เกิดใหม่ได้เป็นองค์หญิงนับว่าเป็นเรื่องดี ทว่าคนจากยุคปัจจุบันไม่ได้ต้องการมันเลยสักนิด เพราะแค่ลืมตานางก็กลายเป็นตัวประกันในต่างแคว้นไปเสียแล้ว
มากไปกว่านั้นพวกเขาต่างก็เห็นนางเป็นปรปักษ์
เพื่อเอาตัวรอดองค์หญิงวัย 18 ปี จึงต้องแต่งงานกับท่านอ๋องที่มีฉายามากรักติดตัว เป็นบุรุษเจ้าชู้ที่ไม่เคยขาดสตรีข้างกาย สำคัญไปกว่านั้นคือเขาไม่เคยเชื่อใจนาง
บุตรคนชั่วนี้น่ะหรือจะมาเป็นมารดาของบุตรข้า
ฝันไปเถอะ!!
“ลูกแค่เกิดอารมณ์ชั่ววูบไม่ได้ตั้งใจ เอาเป็นว่าเห็นแก่ที่นางเป็นองค์หญิง ลูกจะแต่งเข้าจวนให้ก็แล้วกันพ่ะย่ะค่ะ” บอกปัดไปอย่างไม่ไยดี แววตาเรียบเฉยไร้ความรู้สึก
ผู้ที่หมอบอยู่ถึงกับหน้าชา ก่อนที่นางจะขยับตัวนั่งตรง
“ขอบพระทัยรุ่ยอ๋องที่ทรงให้เกียรติหม่อมฉัน ทว่าหรูเชียนไม่ขออาจเอื้อมแต่งเข้าจวนของพระองค์หรอกเพคะ เรื่องเมื่อครู่หม่อมฉันจะถือว่าสุนัขเลียปาก ฝ่าบาท หรูเชียนไม่ต้องการแต่งกับรุ่ยอ๋องเพื่อให้เขารับผิดชอบเพคะ” น้ำเสียงแม้จะสั่นเครือจนน่าใจหาย ทว่ามันก็แฝงไว้ด้วยความหนักแน่นของคนกล่าว
“ต่อให้เจ้าไม่อยากแต่งก็ต้องแต่ง”
“หม่อมฉันไม่ขอแต่งกับบุรุษที่ไม่ได้รักเพคะ”
แววตาคมดุหม่นลงในทันที หลังจากได้ยินคำพูดที่ดูจริงจังของนาง ‘ไม่รักก็ไม่แต่งงั้นหรือ’ เหตุใดคำนี้ถึงทำให้เขารู้สึกจุกอกนัก แม้แต่เสียง มันยังติดอยู่ที่คอไม่อาจเอ่ยออกมาได้
ตกเป็นตัวประกันต่างแคว้นยังไม่พอ ยังต้องเลือกสามีเพราะกฏเกณฑ์บังคับอีกหรือ ทำไมสวรรค์กลั่นแกล้งกันเช่นนี้นะ
#ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
เป็นนิยายสุขนิยม ที่ขมนิด ๆ
กดเก็บเข้าชั้นไว้นะคะ
Guest
