะขับรถจากไปเลยก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาส่งฉันถึงบนห้อง นับว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำนัก

"ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ผมจะรอคุณตรงนี้"

"รอทำไมคะ" ฉันถาม ในขณะที่พยายามลุกขึ้นยืน เพราะลึก ๆ นึกอยากอาบน้ำ สระผม อยู่เหมือนกัน

"กลัวคุณล้ม ไป ไปได้แล้ว ถ้านอนทั้งแบบนี้ สิวจะขึ้นนะ"

"รู้แล้วค่ะ ฉันก็กำลังไปอยู่นี่ไง" ฉันไม่ชอบหมักดองตัวเอง ชอบกลิ่นสะอาด สดชื่นมากกว่า

 

เมื่อเข้าห้องน้ำ ปิดประตู ฉันถอดเสื้อผ้าออก แล้วนั่งลงบนโถชักโครก เพื่อปัสสาวะ แล้วหลับตา เพราะเวลานี้ง่วงเหลือเกิน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ฉันสะดุ้งตื่น

"อย่ามัวแต่นั่งหลับ รีบ ๆ อาบน้ำเร็ว"

"ท่านรองกลับไปเลยก็ได้" ฉันตะโกนไล่ ในขณะที่เดินไปใต้ฝักบัว เปิดน้ำ ล้างตัว ถูสบู่

ทำทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อย ฉันใช้เท้ากวาดไล่น้ำลงท่อระบาย ทว่าคราบสบู่ทำให้ลื่นล้ม

"โอ๊ย!" ทันทีที่ฉันร้อง ประตูห้องน้ำก็ถูกใครบางคนเปิดออก

"ท่านรอง! เข้ามาทำไม๊ ออกไป๊!" ฉันร้องเสียงหลง ในขณะที่พยายามยกมือปิดบังสัดส่วนหวงแหนไว้

"ได้ยินเสียงคุณร้อง ผมตกใจ ก็เลยรีบเข้ามาดู แล้วคุณลุกไหวไหม" ตอนที่เขาคุยกับฉัน เขาหันหน้าไปทางผนังห้องน้ำ ไม่ได้มองมาที่ฉันโดยตรง มันทำให้ฉันรู้ว่าเขาเป็นห่วงฉันจริง ๆ

"ไหว คุณออกไปเถอะ" แม้ปากพูดแบบนี้ แต่พอเอาเข้าจริง ฉันกลับรู้สึกเจ็บแปลบ จนทรุดลงไปนั่งบนพื้นกระเบื้องอีกครั้ง

"มา ผมช่วย" เขาถือวิสาสะอุ้มฉันแนบอก

"ท่านรอง!"

"อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก" สายตาดุ ๆ ทำให้ฉันหุบปากลงอัตโนมัติ มันคงเป็นความเคยชิน

ฉันรับรู้ว่าใจเขาเต้นเร็วแรง จากการสัมผัส

'ใจเต้นแรงจริง ๆ ดูท่าท่านรองคงกำลังตื่นเต้น' ฉันเดา

ท่านรองวางฉันลงบนเตียง ฉันสังเกตเห็นว่าเขาแอบมองเนินสาวขาวผ่อง

"อย่ามองสิ" ฉันค้อนใส่ แต่ดูเหมือนท่านรองไม่สนใจ เขาลูบไล้ต้นขาเนียนสวย

"ท่านรอง ตั้งสติหน่อยสิคะ" ฉันหยิกแขนเขา ทำให้เขาสะดุ้ง แล้วเลิกหื่นชั่วขณะ

"ขะ ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่คุณสวยจริง ๆ "

"ออกไปค่ะ" ฉันไล่เสียงแข็ง

"ถ้าผมไป เราจะยังได้เจอกันอีกไหม"

"ไม่ค่ะ ท่านรองอย่าลืม วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันทำงานให้คุณค่ะ" นี่ฉันไว้หน้าเขามากแล้วนะ

"แต่ผมไม่อยากเสียคุณไป ในเมื่อคุณไม่ได้เป็นลูกน้องผมแล้ว และหนึ่งในเหตุผลที่คุณลาออก ก็เพราะอยากมีแฟน แต่งงาน มีลูก งั้นผมขอสมัครเป็นคนแรกเลยก็แล้วกัน" พูดจบ เขาก็จูบปาก บีบนมฉันทันที

"อืออออ" เสียว อยากร้องก็ร้องไม่ได้ กว่าเจ้าคนฉวยโอกาสจะหยุดจูบปากแลกลิ้นกัน ก็ทำเอาฉันเวียนหัว ตาลายยิ่งกว่าเดิม

'สงสัยจะเมาจูบ' ฉันได้แต่คิด ในขณะที่เขาเลื่อนลงมาดูดหัวนมข้างขวา บดคลึงปุ่มกระสันกลางกายสาว กระตุ้นความหงี่ง่าน

"หยุดนะ อ๊ะ!" ท่านรองไม่สน แม้ฉันพยายามขัดขืน จับข้อมือเขาไว้ ไม่ให้ขยับ

ทว่า... แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ เสียงน้ำในรูดังขึ้นต่อเนื่อง ยิ่งได้ยิน ได้ฟัง ฉันก็ยิ่งใจอ่อน พลอยมีอารมณ์ร่วมมากขึ้นกว่าเดิม

"อืออออ" ฉันเผลอกระดกสะโพก แอ่นโคกสู้เขาด้วย

อ่านต่อในตอนจบได้เลยค่ะ

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว